Κι ύστερα οι διακοπές τελείωσαν και επέστρεψες πίσω, με τη βαλίτσα να είναι ακόμα γεμάτη και να σε κοιτά κάθε φορά που περνάς από το σαλόνι, κλείνοντάς σου το μάτι για τα όσα έζησες τις προηγούμενες ημέρες. Και νύχτες…

Μπορεί, σε άλλη περίπτωση, να μην μπόρεσες (ούτε και) φέτος να φύγεις από τη μόνιμη κατοικία σου για μερικές ημέρες. Το βέβαιο είναι ότι είσαι εδώ, μόνος/μόνη σε μια άδεια πόλη, σε μια χώρα που -κάθε χρόνο, τέτοιον καιρό- κατεβάζει ρολά αφήνοντας άτυπο σημείωμα: «Κλειστόν λόγω διακοπών».

Προς το παρόν, δεν έχω στα χέρια μου τα στοιχεία από τα διόδια στις εθνικές οδούς -για το πόσα αυτοκίνητα πέρασαν από εκεί, αφήνοντας το κλεινόν άστυ(sic) πίσω τους- ούτε από τα λιμεναρχεία – για το πόσοι επιβάτες φόρτωσαν τα μπαγκάζια τους σε λαμαρίνες πλοίων και έφυγαν για να συναντήσουν λιμάνια σε νησιά. Εντελώς εμπειρικά -με το «μάτι», που λέμε- έχω την αίσθηση ότι φέτος, έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια που ενέσκηψε η παλιοκρίση στη χώρα μας, έχουν φύγει περισσότεροι από κάθε άλλη φορά. Η κίνηση των οχημάτων εντός αστικού κύκλου γίνεται σε έρημους δρόμους, όπου κι αν πας μετράς περισσότερες απουσίες γύρω σου, από ό,τι παρουσίες.

Η πόλη άδειασε πιο πολύ από ποτέ και σε κάνει να την αγαπάς περισσότερο. Δεν είναι ότι δεν αγαπάς τους ανθρώπους που ζουν δίπλα σου, το αντίθετο, αλλά η εβδομάδα του Δεκαπενταύγουστου στην πόλη είναι το δικό σου καθαρτήριο. «Η μοναξιά είναι ο τόπος του εξαγνισμού», είχε γράψει ο Μάρτιν Μπούμπερ, αυστροεβραίος φιλόσοφος. Αυτές οι ημέρες που έχουν φύγει πολλοί για διακοπές από δίπλα σου, αποτελούν τον θάλαμο αποσυμπίεσης από τα όσα έζησες το προηγούμενο διάστημα, κατά το οποίο έλειπες, και αποτελούν τη δική σου Κασταλία πηγή. Μπαίνεις «κουρέλι» από την απόλυτη ανεμελιά και βγαίνεις ολοκαίνουργιος, εξαγνισμένος και, βασικά, μυημένος. Οπου το ίδιο κάνεις ακόμα κι αν δεν πήγες διακοπές, το «τελετουργικό» και το φόντο της άδειας πόλης είναι ίδιο.

Αυτήν την εβδομάδα που είσαι «μόνος» στην πόλη, σίγουρα είσαι λιγότερο μελαγχολικός από ό,τι σκεπτικός

Από το παράθυρο ή το μπαλκόνι του σπιτιού σου προσπαθείς να πάρεις παρουσίες, οι απουσίες είναι πολλές περισσότερες. Στήνεις αφτί και αφουγκράζεσαι την καρδιά της πόλης η οποία χτυπά πιο αργά, πιο ασθενικά, εξ ακοής καταλαβαίνεις εάν έχουν φύγει οι από κάτω και οι του πάνω ορόφου. Κάπου, πολύ μακριά, ακούς ένα κλιματιστικό να βογκάει, μπορείς να στοιχηματίσεις ότι αυτός ο ήχος του πιάτου από απέναντι είναι για «φιδάκι» σε βεράντα. Ούτε αυτοκίνητο ούτε μοτοσικλέτα περνά κάτω στον δρόμο, οι θέσεις πάρκινγκ είναι πάρα πολλές, επιλέγεις πού θα σταθμεύσεις, τα πατζούρια είναι σφαλισμένα, οι λογαριασμοί ξεχειλίζουν από τα γραμματοκιβώτια.

Καταστήματα έχουν κλείσει με ένα πρόχειρο σημείωμα στην πόρτα τους, ενώ συνειδητοποιείς ότι «οι πολλοί» θα γυρίσουν στις 21 Αυγούστου. Ετσι, έχεις πολλές ώρες μπροστά σου για να σκεφτείς τι θα κάνεις από φθινόπωρο μεριά, αρχίζεις να καταστρώνεις ένα σχέδιο -το οποίο, πιθανώς, και να μην τηρήσεις ποτέ, αλλά αυτή τη στιγμή η ψυχή σου ξερνά αποφασιστικότητα. Ταυτόχρονα, το μυαλό σου φεύγει και ταξιδεύει πολλά χιλιόμετρα, σε κάποιον προορισμό, η σκέψη σου φιλιέται εκεί με πρόσωπα και κορμιά, ήδη περιμένεις να έρθει το επόμενο καλοκαίρι. Βασικά, επειδή εκεί μέσα φωλιάζει η ελπίδα σου ότι όλα, πια, θα είναι καλύτερα.

Ξεφλουδίζει το χέρι σου, ψάχνεις την ιδανική κρέμα που έχεις για τέτοιες περιπτώσεις, αλλά θυμάσαι ότι την έχεις στη βαλίτσα. Την οποία, εννοείται, αρνείσαι να ανοίξεις, λες και έτσι θα τελειώσει δραματικά κι απότομα το καλοκαίρι. Το οποίο, όπως όλοι ξέρουμε, παραδίδει μαθήματα για το πώς μια εποχή μπορεί να αφήσει σημάδια επάνω σου, σε ένα «ξεφλούδισμα» απόψεων και δεδομένων που είχες για τη ζωή σου. Το καλοκαίρι δεν γεννά μόνο σταφύλια στους αγρούς, αλλά σε οδηγεί από μόνο του στο αποστακτήριο ιδεών – εκείνες που θα πρέπει, ίσως, να πατήσεις με τα ίδια σου τα πόδια και να βράσεις/πιεις τον μούστο τους, για το παρακάτω της ζωής σου.

Αυτή την εβδομάδα που είσαι «μόνος» στην πόλη, που δεν κοιμάται και δεν αδειάζει ποτέ εντελώς, σίγουρα είσαι λιγότερο μελαγχολικός από ό,τι σκεπτικός, αυτή είναι η καλύτερη στιγμή της χρονιάς για έναν γρήγορο απολογισμό – μέχρι τον ετήσιο, εκεί, στο τέλος Δεκεμβρίου.

Η καύτρα από το τσιγάρο μου συνεχίζει να δίνει αναπάντητα σινιάλα στο άδειο μπαλκόνι των απέναντι, για να παντρέψω τη μουσική με τις σκέψεις μου σκέφτομαι να ακούσω δυνατά «Summer in the city» με τη φωνή του Κόκερ, αλλά το mp3 μου είναι στη βαλίτσα των διακοπών. Η οποία με κοιτά ανέκφραστη, στο σαλόνι. Την οποία δεν θα ανοίξω, κρατώντας λίγο ακόμα την καλοκαιρινή άδεια στην παρέα μου, είμαι μόνος στην πόλη παρέα με τις σκέψεις μου, ό,τι θέλω κάνω…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News