Το απόγευμα της Τετάρτης, μερικές χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονταν συγκεντρωμένοι στο πάνω μέρος της πλατείας Συντάγματος, ζητώντας να σταματήσει ο αποκλεισμός της Γάζας. Η συγκέντρωση δεν ήταν ούτε πολύ μικρή ούτε πολύ μεγάλη. Από τη μία, κανείς δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το γνωστό στερεότυπο ότι «300 άτομα κλείνουν τον δρόμο», από την άλλη όμως μιλάμε για ένα εμβληματικό για την Αριστερά θέμα και σε μια αναμφίβολα οριακή στιγμή. Την ίδια ώρα, σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ο κόσμος που είχε μαζευτεί ήταν πολλαπλάσιος.

Κάπου στη γωνία της συγκέντρωσης, πέντε ή έξι άνθρωποι κρατούσαν ένα επιδαπέδιο πανό με την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ. Ανάμεσά σε αυτούς που κρατούσαν το πανό, βρισκόταν ο πρόεδρος του κόμματος, Σωκράτης Φάμελλος. Το πανό έμεινε κάποια ώρα εκεί, χωρίς κανείς να το ενοχλήσει. Δεν κέρδισε χειροκροτήματα, αλλά ούτε εισέπραξε αποδοκιμασίες – και κανείς δεν επιχείρησε να το απομακρύνει. Πριν από κάποιο χρονικό διάστημα, αυτό θα ήταν μάλλον αδύνατο. Κάποιος διαδηλωτής θα είχε θυμηθεί ότι το πρώτο μνημόνιο αμυντικής συνεργασίας της Ελλάδας με το Ισραήλ υπογράφηκε επί Τσίπρα, κάποιος άλλος θα είχε θυμηθεί το 2015 και γρήγορα το πανό θα είχε μαζέψει τις φασαρίες, όπως η ζάχαρη τις μύγες. Οσο για το ενδεχόμενο να βρίσκεται εκεί και ο πρόεδρος του κόμματος, αυτό θα ανήκε αναμφίβολα στη σφαίρα του ρίσκου. Τώρα, το πανό έκλεισε όταν το αποφάσισαν αυτοί που το κρατούσαν. 

Ωραία, θα πει κανείς, καλό είναι αυτό. Ή και όχι, θα απαντήσει κάποιος άλλος. Η περίπτωση Φάμελλου, μοιάζει να ταιριάζει γάντι με το ρητό «η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής πέθανε». Τον περασμένο Νοέμβρη, όταν εξελέγη πρόεδρος του κόμματος, ο Φάμελλος είχε γρήγορα δύο δουλειές να φέρει εις πέρας: να ανακτήσει το κόμμα τη σοβαρότητα που είχε απωλέσει από επαναλαμβανόμενα επεισόδια μηνών και να αμβλύνει λίγο την ισχύ του λεγόμενου «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου» που επί μια δεκαετία ροκάνιζε την δημοφιλία του. Επειτα από έξι μήνες, θα ήταν άδικος όποιος δεν αναγνώριζε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απαλλαγεί από το άγος να αφορά τις πρωινές κουτσομπολίστικες εκπομπές περισσότερο από το πολιτικό ρεπορτάζ και σίγουρα έχει περιορίσει το εναντίον του μένος. Ομως το κόστος για αυτό είναι ένα κόμμα με οριακό σφυγμό, που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο προκαλεί πλήξη. Αν οι διαδηλωτές δεν μπήκαν στη διαδικασία να αποδοκιμάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά, είναι περισσότερο επειδή δεν του δίνουν πια σημασία. 

Λίγη ώρα αργότερα, στο χώρο της ίδιας συγκέντρωσης εμφανίστηκε η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ακολουθούμενη από μια κουστωδία «αυλικών» και ένα τσούρμο από κάμερες, θα ήλπιζε να προκαλέσει πιο έντονα συναισθήματα από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Η προσδοκία της αυτή ωστόσο παρέμεινε ευσεβής πόθος. Μια ομάδα αναρχικών διαμαρτυρήθηκε με συνθήματα για την εισβολή καμερών στη συγκέντρωση, η πρώην Πρόεδρος της Βουλής άκουσε και μερικά παρεμπίπτοντα «γαλλικά», αλλά ως εκεί. Μετά συνέχισε την πορεία της εμφανώς εκνευρισμένη. Ισως όχι τόσο με τα λίγα ειρωνικά σχόλια που άκουσε, αλλά με τη διαπίστωση ότι αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στις παρελάσεις, στις συγκεντρώσεις κανείς δεν σκέφτηκε ούτε ζήτησε να βγάλει σέλφι μαζί της.

Το πράγμα μιλάει από μόνο του. Η Αριστερά βαριέται. Εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να καταγράφει –δημοσκοπικά– ποσοστά υψηλότερα από αυτά που είχε πριν από το 2012, αλλά βαριέται. Ο χώρος ο οποίος το 2015 γέννησε τα μεγαλύτερα πάθη προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση και παρουσίασε μερικές από τις πιο έντονες προσωπικότητες της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής Ιστορίας, σήμερα προκαλεί αδιαφορία. Ακόμα και αν κάποιες από τις ιδέες του εμφανίζονται πλειοψηφικές, οι κοινοβουλευτικοί του ταγοί μοιάζουν ανιαροί –ακόμα κι αυτοί που φωνάζουν πολύ με διάφορες ευκαιρίες.

Θα μπορούσε αυτή η κατάσταση να είναι πεδίο δόξης λαμπρό για τον Αλέξη Τσίπρα. Φευ, μέχρι τώρα ούτε ο πάλαι ποτέ λαοπρόβλητος πρώην πρωθυπουργός φαίνεται να ξεφεύγει από την κατάρα της αδιαφορίας. Ο ενθουσιασμός που έβγαινε μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες σχετικά με την αναμενόμενη επιστροφή του, φαίνεται ότι καταλαγιάζει καθώς αναλύονται πιο βαθιά οι μετρήσεις. Και η επιστράτευση της Λούκας Κατσέλη, ως του ανθρώπου που θα επιχειρήσει να διεμβολίσει τους τρεις χώρους (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) δεν είναι άσχετη με αυτό. Προερχόμενη από το ΠΑΣΟΚ, πρωταγωνίστρια της πιο πρόσφατης –προσωρινής– συμπόρευσης ΣΥΡΙΖΑ και ΝεΑρ κατά την προεδρική εκλογή, σε ηλικία που της επιτρέπει ακριβώς να παίξει αυτόν τον ρόλο, η πρώην υπουργός εμφανίζεται ως μια ιδανική περίπτωση «ναρκαλιευτή» για τη σύγκληση δυνάμεων αυτού του χώρου.

Θα μπορούσε να είναι και υποψήφια μιας χρήσης; Η ίδια δεν έχει τέτοια πρόθεση για την ώρα, αλλά πρέπει να συνυπολογιστεί ότι στο μυαλό του Τσίπρα, ο οποίος διαδίδει ότι δεν σχετίζεται με την πρωτοβουλία Κατσέλη, ισχυροποιείται ξανά η ιδέα ότι οι επόμενες εκλογές είναι χαμένες και ο σχεδιασμός πρέπει να γίνεται με στόχο τις μεθεπόμενες. Η σκέψη αυτή μοιάζει λογική αλλά υποτιμά μια πραγματικότητα: στην πολιτική τα γεγονότα γεννούν γεγονότα. Εάν η Αριστερά ή ορισμένες εκδοχές της συντριβούν στις επόμενες εκλογές, είναι αρκετά απλοϊκή η ιδέα ότι μετά θα γυρίσει ο Τσίπρας και θα την αποκαταστήσει.

Αντίθετα από αυτή τη σκέψη, η πολιτική είναι πολύ συχνά απρόβλεπτη. Τον Μάρτιο του 1968, ο αρχισυντάκτης του Le Monde, Πιέρ Βιανσόν-Ποντέ, είχε δημοσιεύσει το περιβόητο άρθρο με τίτλο «Η Γαλλία βαριέται» –δύο μήνες πριν το ξέσπασμα του Μάη.  Γύρω από αυτό το άρθρο επικρατεί μια παρεξήγηση: κάποιοι το θεωρούν μνημείο κακής πρόγνωσης –στην πραγματικότητα, ο Βιανσόν-Ποντέ χρησιμοποιώντας μια παλιότερη φράση του Λαμαρτίνου, προειδοποιούσε ότι η Γαλλία βρισκόταν μπροστά σε μια έκρηξη προκειμένου «να μη χαθεί από την πλήξη». Κάτι που είναι ένα ενδιαφέρον στοίχημα και για την ελληνική Αριστερά. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News