Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις η ΝΔ εμφανίζεται να λαμβάνει ποσοστό αντίστοιχο με εκείνο που πήρε στις εκλογές του 2019. Αυτό εκπλήσσει αρκετούς, ειδικά όσους παίζουν στοιχήματα για πτώση κάτω από το 30%, αν και καταγράφηκε κάτι τέτοιο σε δημοσκόπηση. Ωστόσο φαίνεται ότι λειτουργεί η συνθήκη που διαμορφώνεται από την έλλειψη εναλλακτικής λύσης.

Πολλοί επιλέγουν τη Νέα Δημοκρατία επειδή πιστεύουν ότι, αυτή τη στιγμή, είναι η μοναδική επιλογή για τη διακυβέρνηση της χώρας.  Για να το θέσω δε πιο σωστά, εκτιμούν ότι δεν υπάρχει άλλος πλην του Μητσοτάκη. Και αυτό αποτυπώνεται στις μετρήσεις με τη χαοτική διαφορά που διατηρεί ο Πρωθυπουργός, σε σχέση με τους άλλους, στην καταλληλότητα για τη θέση.

Ομως το ενδιαφέρον της δημοσκόπησης βρίσκεται στο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα στην ανάλυσή του. Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να κερδίζει έδαφος μετά το συνέδριο και την επικράτηση Κασσελάκη –διότι, όπως αποδείχθηκε, επρόκειτο περί επικράτησης, παρά τα όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν. Δεύτερον, η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει. Ο Κασσελάκης προσελκύει ψηφοφόρους που δεν είχαν ψηφίσει ποτέ το κόμμα, αντικαθιστώντας τους «παραδοσιακούς».

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι έχει ρίξει το καλάμι του σε μεγαλύτερη λίμνη. Δεν απευθύνεται, δηλαδή, σε ένα αριστερόστροφο κοινό με στερεοτυπικά χαρακτηριστικά. Μαζί με τις προσωπικές προτιμήσεις προς το πρόσωπό του μαζεύει και ψηφοφόρους που αυτοπροσδιορίζονται ως αντισυστημικοί. Με τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ, θα ήθελα να ρωτήσω τους δημοσκόπους αν ανάμεσα στη νέα γενιά ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει υψηλό ποσοστό που στο παρελθόν είχε ψηφίσει Χρυσή Αυγή.

Και προς Θεού, δεν λέω ότι ο Κασσελάκης κατευθύνει τον ΣΥΡΙΖΑ προς αυτό το πεδίο. Σκέφτομαι όμως ότι ο λόγος του γίνεται όλο και πιο ελκυστικός για το συγκεκριμένο ακροατήριο. Οχι το συνειδητά ακροδεξιό ακροατήριο, αλλά το ακροατήριο της τυφλής διαμαρτυρίας και της, δήθεν, αντισυστημικότητας.

Ο Κασσελάκης χρησιμοποιεί συστατικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε τη μόνιμη διαμαρτυρία και τον αχαλίνωτο λαϊκισμό, πλην όμως προσθέτει και τα προσωπικά του χαρακτηριστικά, δημιουργώντας ένα κράμα ελκυστικό για κομμάτι του εκλογικού σώματος. Αυτό που στα δικά σας μάτια δείχνει φαιδρό και ασυνάρτητο, είναι ακριβώς αυτό που αναζητά ένας, όχι αμελητέος, αριθμός ψηφοφόρων.

Κάτι ανάμεσα σε διαμαρτυρία και τρολιά προς το σύστημα. Και αυτό, πιστέψτε με, σε βάθος χρόνου μπορεί να έχει ψωμάκι. Δείτε το και στη μέτρηση που δείχνει τη Ζωή Κωνταντοπούλου να είναι η αρχηγός που κέρδισε τις εντυπώσεις στην τελευταία κοινοβουλευτική μάχη. Ξεπέρασε και τον Ανδρουλάκη που είχε την πρωτοβουλία. Προς τα εκεί πάμε. Αργά αλλά σταθερά. Προς το σημείο που ο Στέφανος συναντά τη Ζωή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News