Η ιδέα μιας κοινωνίας παράλληλων ταξικών διαστρωματώσεων που εν τέλει συναντώνται σε έναν κοινό παρονομαστή, του εκτεταμένου κρατισμού ή της κοινής συμμετοχής στις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τα μέσα παραγωγής τους, απασχόλησε πολύ πριν τον «επαναστατικό Karl Marx, πολλούς θεωρητικούς της πολιτικής φιλοσοφίας.

Η ανάγκη γεννήθηκε στις ψυχές των υποταγμένων ανθρώπων, άλλοτε στον δυνάστη Θεό κι άλλοτε στον μεγάλο Ηγεμόνα.

Η παθητική ή μη αντίσταση, η αντίδραση στο καθεστώς και την εξουσία, η «πάλη» όχι απλώς των τάξεων αλλά των συλλογικών συνειδήσεων, αποτυπώθηκε έντονα στον αρχέγονο Προμηθέα,  προσδίδοντας χαρακτηριστικά ηρωικά, στην έκφραση της ατομικής βούλησης και πέρασε μέσα από το Βυζάντιο και την σκοτεινή περίοδο του μεσαίωνα με όχημα τον χριστιανισμό ως τις μέρες μας.

Κατά καιρούς κινήματα, επαναστάσεις, εξεγέρσεις, συντάραξαν και συγκλόνισαν την εκάστοτε καθεστηκυία τάξη. Η μεγάλη ανατροπή ήρθε με το σαρωτικό κίνημα της Οκτωβριανής επανάστασης, που ανέτρεψε βίαια το προσωποπαγές τσαρικό καθεστώς.

Είχε βεβαίως προηγηθεί η μεγάλη γαλλική επανάσταση που σηματοδότησε, επίσης βίαια, το τέλος της εποχής των γάλλων Βασιλέων, αλλά και της καταπίεσης και των μηχανορραφιών της αυλής. Η ελληνική επανάσταση από την άλλη, ενώ εξ αρχής είχε καθαρά εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά, σύντομα πήρε διαστάσεις αποτίναξης τόσο του οθωμανικού ζυγού, όσο και των ντόπιων ολιγαρχιών και αρχόντων.

Ήταν λοιπόν αναπόφευκτό αργά ή γρήγορα η ανάπτυξη φυγόκεντρων αντι- αστικών τάσεων που τελικά αποτέλεσαν τον πυρήνα μιας γενικότερης κοσμοθεώρησης στον αντίποδα του δεξιού συντηρητισμού της γαλλικής αριστοκρατίας που κατά την γαλλική επανάσταση (1789–1799) ορίστηκε ως Αριστερά, από τον τρόπο που κάθονταν οι παρατάξεις στην Γενική Συνέλευση.

Τι ακολούθησε τους επόμενους τρεις αιώνες είναι πλέον γνωστό.

Τα συγκλονιστικά γεγονότα του 1989, οδήγησαν στην συντριβή ενός ολόκληρου κόσμου και στην τελική κατάρρευση μιας πάλαι ποτέ πανίσχυρης ιδεολογίας και μάλιστα ακριβώς στην χώρα που είχε γεννηθεί: στην ίδια τη Ρωσία.

Ο μετασχηματισμός της κομμουνιστικής λαϊκής δημοκρατίας της Κίνας σε καπιταλιστική υπερδύναμη με «ολίγον» από το περίφημο κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας: η Αριστερά πέθανε! (ή μάλλον δολοφονήθηκε, για να παραφράσω τον Νίτσε).

Με οδυνηρό τρόπο αυτό το διαπιστώσαμε και στην Ελλάδα, έστω και με την συνηθισμένη καθυστέρηση.

Ποιος όμως δολοφόνησε την Αριστερά;

Το 2018 πρόκειται να πραγματοποιηθούν χιλιάδες πλειστηριασμοί και μάλιστα για μικρές ληξιπρόθεσμες οφειλές, ενώ η διάλυση του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, η σταδιακή κατάργηση επιδομάτων και κοινωνικών παροχών σε ευπαθείς ομάδες, η απώλεια κατά 25% του ατομικού εισοδήματος, το εκτεταμένο brain drainage από τη μια κι από την άλλη η απογοητευτική εικόνα αυταρχισμού, αλαζονείας μιας αριστεράς που υποτίθεται σκοπό είχε να πράξει ακριβώς τα αντίθετα, δεν είναι απλώς οι απτές αποδείξεις του σιωπηλού θανάτου της Αριστεράς, αλλά ταυτόχρονα και το αίτιο που άπλωσε το χέρι του σκοτεινού δολοφόνου της.

Όμως ποιος μπορεί να ήταν αυτός;

Δυστυχώς για τον επίδοξο ιστορικό ερευνητή όλοι οι ελεγχόμενοι ως πιθανοί ή και προφανείς ηθικοί αυτουργοί (θρησκείες και πολιτικοί αντίπαλοι), αλλά και οι συνήθεις ύποπτοι (κεφαλαιαγορές, χρηματοεπενδυτικά funds και πολυεθνικές), φαίνεται να έχουν ισχυρά άλλοθι. Όλοι τους αν και είχαν προφανείς λόγους να επιζητούν το τέλος μιας κατά τα άλλα επικίνδυνης ιδεολογίας, δεν κατάφεραν ή δεν πρόλαβαν, να επιφέρουν το τελειωτικό χτύπημα παρότι προσπάθησαν χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα.

Ο αγώνας ήταν πολύχρονος και ανελέητος. Μια περιορισμένης έντασης έκφραση αυτής της διαμάχης, ήταν αυτό που ονομάστηκε «Ψυχρός Πόλεμος».

Τα θύματα από αυτή την διαμάχη, ήταν κυριολεκτικά και μεταφορικά εκατομμύρια, αν κανείς σκεφτεί ότι ακόμη και ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος αποτέλεσε μέρος αυτής της καταλυτικής σύγκρουσης. Κι όμως τίποτα δεν κατάφερε να αποτελειώσει την φαινομενικά θνησιγενής Αριστερά κι ο λόγος είναι ξεκάθαρος: κανείς δεν δολοφόνησε την Αριστερά. Η Αριστερά τελικά αυτοκτόνησε!

Έστρεψε το περίστροφο Tokarev του πατερούλη Στάλιν, στην ούτως ή άλλως άρρυθμη καρδιά της, (δηλαδή την εργατική και αγροτική τάξη), έκλεισε τα μάτια και πάτησε την σκανδάλη, κουρασμένη από την μακροχρόνια πάλη, από τις τύψεις και τις ενοχές μιας επανάστασης που μοιραία κατέληξε καθεστώς ή που πάντοτε ήταν ήδη από την πρώτη στιγμή της γεννήσεώς της.

Η Αριστερά δεν μπόρεσε τελικά ν’ αντέξει την συντριπτική επίγνωση της ιδεολογικής αυταπάτης τόσων γενεών.

Δεν άντεξε την ήττα και την συντριβή από την ουσιαστική πολιτική αδιαφοροποίηση, την σταδιακή εξαλλαγή και σε μερικές περιπτώσεις, την αυτόματη μετατροπή σε ένα θλιβερό αντι-είδωλο του προαιώνιου εχθρού  της, του παγιοποιημένο καθεστώς, με κύριο μοχλό του την αστική τάξη.

Είτε από αυτεπίγνωση λοιπόν της αδυναμίας της, είτε από αποστροφή στον αδιαμφισβήτητο νικητή, η Αριστερά έκανε τελικά αυτό που η ιστορία κάποτε θα καταγράψει ως μοιραίο κι αναπόφευκτο: Η Αριστερά αυτοκτόνησε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News