Με αφορμή το σλόγκαν του Υπουργείου Πολιτισμού για το φετινό πολιτιστικό καλοκαίρι αλλά και της πρωτοφανούς κατάστασης που βιώνουν οι καλλιτέχνες και οι πέριξ αυτών λόγω του κορονοϊού πάρθηκαν μέτρα. «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός». Ποιος ένας; Είναι τελικά ο πολιτισμός μας η όπερα; Τα πανηγύρια; Η ζωντανή μουσική στις ταβέρνες; Στον δρόμο; Τα λαϊβάκια στα μπαράκια; Ποιον έναν πολιτισμό βιώσαμε ή απολέσαμε ετούτο το καλοκαίρι;

Ποιον έναν πολιτισμό στήριξε το υπουργείο όχι μονάχα φέτος αλλά τα τελευταία δέκα καλοκαίρια; Οι επιχορηγήσεις  διαφημίστηκαν με κραυγαλέα περηφάνια. Πέραν όμως της υποστήριξης (που πολύ σωστά δόθηκε) σε συγκεκριμένους φορείς όπως η Λυρική, το Εθνικό Θέατρο και άλλους αντίστοιχους, ποια η βοήθεια στους καλλιτέχνες οι οποίοι έμειναν άπραγοι ή στα κρύα του λουτρού χάνοντας τις μετρημένες στα δάχτυλα ευκαιρίες της φετινής περιόδου;

Ας ξεκινήσουμε από τους λίγους και τυχερούς που δούλεψαν. Πληρώθηκαν ανάλογα; Ή όπως τις προηγούμενες χρονιές έπρεπε να καλυφθούν τα έξοδα ακόμα και του τελευταίου τεχνικού σκηνής και μετά αν απέμεινε κάτι  μοιράστηκε σε αυτούς για τους οποίους ήρθε τελικά το κοινό; Δηλαδή τους ηθοποιούς, τους μουσικούς, τους τραγουδιστές, τους χορευτές. Κοινό μυστικό: στις περισσότερες παραγωγές τα χρήματα πρέπει να καλύψουν το τεχνικό κομμάτι πρωτίστως. Αν ακουστεί η χρηματοδότηση μιας συναυλίας με μερικές χιλιάδες ευρώ το 90% αυτών θα πάνε στα φώτα, τους τεχνικούς κ.ο.κ.  και όχι στους επί σκηνής.

Ποιος Υπουργός θα τολμήσει; Ποια παραγωγή θα φέρει την ευθύνη; Ποιοι καλλιτέχνες θα υποστηρίξουν την τέχνη τους «γυμνή»; Ένας προβολέας, μια καρέκλα και…πάμε! Η τέχνη και η δύναμή της απέναντι στο κοινό. Που οφείλει να μάθει να υποστηρίζει αυτό που θα του παρουσιαστεί με αλήθεια και αυθεντικότητα. Ποιος είναι ο  θεατής που δέχεται να μην αμείβεται ο εκτελεστής του εκάστοτε έργου; Αυτός που δουλεύει μήνες πριν και περιμένει να πληρώσει τους λογαριασμούς του από ένα έργο ή μία περιοδεία για την οποία έχει προβάρει εκατοντάδες απλήρωτες εργατοώρες;

Ποιος Υπουργός θα τολμήσει αντί να διαθέσει χιλιάδες ευρώ για μία εμφάνιση ενός γνωστού καλλιτέχνη να προσλάβει 50 νέους μουσικούς να παίξουν σε κάθε γωνιά της πόλης ίσως και καλύτερα από το «όνομα»; Ποιος Υπουργός θα ανακοινώσει πως τα μέτρα στήριξης δε θα αφορούν μόνο τους επίσημους φορείς ή τους καλλιτέχνες που χρόνια απολαμβάνουν τα προνόμια αυτά απλά επειδή πια είναι παλιοί γνωστοί ή γνωρίζουν τον τρόπο; Ποιοι καλλιτέχνες θα τολμήσουν να πουν όχι στις αμοιβές επαιτείας και ποσοστών που ποτέ δεν θα δουν στην τσέπη τους; Και κυρίως πότε οι καλλιτέχνες θα αναλάβουν τον ρόλο του οδηγού- αρωγού ως φωτεινοί αστέρες όχι των μαρκιζών αλλά της σύγχρονης τέχνης της κοινότητάς τους;

Μετρητής ταλέντου δεν υπάρχει. Μετρητής ποιότητας υπάρχει. Αλλά όχι όπως έχει οριστεί, μεταξύ διαφορετικών ειδών τέχνης δηλαδή. Υπάρχει σε κάθε είδος ξεχωριστά. Υπάρχει ο συγκλονιστικός λαϊκός και ο σκυλάς. Υπάρχει η υπέροχη ντίβα της όπερας και η μέτρια. Υπάρχει ο διαυγής και λαμπερός της ποπ και ο φαιδρός. Όλα είναι εδώ και όλα χρειάζονται. Ο Μίκης Θεοδωράκης καλώς μας  μήνυσε πριν από χρόνια πως το ποπ είναι για να ξεχνάμε και το λαϊκό για να θυμόμαστε και αυτή η ισορροπία οφείλει να είναι η δέουσα.

Η πλειοψηφία των καλλιτεχνών δεν είδε καμία στήριξη. Όχι μόνο φέτος αλλά και πέρσι και πρόπερσι και όλη τη δεκαετία της κρίσης. Η γραφειοκρατία, οι γνωριμίες, οι προτιμήσεις και η καραμέλα πως «ο κόσμος αυτά θέλει» στερούν στο κοινό ανθρώπους που δεν παίζουν από μεράκι και μόνο ή επειδή μονάχα έχουν «ψυχή». Έχουν ορίσει την τέχνη τους ως μια επιστήμη που την έχουν σπουδάσει σοβαρά και που διψούν να την μοιραστούν ανά πάσα στιγμή και μέρος και το δικαιούνται. Χώρος και χρήμα υπάρχει για όλους. Αλήθεια! Ποιος θα τολμήσει;

* Ο Παναγιώτης Τερζάκης είναι τραγουδιστής και Εκπαιδευτής και Σύμβουλος Φωνής (ΜΜ Voice Coach).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News