Κάθε χρόνο στην πατρίδα μας γίνονται περί τις 15.000 νόμιμες επισυνδέσεις/συνακροάσεις/υποκλοπές -μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όποια έκφραση σας ταιριάζει περισσότερο. Αυτήν την περίοδο ο δεξιός θα μιλήσει για επισυνδέσεις και ο αριστερός για υποκλοπές. Η «συνακρόαση» είναι μια χαρά για τους κεντρώους.

Από τις παρακολουθήσεις με σφραγίδα εισαγγελέα, 6.000 αντιστοιχούν στην ΕΥΠ και οι υπόλοιπες στις άλλες υπηρεσίες ασφαλείας, κυρίως στην Αντιτρομοκρατική. Ας αφήσουμε, έστω για λίγο, στην άκρη την πολιτική διάσταση της υπόθεσης. Ας ζουμάρουμε πάνω στον άνθρωπο. Οχι σε αυτόν που παρακολουθείται, όπως ο Πιτσιόρλας που ψάχνει να πιαστεί καθώς πέφτει από τα σύννεφα. Αλλά σε αυτόν που παρακολουθεί. Πώς να είναι οι τύποι που κάνουν αυτή τη δουλειά;

Και πώς, αλήθεια, γίνεται η δουλειά; Κάθεται κάποιος με τα ακουστικά στα αφτιά, όπως ο πρωταγωνιστής στις «Ζωές των άλλων»; Βγαίνουν βάρδιες για τη συνεχή παρακολούθηση ενός ατόμου; Ακούνε live ή με καθυστέρηση; Δεν ξέρω, για αυτό ρωτάω. Υπήρχε άνθρωπος που πήγαινε το πρωί στην ΕΥΠ, έβαζε τα ακουστικά και μουρμούριζε «για να δούμε ρε Νικόλα Ανδρουλάκη τι έκανες χθες»; Μήπως δουλεύουν με δακτυλογράφους που ακούν την ηχογράφηση και παραδίδουν απομαγνητοφωνημένη τη συνομιλία;

Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα μου βγάζει πολύ συναίσθημα όλο αυτό. Αν παρακολουθείς έναν άνθρωπο για μήνες, πώς γίνεται να μη δεθείς μαζί του; Δεν μπορεί να είσαι τόσο αναίσθητος και απλώς να καταγράφεις σε ένα υπηρεσιακό έγγραφο. Σωστά δεν τα λέω; Κάθεσαι και ακούς τον άλλον με τις ώρες. Τα επαγγελματικά του, τα γκομενικά, τα οικονομικά. Ε, δεν σου έρχεται κάποιες στιγμές να μπεις στη μέση και να του πεις δυο λόγια; Οχι για τίποτα σπουδαίο, αλλά για πρακτικά θέματα. Πώς να φτιάξει τη βρύση που, όπως ακούς, τον ταλαιπωρεί επειδή στάζει. Κανονικά στο τέλος της παρακολούθησης θα έπρεπε να γνωρίζονται με τον στόχο, να του παραδίδουν και μπλοκ με συμβουλές και σημειώσεις. Ναι, θα ήταν τρομακτικό για τον στόχο, αλλά, εν τέλει, κανένας δεν τον ξέρει καλύτερα από αυτόν τον μυστήριο τύπο στην Κατεχάκη. Ούτε η μάνα, ούτε η γυναίκα, ούτε ο ψυχίατρος. Για φανταστείτε τη συνθήκη. Εμφανίζεται μία μέρα κάποιος που ξέρει για σας σχεδόν όσα ξέρετε και εσείς. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να γίνει μόνο ο καλύτερος σου φίλος ή, το πιο πιθανό, ο χειρότερος σου εφιάλτης.

Το άλλο που θα ήθελα να μάθω είναι αν, αυτοί που ακούν, έχουν μόνο ένα στόχο ή περισσότερους. Διέθετε η Υπηρεσία υπαλλήλους αποκλειστικά για Ανδρουλάκη ή τους έβαζε να ακούν και καμιά δουλειά από οργανωμένο έγκλημα, έτσι για να σπάσει η μονοτονία; Και μετά, πώς τα μεταβολίζουν όλα αυτά; Φεύγουν από την Υπηρεσία και τα ξεχνούν; Τα κουβαλάνε στο μυαλό τους, τα δουλεύουν όταν πέσουν για ύπνο; Και τι συμβαίνει, άραγε, αν τύχει να δουν τον στόχο τους στην τηλεόραση; Κρυφογελάνε ή ντρέπονται;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News