Η θέα από ψηλά μαγεύει. Μια ακόμα κουκίδα γης ξεπροβάλλει στο μπλε του Αιγαίου. Περιτριγυρίζεται κι από άλλες. Το σύμπλεγμα των Κυκλάδων.

Ο αέρας είναι δυνατός και το αεροπλάνο παίρνει πιο μεγάλη στροφή για την προσγείωση. Αρχές Μαΐου, έχει ακόμα δροσιά. Οι ξένοι όμως δεν πτοούνται. Το ένδυμα για το νησί είναι εξώπλατο, βερμούδα και σανδάλια. Οι διακοπές ξεκίνησαν.

Το αυτοκίνητο περιμένει στο πάρκινγκ του αεροδρομίου. Η ζήτηση τα τελευταία χρόνια είναι μεγάλη και οι εταιρείες έχουν «κατεβάσει» εκατοντάδες. Ανεβάζοντας παράλληλα τις τιμές. Ο νόμος της αγοράς. Είναι σταθμευμένα κατά μήκος του δρόμου στο αεροδρόμιο, στα οικόπεδα όπου τώρα χτίζονται κτίρια εξυπηρέτησης και γύρω από το κέντρο. Και φέτος το Πάσχα έκανε την είσοδό της και μια νέα εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων με ημερήσια χρέωση μόλις 12 ευρώ!.

Ας είναι. Είσαι στο νησί. Οι ρυθμοί αλλάζουν. Η κλίμακα επίσης. Όλα εδώ είναι πιο κοντά στο ανθρώπινο μέτρο.

Είναι 11 πμ. Ο δρόμος προς τη Χώρα έχει θέα, στα αριστερά απλώνεται η θάλασσα. Πλησιάζοντας ξεπροβάλλουν οικοδομές, εμπορικά ακίνητα τα περισσότερα, για την εξυπηρέτηση των αναγκών που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια. Ηδη έχουν ανοίξει τρία νέα σούπερ μάρκετ  από την ίδια πλευρά.

Λίγο αργότερα η ταχύτητα πέφτει. Η ουρά για τη διασταύρωση προς το λιμάνι είναι σημειωτόν. Σαράντα λεπτά για ενάμιση χιλιόμετρο. Ήρθε το καράβι; Άλλος στρίβει, άλλος παρκάρει με alarm για να ψωνίσει, άλλος κάνει αναστροφή γιατί άλλαξε γνώμη. Αλαλούμ. Αναζητείται λύση. Ακούγεται ότι θα τοποθετηθεί φανάρι στη διασταύρωση. Στις Κυκλάδες…

Ας είναι. Είσαι στο νησί. Οι ρυθμοί θα αλλάξουν.

Το ξενοδοχείο είναι ακροβολισμένο σε μια πλαγιά στον απάνεμο κόλπο, μπροστά από τις πιο ειδυλλιακές παραλίες.

Σε λίγα λεπτά είσαι εκεί. Στη διαδρομή σε συνοδεύουν πλαστικές φαρδιές σωλήνες, σε αναμονή για τοποθέτηση. Έργα αφαλάτωσης. Το νερό στο υπέδαφος στερεύει και τα καλοκαίρια η πίεση είναι λιγοστή. Αρδευση, κατανάλωση. Οι πισίνες στις νέες οικοδομές έχουν απαγορευτεί τα τελευταία χρόνια. Όχι όμως τα «υδάτινα στοιχεία».

Φθάνοντας στο ξενοδοχείο, μια συστοιχία από τσιμέντο και πέτρα πλαισιώνει την απέναντι πλευρά προς την αμμουδιά. Μια νέα επένδυση (στρατηγική) υλοποιείται από την κάτω πλευρά του δρόμου, μια ευρεία έκταση που φθάνει ως την παραλία και κάποτε θεωρούνταν υδροβιότοπος (αλλά αποχαρακτηρίστηκε). Φορτηγά, μπουλντόζες, κομπρεσέρ, εργοδηγοί, επί τω έργω. Συμβάλλουν στην ακουστική του τοπίου. Αλλά και στη θέα από την πλαγιά, εμπλουτίζοντάς το με μερικές δεκάδες σουίτες με ιδιωτική πισίνα και δύο (υπόσκαφες) βίλες.

Ας είναι. Είσαι στο νησί. Όλα εδώ είναι πιο απλά. Πιο εύκολα.

Το μεσημέρι, φαγητό στο μικρό ψαροχώρι, που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολύ δημοφιλές. Συνέβαλε σε αυτό και η κυκλοφοριακή συμφόρηση προς τη Χώρα. Ο κόσμος αναζήτησε εναλλακτικές. Στην είσοδό του οικισμού η αλάνα που χρησίμευε ως χώρος στάθμευσης έκλεισε. Πρόκειται να ανοικοδομηθεί. Το ίδιο και ο δημοτικός χώρος στάθμευσης που εξυπηρετούσε από την άλλη πλευρά του οικισμού. Και τώρα πού παρκάρεις; Το παραλιακό μέτωπο είναι καλντερίμι που οδηγεί σε τουριστικό αγκυροβόλιο και οι δρόμοι είναι στενοί. «Ψάχνουν τώρα οι ντόπιοι επαγγελματίες να βρουν έναν χώρο για να διαμορφωθεί για πάρκινγκ», μου λένε φίλοι. «Αλλιώς το καλοκαίρι ο κόσμος δεν θα μπορεί να έρχεται». Ηδη είναι πολύ δύσκολο.

Ας είναι. Είσαι στο νησί.

Ο καιρός μαλάκωσε. Ο ήλιος τα ομορφαίνει όλα.

Το βράδυ θα απολαύσεις τη βόλτα στη Χώρα μπροστά στη θάλασσα. Παρασκευή, πρώτες ημέρες του Μαΐου, λίγα μαγαζιά έχουν ανοίξει. Τα νάιλον καλύμματα προστατεύουν ακόμα την είσοδο. Στο εσωτερικό οι καρέκλες είναι στοιβαγμένες. Άλλα φρεσκάρονται για να ξεκινήσουν τη σεζόν από τις 20 του μήνα και μετά. Οι ομπρέλες στην παραλία τώρα στήνονται.

Υπάρχουν κάποιες επιλογές. Ένα εστιατόριο gourmet, ταβερνάκια για fresh fish και greek food, ένα μαγειρείο που φιλεύει τους ντόπιους και εργαζόμενους, μερικά καφέ – μπαρ, πίτσα, σουβλάκι και μπέργκερ. Αυτά είναι ανοιχτά και μετά το απόγευμα. Μια και ο τόπος ξυπνά από τη χειμερία νάρκη.

«Κάποια θα ανοίξουν αργότερα. Αλλα θα δουλέψουν εξαήμερο φέτος. Η ψηφιακή κάρτα εργασίας απαιτεί να έχεις περισσότερο κόσμο. Όμως δεν υπάρχει προσωπικό ή δεν βγαίνουν τα νούμερα. Ή ακόμα και αν βρεις κάποιον, δεν έχει πού να μείνει», λένε όσοι ασχολούνται. Εξάλλου οι αριθμοί μιλάνε: 7.500 ξενοδοχειακές κλίνες, 35.000 κλίνες βραχυχρόνιας μίσθωσης. Στο νησί.

Κι όμως, έναν τέτοιο τόπο, λουσμένο στο φως, σίγουρα μπορείς να τον χαρείς πιο πολύ τις εποχές που είναι αποφορτισμένος από την κίνηση του καλοκαιριού. Να απολαύσεις τη φύση, τη θάλασσα, το τοπίο, την ησυχία. «Δεν αντέχει έτσι επιχείρηση», μου απαντούν. Αν θέλεις να δεις κόσμο τέτοια εποχή, πας στα super market. Ετσι κι αλλιώς οι δυσκολίες έδειξαν τα δόντια τους από πέρυσι. Ο Ιούλιος και ο Αύγουστος ήταν πεσμένοι. Πιο καλοί ήταν ο Ιούνιος και ο Σεπτέμβριος. Οι τιμές έχουν ανέβει πολύ. Παντού. Από τα σούπερ μάρκετ, μέχρι τα εστιατόρια και τις ξαπλώστρες. Ο κόσμος δεν ακολουθεί σε όλα. Οσοι ακόμα αντέχουν τα κόστη στα ακτοπλοϊκά, φέρνουν αυτοκίνητο γεμάτο με προμήθειες.

Ας είναι. Είσαι στο νησί. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά. Ο ήλιος τα ομορφαίνει.

Καθώς βγαίνεις από τη Χώρα δέκα κάδοι (ανακύκλωσης και απορριμμάτων) παρατάσσονται στην κεντρική οδό. Ξέχειλοι. Δίπλα τους ξύλα, πλαστικά, μπάζα. Αρχές Μαΐου. «Δεν προλαβαίνουν να τα μαζέψουν. Φέτος έχει δοθεί η αποκομιδή των απορριμμάτων σε ιδιώτη. Αλλά και αυτός αποτάθηκε για βοήθεια στον Δήμο, γιατί δεν βρίσκει προσωπικό», μου εξηγούν.

Στενοχωριέσαι. Σε λίγο όμως θα αποζημιωθείς. Θα κάτσεις στο ειδυλλιακό λιμανάκι. Τέτοια εποχή είναι η καλύτερη. Χωρίς την πολυκοσμία και τη φασαρία του Ιουλίου και Αυγούστου. Διασχίζοντας τα φρεσκοασβεστωμένα καλντερίμια του κοσμοπολίτικου οικισμού, που ακόμα «ξυπνά», στις πόρτες είναι κολλημένο ένα χαρτί: «Ζητείται πωλητής/πωλήτρια». Οι γυαλισμένες βιτρίνες – μετρημένες οι ανοιχτές – σου τραβούν την προσοχή. Αναμνηστικά, μαγνητάκια, σφουγγάρια, σανδάλια, κοσμήματα αληθινά και faux μπιχλιμπίδια. Αυτά που έρχονται φασόν. Μια (προσιτή) ανάμνηση από τον τόπο.

Στο λιμανάκι σε υποδέχονται με χαμόγελα. Εχουν χρόνο για μια κουβέντα παραπάνω, ένα αστείο. Είναι και ο κόσμος που αλλάζει αργότερα στη σεζόν. Κάνει κυρίως posts στο Instagram.

Λευκό και μπλε η παλέτα που σε περιβάλλει. Και μπροστά τα καΐκια. Στα πιάτα, σαρδέλα, γούνα, γαλέος, κριθαρότο με καραβίδες, σαλατούρι. Αυτά προτείνει ο μαγαζάτορας. Τι άλλο θέλεις; Ισως να ήταν φρέσκα; «Σας είδα τι πήρατε. Δεν παραγγέλνω ποτέ έτσι. Εγώ πήγα μέσα στο ψυγείο να δω μόνος μου, διάλεξα τρία μπαρμπούνια και είπα να μου τα ψήσουν με το αλάτι», λέει ντόπιος γνωστός και συνδαιτημόνας στο ίδιο ταβερνάκι. «Μα δεν είναι κρίμα να συμβαίνει αυτό; Δεν είναι κρίμα να απογοητεύει τον κόσμο;», αναρωτιέμαι. «Δεν τον πειράζει. Είναι τόσος ο κόσμος που περιμένει για να πάει να φάει εκεί, που δεν έχει σημασία», μου απαντά. Κυνικό, αλλά αλήθεια. Για όσο κρατήσει.

Θα κρατήσει;

«Πέρυσι μόνο τα πιτσιρίκια αυξήθηκαν τον Αύγουστο. Μένουν σε ενοικιαζόμενα δωμάτια και τρώνε σουβλάκια. Οι ξένοι έχουν αρχίσει να γυρίζουν την πλάτη», λέει επιχειρηματίας του νησιού.

Δεν τους αρέσει αυτή η ανοικοδόμηση, η φασαρία, η κίνηση, τα σκουπίδια, η αλόγιστη αύξηση των τιμών, η αλλοίωση του χαρακτήρα του τόπου. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την προσδοκία τους. «Βλέπεις κίνηση, αλλά στο τέλος της σεζόν θα δούμε τα ταμεία. Τα κόστη έχουν ανέβει πολύ επίσης. Πάνε στο δίπλα νησί που ακόμα κρατάει», εξηγεί.

Μάιος. Είσαι στο νησί. Λουσμένο στον ήλιο και περιτριγυρισμένο από το γαλάζιο του ουρανού και το μπλε της θάλασσας. Εκεί που ο τόπος (θα έπρεπε να) είναι μικρός και η κλίμακα ανθρώπινη.

Ας είναι, δεν θα πάρω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News