O Μπαράκ Ομπάμα, λίγους μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2024 στις ΗΠΑ, είχε πει για τον Ντόναλντ Τραμπ: «Εχουμε ξαναδεί αυτό το έργο κaι όλοι ξέρουμε ότι το sequel είναι συνήθως χειρότερο». Ο Ομπάμα είχε δίκιο, αλλά οι Αμερικανοί δεν τον άκουσαν. Και τώρα το πληρώνουν, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Τι ήταν αυτό που ξέχασαν, άραγε, από την πρώτη προεδρία Τραμπ;

Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από το βουλευτικό αξίωμα είναι το τρέιλερ ενός εγχώριου πολιτικού sequel. Το οποίο έχει προαναγγελθεί εδώ και καιρό, όσο κι αν ο βασικός συντελεστής του προσπαθεί να κρατήσει το κοινό σε αγωνία για τις λεπτομέρειες.

Ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε να παραιτηθεί, κατηγορώντας όλους τους άλλους για τον «κατακερματισμό» της Αριστεράς, υποδηλώνει ξεκάθαρα ότι ο ίδιος προβάλλει ως ο άνθρωπος που θα μπορούσε να την ενώσει ξανά. Το γεγονός ότι είναι ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος όχι για τον κατακερματισμό απλώς, αλλά για τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και την εκλογική και δημοσκοπική του κατρακύλα, είναι κάτι που προτιμά να το ξεχάσουν όλοι. Και κάποιοι, πράγματι, φαίνονται να το έχουν ξεχάσει.

Θα επιλέξει, άραγε, η ελληνική Αριστερά τον δρόμο της συλλογικής αμνησίας και μάλιστα για τόσο πρόσφατα γεγονότα; Οι ίδιοι άνθρωποι που τον έβριζαν προ μερικών μηνών θα ακολουθήσουν τον «δεύτερη φορά Μεσσία» στην προσπάθειά του να τους δώσει πίσω την αξιοπρέπεια που, σε μεγάλο βαθμό, ο ίδιος τους στέρησε; Και αν ναι, πώς θα χτιστεί αυτή η καινούργια Αριστερά, πάνω σε μισές ή και εντελώς απούσες αλήθειες;

Ενα άλλο σημαντικό ερώτημα αφορά τον ίδιο τον κ. Τσίπρα: παραιτούμενος της βουλευτικής του ιδιότητας, παραιτείται και της βουλευτικής αποζημίωσης, η οποία θεωρητικά είναι το βασικό του εισόδημα. Ο ίδιος δεν είναι πλούσιος, όμως η δημιουργία και η στήριξη ενός κόμματος, ιδιαίτερα με μεγάλες φιλοδοξίες, είναι πανάκριβη υπόθεση. Μέχρι στιγμής δεν είναι ξεκάθαρο ποιος θα τον στηρίξει στο εγχείρημά του αυτό. Εικασίες υπάρχουν, αλλά με τις εικασίες δεν γίνεται δουλειά. Δεν πολεμάς την αδιαφάνεια που καταγγέλλεις, κρυβόμενος πίσω από πέπλα μυστηρίου.

Ολα αυτά δεν φαίνεται να απασχολούν ιδιαίτερα μέρος του κοινού αλλά και του ευρύτερου «συστήματος», μιντιακού και επιχειρηματικού, που βλέπει πολύ θετικά την πιθανή επάνοδο του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Οχι ως σωτήρα της χώρας αυτήν τη φορά, αλλά ως του μόνου ανθρώπου που μπορεί να «φρενάρει» ή και να σταματήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πέρα από την ένδεια του πολιτικού προσωπικού μας, αυτό καταδεικνύει και κάτι ακόμη: Αρκετούς δεν τους ενδιαφέρει τόσο πολύ το ποιος θα κυβερνήσει, όσο το ποιος να μην κυβερνήσει. Τα άλλα θα τα βρούμε στην πορεία, θεωρούν.

Η στροφή του κ. Τσίπρα σε ένα πιο κεντρώο προφίλ, έμπλεο ρεαλισμού αλλά και «πολιτικής ωριμότητας», σηματοδοτεί την προσαρμογή του σε αυτήν την επιταγή. Εχει πολλές και πολύ ωραίες ιδέες, αλλά όλες τους είναι γενικές και αόριστες. Μιλάει για «νέο πατριωτισμό ενάντια στην κλεπτοκρατία» και για «πιο δημοκρατικό καπιταλισμό» και επιτίθεται συχνά στην κυβέρνηση, χωρίς ωστόσο να δίνει ακριβές σχήμα σε όλα αυτά που ευαγγελίζεται.

Στην πρώτη ταινία, ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε ως ο άνθρωπος που θα έβγαζε την Ελλάδα από τα μνημόνια και την κρίση και θα την οδηγούσε, με αρκετά συγκεκριμένο σχέδιο, σε ένα αριστερό, φωτεινό μέλλον. Ο κόσμος ήταν (ορθώς) θυμωμένος και χρειαζόταν απεγνωσμένα έναν ηγέτη να του πει αυτά που ήθελε να ακούσει. Τα σχέδια, τελικά, αποδείχθηκαν «φτερά στον άνεμο», όμως ο σκοπός πέτυχε· ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε την Ελλάδα.

Στο sequel, η προοπτική που προβάλλει δεν είναι κυβερνητική, όχι άμεσα τουλάχιστον. Είναι να δώσει την «κλωτσιά» που χρειάζεται για να βγει από τη μέση η κυβέρνηση. Να δημιουργήσει ένα νέο προσωποπαγές δίπολο, κάτι που δεν έχει καταφέρει κανείς ως τώρα απέναντι στον Μητσοτάκη. Και άρα, να επαναφέρει την πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα στις «εργοστασιακές της ρυθμίσεις»· να μην κοιτάμε πολιτικές αλλά να πολωνόμαστε πίσω από πρόσωπα.

Θα λειτουργήσει σε έναν βαθμό, είναι αδιαμφισβήτητο αυτό. Το έδαφος, εξάλλου, έχει αρχίσει να στρώνεται.

Από την άλλη, ο κόσμος είναι και τώρα θυμωμένος, αλλά δεν είναι απελπισμένος όπως ήταν το ’15. Και πλέον, κατά πλειονότητα θέλει να ακούσει για πολιτικές και όχι για όνειρα. Το βασικότερο πρόβλημα του κ. Τσίπρα, όμως, δεν είναι αυτό.

Είναι ότι οι Ελληνες, όσο βραχεία μνήμη κι αν έχουν, «έχουν ξαναδεί το έργο». Και θα τους πείσει πολύ δύσκολα ότι ο ίδιος θα σπάσει τον κανόνα και θα φτιάξει καλύτερο sequel.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News