Στις εκλογές του 2027 ο Μητσοτάκης θα έχει ένα σοβαρό μειονέκτημα αλλά και ένα πλεονέκτημα που δεν θα το έχει κανένας άλλος. Από τη μια πλευρά θα έχει κυβερνήσει πια οκτώ χρόνια και θα χρεώνεται όλα όσα πήγαν στραβά. Και από την άλλη θα έχει ένα ατού: θα παραμένει ο μοναδικός πολιτικός αρχηγός από τον οποίο οι πολίτες ζήτησαν και ζητούν μεταρρυθμίσεις. Διότι φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι πολίτες δεν περιμένουν κάτι τέτοιο από τον Ανδρουλάκη, την Κωνσταντοπούλου ή τους Τσίπρα και Σαμαρά που ετοιμάζονται κατά τις πληροφορίες για την ίδρυση κομμάτων. Τους ζητούν ίσως κάτι άλλο: να φύγει ο Μητσοτάκης. Μέχρις εκεί.

Ο Πρωθυπουργός έγινε καυστικός στον ΣΚΑΪ (23/7) απέναντι στην αφ’ υψηλού κριτική για τα εθνικά (από Καραμανλή, Σαμαρά και Ακροδεξιά). Καιρός ήταν, το πράγμα είχε ξεφύγει εδώ και καιρό μέσα από έναν συνδυασμό χυδαίων και ανεύθυνων αιτιάσεων περί «ενδοτικότητας» ή ακόμη και «προδοσίας».

⇒ Διαβάστε: Μητσοτάκης — Απάντηση σε Καραμανλή και τη «διπλωματία του Τwitter»  

Το κλίμα αυτό δεν καλλιεργείται μόνο με υπονοούμενα πολιτικών οι οποίοι επί των ημερών τους δεν προχώρησαν σχεδόν κανένα θέμα, αλλά και με ακραίες εκφράσεις περί «προσκυνημένων» (ανάλογων με τις κατάρες της Χρυσής Αυγής και των ΑΝΕΛ επί Αγανακτισμένων). Οι οποίες εκτοξεύονται σε καθημερινή βάση από εκδοτικά συμφέροντα που στήριξαν στο παρελθόν με πάθος τους Τσίπρα-Καμμένο υπό το πρίσμα της καραμανλικής Δεξιάς —«το παλεύει ο μικρός»— και με αντάλλαγμα τα στραβά μάτια για τη χρεοκοπία του 2009.

Το παιχνίδι όμως στις επόμενες κάλπες δεν θα κριθεί μόνο από τη θωράκιση της ΝΔ έναντι των κινήσεων στα δεξιά της, αλλά σε μεγάλο βαθμό από τα μηνύματα που θα επικρατήσουν στον λεγόμενο «μεσαίο χώρο». Από το πώς θα ψηφίσει αυτό το δημογραφικό σύνολο που κρίνει παραδοσιακά τις εκλογές θα εξαρτηθούν πολλά. Απευθυνόμενος σε αυτούς τους ψηφοφόρους, ο Μητσοτάκης έχει κάτι που τον ξεχωρίζει από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς. Και είναι το γεγονός ότι από κανέναν άλλο οι πολίτες δεν προσδοκούν μεταρρυθμίσεις. Ορισμένοι μάλιστα απαιτούν με ένταση μεγάλες αλλαγές και ασκούν οξεία κριτική στον Πρωθυπουργό όταν τα βήματα μένουν μισά.

Το πόσο θα βαρύνει στην κάλπη το εν λόγω πλεονέκτημα του Μητσοτάκη εξαρτάται από τρεις παράγοντες:

♦ Ο πρώτος είναι το αιώνιο ερώτημα για το πόσοι είναι τελικά οι Ελληνες που θέλουν μεταρρυθμίσεις, που δεν θέλουν δηλαδή να μένουμε στα ίδια και στο «καλά είμαστε». Πριν από 20 ή 30 χρόνια, όσοι ήθελαν αλλαγές έμοιαζαν με θλιβερή μειοψηφία, ενώ στον δημόσιο διάλογο τους χαρακτήριζαν «νεοφιλελεύθερους», ακόμη και «γραφικούς».

Σήμερα ωστόσο πολλοί πιστεύουν ότι το κράτος της Μεταπολίτευσης, με τις νοοτροπίες που χτίστηκε, δεν βρίσκεται απλά σε φάση αποσύνθεσης αλλά σε φάση προχωρημένης σήψης —και η αποφορά μας πιάνει όλους. Ενώ οι μεταρρυθμίσεις όπως αυτή του eGov στηρίζονται από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.

♦ Ο δεύτερος παράγοντας για το 2027 είναι το τι θα κάνει ο Μητσοτάκης από εδώ και εμπρός, στους 18 μήνες που έχει μπροστά της η κυβέρνηση: από τον φετινό Σεπτέμβριο έως την άνοιξη του 2027. Το ποια θα είναι η τελευταία γεύση της δεύτερης τετραετίας θα παίξει τεράστιο ρόλο. Και η τελική ευθεία που θα κρίνει πολλά απαιτεί τομές, όχι μόνον επικοινωνιακά σήματα.

Απαιτεί τομές, όπως για παράδειγμα η εφαρμογή της μεταρρύθμισης που προανήγγειλε ο Πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ ώστε να περάσουν οι Πολεοδομίες όπου κατά τόπους συμβαίνουν τέρατα —και πουθενά δεν εξυπηρετούνται οι πολίτες— υπό κεντρικό έλεγχο. Να πάψουν δηλαδή να λαμβάνονται οι αποφάσεις σε τοπικό επίπεδο όπου επικρατούν τοπικά συμφέροντα, κυκλώματα, μπράβοι και μαχαιροβγάλτες. Η κυβέρνηση έπιασε κάποιους από αυτούς μέσα από τη δουλειά της Αστυνομίας αλλά το πρόβλημα λύνεται μόνο με το «μοντέλο ΑΑΔΕ», όπως συμβαίνει κατόπιν εορτής με τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Για τον πρόσθετο λόγο ότι η ΑΑΔΕ ελέγχεται και από την ΕΕ η οποία την εμπιστεύεται.

♦ Ο τρίτος παράγοντας που θα παίξει ρόλο στην κάλπη του 2027 θα είναι οι μεταρρυθμίσεις που θα υποσχεθεί ο Μητσοτάκης για την επόμενη τετραετία. Δεν αρκεί όμως εδώ το γεγονός ότι οι πολίτες δεν φαίνεται να περιμένουν μεταρρυθμίσεις από τον Ανδρουλάκη, την Κωνσταντοπούλου και τον Τσίπρα με βάση τα δείγματα γραφής που έχουν δώσει.

Θα παίξει ρόλο, πρώτον, το φίνις της κυβέρνησης —αν θα είναι μεταρρυθμιστικό ή επικοινωνιακό— και, δεύτερον, το κατά πόσο η υπόσχεση για την επόμενη μέρα θα είναι ελκυστική, κοστολογημένη και με σαφές πλάνο υλοποίησης. Πάνω απ’ όλα όμως, το αν θα μπορεί να βελτιώσει τη ζωή των πολλών που έχουν ανάγκη ένα καλύτερο κράτος και όχι των συγκριτικά λιγότερων που μπορούν να πληρώσουν για ιδιωτικές υπηρεσίες. Εδώ βρίσκεται η δυσκολία: όραμα μεταρρυθμιστικό που θα είναι ταυτοχρόνως και λαϊκό. Αλλωστε κάθε εκλογικό δίλημμα απευθύνεται στη μεγάλη πλειοψηφία.

Υπάρχει όμως το έδαφος για ένα τέτοιο εγχείρημα;

Κακά τα ψέματα, αν η πλειοψηφία των Ελλήνων τασσόταν υπέρ των μεταρρυθμίσεων το ελληνικό κράτος δεν θα βρισκόταν σήμερα, 51 χρόνια μετά το 1974, σε αυτή την άθλια κατάσταση. Ακριβώς επειδή επικράτησαν αυτές οι φωνές και οι πολιτικοί που τις εξέφρασαν (για να έχουν πελατεία) η Ελλάδα είναι, μισό αιώνα μετά, μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης με έναν δημόσιο τομέα που στα βάθη του αντιστοιχεί σε χώρα της Μέσης Ανατολής ή της Βόρειας Αφρικής.

Αυτό το κράτος έγινε έτσι με μια απολύτως δημοκρατική απόφαση, μέσα από την ελεύθερη έκφραση της βούλησης του κυρίαρχού ελληνικού λαού, που επέλεγε επί δεκαετίες στην κάλπη τους ανθρώπους που υπηρετούσαν αυτό το μοντέλο.

Ευτυχώς, αυτό το τριτοκοσμικό βαθύ κράτος δεν το βλέπουμε πια με ρομαντισμό, ως bon pour l’ Orient (καλό για τους «υπανάπτυκτους», όπως υπονοεί η έκφραση), ούτε με συγκατάβαση. Προκαλεί οργή και όσοι απαιτούν να αλλάξει γίνονται κάθε μέρα και περισσότεροι. Ο ΟΣΕ, ο ΟΠΕΚΕΠΕ και οι Πολεοδομίες αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα του βαθέος κράτους. Και ο Μητσοτάκης θα πρέπει να έχει τελειώσει τη δουλειά και με τους τρεις αυτούς θύλακες κρατικής σήψης για να ζητήσει ξανά την ψήφο το 2027.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News