Το ακροατήριο στην Αβάνα ήταν το μεγαλύτερο στο οποίο έχει απευθυνθεί ποτέ ο Πρωθυπουργός. Βέβαια κάτι τέτοια φέρνουν μελαγχολία στο χαμόγελο ενός πολιτικού που σκέφτεται ότι έχει μπροστά του τόσα αυτιά να ακούν, τόσα χέρια να χειροκροτούν και ούτε μία ψήφο. Ομως ναι, για τον Αλέξη Τσίπρα μία ομιλία στην Πλατεία της Επανάστασης είναι σαν την είσοδο ενός ποδοσφαιριστή στο Μαρακανά ή σαν την έξοδο ενός βαρύτονου στη Σκάλα. Το θέμα είναι αν αυτή η εμφάνιση θα κάνει καλό. Σε μας και στη χώρα.

Ο Πρωθυπουργός μας ήταν ο μοναδικός ευρωπαίος ηγέτης που βρέθηκε στην εξέδρα των επισήμων και είπε δύο λόγια για τον Φιντέλ. Τον ακολούθησε ο Μαδούρο. Στο κάδρο στο οποίο μπήκε ήταν και οι ηγέτες των παρακάτω χωρών: Βολιβία, Πράσινο Ακρωτήρι, Μεξικό, Βενεζουέλα, Νικαράγουα, Ζιμπάμπουε, Νότια Αφρική, Ισημερινός, Κολομβία, Ναμίμπια, Παναμά, Σαλβαδόρ. Κοινώς, πέρα από τους απαραίτητους γείτονες, στην τελετή, σε επίπεδο ηγετών, εκπροσωπήθηκαν τρεις αφρικανικές χώρες και η Ελλάδα. Λέει κάτι αυτό; Μεταξύ μας, όχι. Εντάξει, δεν είναι η καλύτερη φωτογραφία, αλλά η παρουσία του Τσίπρα δεν δηλώνει κάτι που δεν γνωρίζουν έξω για μας. Και αν μη τι άλλο, ξέρουν πως ακόμα και αν δεν τα πιστεύει αυτά που κάνει, είναι βήματα ενός χορού που πρέπει να χορέψει. Το πολύ να βγει κανένας στην Ολλανδία και στη Γερμανία και να πει ότι δεν κουρεύεις χρέος σε φίλους του Μαδούρο, αλλά μέχρι εκεί.

Ομως οι ξένοι δεν θα σταθούν σε αυτά που είπε ο Πρωθυπουργός στην Αβάνα. Δεν απευθύνθηκε σε εκείνους, άλλωστε. Σε μας και στους Κουβανούς μιλούσε. Και αυτά που είπε είναι, τουλάχιστον, χαριτωμένα. Μόνο που όσο όμορφα και αν ακούγονται ως επικήδειος, τόσο άστοχα δείχνουν ως λεζάντες.

«Μπορεί εμείς στην Ευρώπη να μην μπορούμε να φανταστούμε τις δυσκολίες που εσείς περάσατε, έχουμε όμως κι εμείς του δικούς μας δυνάστες. Την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού»…

«Το παράδειγμα του Φιντέλ μας συντροφεύει και θα μας συντροφεύει πάντα, στις νίκες και στις ήττες, στις ανατροπές και στους συμβιβασμούς μας»…

«Ο Φιντέλ έφυγε από τη ζωή αλλά θα βρίσκεται για πάντα: Στους μικρούς και μεγάλους αγώνες των λαών σε όλο τον πλανήτη. Στη φλόγα της αντίστασης των καταπιεσμένων που διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους. Στη δύναμη όσων παλεύουν με πάθος για να διεκδικήσουν το αδύνατο, προκειμένου να πάψουν να ζουν το αδιανόητο»…

Θα μου πείτε ότι στην Αβάνα δεν θα μπορούσε να εκφωνήσει ανάλυση για τη μετεξέλιξη της ευρωπαϊκής Αριστεράς σε σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία. Τα σωστά λόγια βγήκαν από το στόμα του, εκείνα που τιμούν τον μεγάλο νεκρό και κολακεύουν τους λαούς. Λόγια που στην πραγματικότητα δεν λένε απολύτως τίποτα. Εξυπηρετούν τα προσχήματα της στιγμής, περιέχουν τα τυπικά, είναι κενά συνθήματα κενά ουσίας. Και έχει μία ειρωνεία όλο αυτό. Ο Αλέξης Τσίπρας, μπροστά στο μεγαλύτερο ζωντανό ακροατήριο της ζωής του, εκφώνησε έναν επικήδειο με αναφορές που, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, ακούγονται σαρκαστικές, σκέτες τρολιές. Και τόσο, μα τόσο, ξεπερασμένες. Αλλά, εντάξει, στο 1959 είχε πάει ο άνθρωπος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News