Εν αρχή γαργαλίστηκα. Από τις πρώτες περιγραφές που διάβασα: ήλιος, έρωτας, αμμουδιά, γυμνό σώμα και περιεχόμενο. Από το γεγονός ότι σκηνοθέτης της είναι ο υποκριτικά υπαινικτικός Αργύρης Παπαδημητρόπουλος και από το ότι ήταν επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ SXSW του Τέξας τον Μάρτιο. Αποφάσισα, λοιπόν, να την δω, βράδυ Απρίλη, με αεράκι δροσερό, ανοιξιάτικο.

Στην αρχή κυλούσε κανονικά. Όλα καλά για άνοιξη. Κεντρικός ήρωας ο Κωστής (ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος), 40αρης γιατρός, single, με διδακτορικό αφημένο στη μέση, που η ζωή τον έφερε στην Αντίπαρο, αγροτικό ιατρό. Ο φακός, όσο είναι ακόμα χειμώνας, κινείται αργά καταγράφοντας την θεματολογικά ανεξερεύνητη καθημερινότητά του. Ώσπου έρχεται το καλοκαίρι, κατευθείαν, μέσα από μία σκηνή: μία cool παρέα του camping της Αντιπάρου, αποτελούμενη από 5 νέους, απροσδιόριστων σεξουαλικών διαθέσεων και εθνικοτήτων, εισβάλλει στο ιατρείο του Κωστή. Εκεί ο Κωστής γνωρίζει την Άννα, η οποία έρχεται να του συστήσει με βία το δικό της κόσμο και να τον βγάλει από τη συναισθηματική του ρουτίνα.

Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει να δομείται ένα ερωτικό δράμα/θρίλερ, με άξονες την παρεξήγηση και την ακροβασία. Η «διαφορά κόσμων» μεταξύ Κωστή και Άννας δημιουργεί εκείνα τα κενά, στα οποία θα βρει να ανθίσει το δράμα. Το one-night stand, η μοναδίαια ερωτική επαφή, είναι για την Άννα μέρος μίας συνεχούς περιπέτειας, που δεν εστιάζει σε πρόσωπα αλλά εμπειρίες, σε πληθυντικό αριθμό. Για τον Κωστή είναι ο όρκος μίας συναισθηματικής δέσμευσης, που υπερβαίνει τη «στιγμή», γιατί είναι ανάγκη του να την υπερβεί.

Έτσι, ο έρωτας μαζί της γίνεται χίμαιρα. Ο έρωτάς του είναι ενικός και εμμονικός. Όσο περισσότερο η πραγματικότητα τον απορρίπτει, τόσο περισσότερο αυτός αφοσιώνεται στη φαντασίωσή της. Όμως τελικά δεν αρκείται σε αυτήν, αλλά παίρνει με ασυνήθιστη τόλμη την απόφαση να την κάνει πράξη, μια για πάντα. Σα να δρα σε όνειρο, όχι μόνο η πιο ακραία επιθυμία του δείχνει υλοποιήσιμη, αλλά υλοποιείται κιόλας. Ο Κωστής κατακυριεύει το ερωτικό του αντικείμενο, το απάγει και σέρνοντάς το επάνω σε ασπαλάθους προσδοκά να το κάνει δικό του, για πάντα. Κι εκεί που το bras de fer δείχνει να γέρνει προς τη φαντασίωση, το όνειρο σταματά. Η πραγματικότητα (ή αλλιώς ο έρωτας;) του απαντά. Πήρε μόνο ένα κορμί κι αυτό  το απιθώνει με χαρά και ήτανε «πεθαμένο». Ο άλλος ποτέ δεν ήταν, αφ’ εαυτού’ είναι και γίνεται, στο εδώ και στο τώρα. Το ίδιο κι ο έρωτας. Είμαστε και γινόμαστε, μαζί, εδώ, τώρα. As one.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News