Η «υστεροφημία» είναι η λέξη εκείνη που ξέρω αλλά κάνω πως δεν ξέρω. Τι εννοώ… Έχω μεταξύ πολλών άλλων το ελάττωμα, όταν δεν ξέρω μια λέξη, να ρωτάω αυτόν που τη χρησιμοποιεί για τον ορισμό της, αντί να ψάχνω σε λεξικά. Μ’ αρέσει αυτή η επικοινωνία με τους ανθρώπους. Ωστόσο την «υστεροφημία» την ξέρω από το δημοτικό. Με εντυπωσιάζει απ’ όλες τις απόψεις. Εύηχη. Μα πάνω απ’ όλα με μαγεύει που υπάρχει λέξη για ό,τι μπορεί να κάνει κάποιος για να «ζει» και μετά το θάνατό του. Κάπως έτσι είναι πολλές οι φορές που κάνω πως δεν την ξέρω, απλά και μόνο για να απολαμβάνω τον τρόπο που αποδίδει την έννοια της υστεροφημίας εκείνος που μου την εξηγεί. Είναι όπως όταν σ’ αρέσει ένα τραγούδι και συλλέγεις τις πολλές διαφορετικές του εκτελέσεις. Ίδιο το τραγούδι μα άλλος ο τρόπος.

Δεν έχω καταλήξει αν για την υστεροφημία τους δουλεύουν οι άνθρωποι που κόντρα στο θάνατο, επιχειρούν να δώσουν μια παράταση στη ζωής τους, πέραν των νόμων που ορίζει η φύση. Μπορεί απλώς να θέλουν κάτι καλό ν’ αφήσουν πίσω. Δεν ξέρω.

Οι απώλειες στον τόπο μας αυτή τη χρονιά ήταν πολλές και ήταν απ’ αυτές των ανδρών με υστεροφημία. Απώλειες τέτοιες που μας έκαναν να μιλάμε για τέλος εποχής. Δεν πιστεύω πως σιγά σιγά στερεύουν οι άνθρωποι που θα αφήσουν κάτι καλό γύρω απ’ το όνομά τους, γιατί αν το πιστέψω θα πρέπει να συμφιλιωθώ και με την ιδέα του τέλους της λέξης για την οποία συλλέγω ερμηνείες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News