Οσοι έχουν καβαλήσει τα 50 θυμούνται τις εκλογές των 80s. Αυτές ναι, είχαν πραγματική πόλωση με άρωμα από τα 60s. Μπλε και πράσινα καφενεία, γροθιές ποτισμένες με ψαρόκολλα στη νυχτερινή αφισοκόλληση, αντεγκλήσεις μεταξύ γειτόνων και ακραία στοιχήματα. Θυμάμαι ένα πρωτοσέλιδο της «Αυριανής» για κάποιο τύπο, οπαδό του ΠΑΣΟΚ, που στοιχημάτιζε τη ζωή του υπέρ του Ανδρέα.

Οι νεότεροι έχουν σημείο αναφοράς τις αναμετρήσεις στην περίοδο της οικονομικής κρίσης όπου, πράγματι, η ένταση έδινε τον τόνο και το κύμα της οργής, που καβάλησε ο ΣΥΡΙΖΑ, έπνιγε τον παλιό δικομματισμό. Και τώρα λένε ότι αυτή η αναμέτρηση είναι βαρετή. Νομίζω ότι δεν χρησιμοποιούν τη σωστή λέξη. Οι εκλογές αυτές δεν είναι βαρετές. Είναι, απλώς, εκλογές μίας κανονικής ευρωπαϊκής χώρας.

Αυτό δεν συμβαίνει επειδή υπάρχει αδιαφιλονίκητο φαβορί. Συμβαίνει επειδή, παρά τα όσα λέγονται, το διακύβευμα δεν αφορά την πορεία της χώρας. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός δεν απειλείται, υπάρχει ομοφωνία σε βασικά θέματα εθνικής γραμμής, σύγκλιση στο Μεταναστευτικό (ναι!), ακόμα και στις πολιτικές επιδομάτων και ενισχύσεων. Δεν αξιολογούνται προγράμματα, αλλά πρόσωπα που θα διατηρήσουν τη χώρα σε ένα σταθερό άξονα. Δεν επιλέγουμε ακριβώς πολιτική, αλλά αντίληψη, ικανότητα, ύφος και αισθητική.

Οι εκλογές αυτές έχουν και μία ιδιαιτερότητα που ευνοεί την προσαρμογή τους στην κανονικότητα. Και οι δύο υποψήφιοι πρωθυπουργοί έχουν δοκιμαστεί στην πράξη. Αυτό έχει να συμβεί από το 1993 όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου επανέκαμψε στο Μαξίμου νικώντας τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Συνεπώς εκλείπει το στοιχείο της έκπληξης, η «ίντριγκα» που φέρνει το καινούργιο, απουσιάζει το φρέσκο πρόσωπο. Οταν τους ξέρεις και τους δύο δεν έχει πολλά να υποθέσεις, ούτε να συζητήσεις. Εχεις απτό μέτρο σύγκρισης. Αυτή τη φορά το δύσκολο δεν είναι να επιλέξεις ποιος θα κυβερνήσει, αλλά το πού θα κατευθύνεις τη δυσφορία σου, αν σκοπεύεις να διαμαρτυρηθείς δια της ψήφου σου.

Επίσης είναι λανθασμένη η εκτίμηση για τον κόσμο που «δεν ασχολείται». Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν μεγάλο ενδιαφέρον, η τελευταία ανέβασε τον σχετικό δείκτη στο 86%. Μόνο που αυτή τη φορά οι πολίτες παρακολουθούν από το δίκτυο, συζητούν και «εκτονώνονται» στα social media. Και επειδή πλέον τα μεγάφωνα θεωρούνται ηχορύπανση και οι αφίσες κατάλοιπο προεκλογικού πρωτογονισμού, το προεκλογικό κλίμα δεν αφήνει αποτύπωμα στο αστικό τοπίο. Αντε να δεις κάτι σε καμιά στάση, μέχρι εκεί.

Είναι, λοιπόν, οι πρώτες «ευρωπαϊκές» εκλογές που γίνονται στη χώρα. Γιατί πάνω από όλα, οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι οι ζωές τους δεν αλλάζουν από το αποτέλεσμα της κάλπης. Δεν περιμένουν πλέον τον πολιτικό που θα έρθει ως σωτήρας ή ανανεωτής. Τις ζωές τους μπορούν να τις αλλάξουν μόνο οι ίδιοι και στον πραγματικό κόσμο μία ψήφος δεν αρκεί για αυτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News