«Chez la marchande de legumes» («Στης μανάβισσας»), 2020. Το έργο είναι από τη σειρά «Le ciel de saison» («Ο oυρανός της εποχής») του Μποντουέν Μουαντά, που κατέγραψε τις πλημμύρες την περίοδο του lockdown (2020) στην Μπραζαβίλ της Δημοκρατίας του Κονγκό. Τότε ήταν αδύνατο να μπει κανείς στους πλημμυρισμένους δρόμους. Ο Μουαντά συγκέντρωσε προσωπικές μαρτυρίες για να αναπαραστήσει αργότερα την καταστροφή. Οι κάτοικοι έφεραν τα υπάρχοντά τους και τα τοποθέτησαν σε ένα πλημμυρισμένο υπόγειο για να αναπαραστήσουν τις καταστάσεις που αντιμετώπισαν

«Η δίνη του Λούσιφερ» (Luciferine #2433), 2020. Στη σειρά «Luciferines - Entre chien et loup» (Λουσιφερίνες - Ανάμεσα σε σκύλο και λύκο), ο Τομ Φεχτ καταγράφει τις λουσιφερίνες, βιοπλαγκτόν ψυχρών υδάτων που απειλείται από την άνοδο της θερμοκρασίας των ωκεανών. Η βιοφωταύγειά τους εμφανίζεται όταν εκατομμύρια από αυτά εκτίθενται σε οξυγόνο στην ταραγμένη επιφάνεια της θάλασσας. Τα υπέροχα ίχνη τους παραμένουν σχεδόν αόρατα με γυμνό μάτι και μπορούν να αποτυπωθούν μόνο «entre chien et loup», εκείνη τη μαγική στιγμή του λυκόφωτος (που δύσκολα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει έναν σκύλο από έναν λύκο), όταν οι πρώτες μπλε ακτίνες του φωτός της ημέρας τέμνονται με τις αντανακλάσεις του φεγγαριού

«Συνεχίστε να χορεύετε στον χτύπο της καρδιάς σας», 2022. Η σειρά εικόνων της Λετισιά Βανσόν με τίτλο «Αφιέρωμα στην Οδησσό» είναι ένας προσωπικός φόρος τιμής στην ανθεκτικότητα και στη σιωπηλή ανυπακοή που συνάντησε στην Οδησσό της Ουκρανίας, μια πόλη στρατηγικής και συμβολικής σημασίας. Ο πόλεμος ήταν παρών στη θάλασσα, στον αέρα και σε κάθε ιστορία που συνάντησε η φωτογράφος. Στρέφοντας τον φακό της προς αυτόν τον χώρο έντασης, οι πιο απλές χειρονομίες -κολύμπι, παραστατικές τέχνες, επιστροφή στο σχολείο ή στην εκκλησία, εθελοντισμός- απέκτησαν μια ήσυχα ηρωική διάσταση. Το έργο της έγινε ένα πορτρέτο της πόλης μέσα από τους ανθρώπους της, που αντιμετώπισαν με θάρρος την καταιγίδα

«Αγόρι και φορτηγό με κεράσια», 2012. Το έργο «Η εποχή των τυφώνων» της Χάνα Μόνταϊγκ καταγράφει τις ζωές των κατοίκων της νότιας Λουιζιάνα, αποτυπώνοντας μια ατμόσφαιρα ζωής στα πρόθυρα της έκρηξης και μια αίσθηση ότι κάτω από την απατηλά ήρεμη επιφάνεια σιγοβράζουν αβεβαιότητα, φόβος και θυμός. Η φωτογράφος ενδιαφέρθηκε για την πολιτεία των ΗΠΑ λόγω της βίαιης ιστορίας της, θέλοντας να διερευνήσει αν αυτή μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Και συνειδητοποίησε ότι ο φόβος για τους τυφώνες και η διαδεδομένη υπονοούμενη επιθετικότητα προέρχονταν από την ίδια πηγή, ήταν φυσικές αντιδράσεις σε μια αίσθηση απειλής.

«Χωρίς τίτλο», 2023. Η σειρά «Τα χέρια διηγούνται ιστορίες» του Μπιλάλ Καλέντ ξεκίνησε ενώ ζούσε σε μια σκηνή έξω από το νεκροτομείο του νοσοκομείου «Nasser» στη Γάζα, μετά την καταστροφή του σπιτιού του. Η σκηνή έβλεπε σε μια περιοχή όπου συγκεντρώνονταν πτώματα αφού το νεκροτομείο είχε γεμίσει. Ο Καλέντ άρχισε να καταγράφει χέρια. Μέσα από τις ουλές τους, την ακινησία τους, την αφή τους, οι εικόνες αφηγούνται ιστορίες που καμία φωνή δεν μπορούσε να μεταφέρει: μια συλλογική αφήγηση μέσα από μεμονωμένες λεπτομέρειες, καθιστώντας το χέρι μια οπτική άγκυρα για την κατανόηση της πραγματικότητας. Κάθε χέρι φέρει μια έννοια επιβίωσης, απουσίας και εύθραυστης επιμονής της ζωής

«Acqua alta a Venezia #24», 2019. Για τη σειρά της «Υψηλή στάθμη νερού στη Βενετία» η Πατρίτσια Τζελάνο φωτογράφισε εγκυκλοπαίδειες, επιστημονικές πραγματείες και λογοτεχνικά κείμενα που έσωσε από τα νερά κατά τη διάρκεια μιας από τις υψηλότερες καταγεγραμμένες παλίρροιες της Βενετίας, το 2019. Η σειρά είναι ένα ταξίδι τεσσάρων βημάτων στην ιστορία της τέχνης. Οι τρεις πρώτες φωτογραφίες μεταφέρουν τον θεατή από την αρχαιότητα στον Μεσαίωνα, όπου τα βιβλία γίνονται κειμήλια. Η δεύτερη ενότητα περιλαμβάνει ένα βιβλίο με σελίδες ακορντεόν που μοιάζουν με νερό. Οι τόμοι στην τρίτη ενότητα έχουν γίνει κύματα και θυελλώδη θαλασσινά τοπία

«Val di Zoldo. Καταστροφή #02», 2018. Με τη σειρά «Are they rocks or clouds?» (Βράχοι ή σύννεφα;) η Μαρίνα Κανέβε επιχειρεί να προβλέψει μια μελλοντική καταστροφή, μια επανάληψη των πλημμυρών και των κατολισθήσεων που κατέστρεψαν τους Δολομίτες στη βόρεια Ιταλία το 1966. Αποφεύγοντας την επανεξέταση της παραδοσιακής, εξαιρετικής και μνημειώδους απεικόνισης του βουνού, οι παραλλαγές μέσα στη σειρά αποτελούν μια μεταφορά για τη διαστρωμάτωση των βράχων που δείχνουν τη δομή των βουνών, αποκαλύπτοντας τις γεωλογικές τους εποχές και την ευθραυστότητά τους, σε διάφορα σημεία όπου οι πλαγιές έχουν καταρρεύσει

«Μακέτα για ένα πολλαπλό μνημείο ειρήνης της Χιροσίμα», 2014. Στην Ιαπωνία του Ψυχρού Πολέμου ο Τακάσι Αράι άκουσε μαρτυρίες από επισκέψεις «hibakushas», επιζώντων της Χιροσίμα ή του Ναγκασάκι, στο σχολείο. Το εμβληματικό σύννεφο μανιταριού σπανίως παρατηρούνταν στο έδαφος, αλλά φωτογραφήθηκε από ψηλά από τους ίδιους τους βομβαρδιστές, διαμορφώνοντας τις οπτικές αναμνήσεις της Ιαπωνίας αναδρομικά και συχνά μέσα από εξωτερικές οπτικές. Ο Αράι περιγράφει μεθοδικά μνημεία και τοποθεσίες που σχετίζονται με την πυρηνική ιστορία της Ιαπωνίας, των ΗΠΑ και των Νήσων Μάρσαλ, απαθανατίζοντάς τα σε εκατοντάδες δαγκεροτυπίες 6x6 cm, για να δημιουργήσει μια σειρά -με τίτλο «Εκτεθειμένα σε 100 Ηλιους»- από αυτά που ονομάζει «μικρομνημεία»

«Το υπέροχο τέρας πάνω από το αγρόκτημα, 19.15 CST, Λότζπολ, Νεμπράσκα», 22 Ιουνίου 2012. Η σειρά «Το μεγάλο σύννεφο» (The big cloud) της Καμίλ Σίμαν καταγράφει μια καταιγίδα που ονομάζεται υπερκυψέλη και μπορεί να προκαλέσει χαλάζι στο μέγεθος γκρέιπφρουτ, θεαματικούς ανεμοστρόβιλους και σύννεφα πλάτους έως 80 χλμ. και ύψους 20 χλμ., που μπλοκάρουν το φως της ημέρας. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε τον πόνο και την καταστροφή που προκάλεσαν αυτές οι καταιγίδες στους ντόπιους. Οι εικόνες της Σίμαν μιλούν για τη δυαδικότητα όλων των πραγμάτων: δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς καταστροφή και ένα σύννεφο μπορεί να είναι όμορφο, τρομερό ή και τα δύο

«Amazograma #1 (λεπτομέρεια)», 2014. Η εικόνα από τη σειρά «Amazogramas» του Ρομπέρτο Χουαρκάγια καταγράφει την εκκένωση συσσωρευμένης ενέργειας κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, όχι ως απλή καταστροφή, αλλά ως μια δύναμη που επιδιώκει να αποκαταστήσει την ισορροπία. Αποτυπώνει την ουσία με πλαίσιο έναν φοίνικα του Αμαζονίου 30 μέτρων πεσμένο στην κοίτη του ποταμού Μάδρε ντε Ντιός. Ενώ ο Χουαρκάγια και η ομάδα του τοποθετούσαν ένα ρολό φωτοευαίσθητου χαρτιού 30 μέτρων κάτω από το δέντρο, ξέσπασε καταιγίδα. Τέσσερις λάμψεις κεραυνών αποτύπωσαν την ενέργειά τους στο τοπίο και στο χαρτί. Η φύση είχε πάρει τον έλεγχο

«Το τέλος», 2025. Με τη δική του σειρά ο Αλφρέντο Τζαρ καταγράφει τη Μεγάλη Αλμυρή Λίμνη (Great Salt Lake) στη Γιούτα, η οποία καταστρέφεται από την υπερβολική άντληση νερού, μεταβαλλόμενη σε αυτό που οι επιστήμονες έχουν περιγράψει ως «περιβαλλοντική πυρηνική βόμβα». Βασικό οικοσύστημα για το Δυτικό Ημισφαίριο, που διατηρεί τις βροχοπτώσεις και παρέχει βιότοπο για 10 εκατ. αποδημητικά πουλιά, η λίμνη έχει χάσει το 73% του νερού της από τα μέσα του 19ου αιώνα, εκθέτοντας τοξική σκόνη και αυξάνοντας την αλατότητα σε επικίνδυνα υψηλά επίπεδα. Χωρίς δραματική αύξηση της ροής του νερού, η λίμνη κινδυνεύει να εξαφανιστεί, καταστρέφοντας τη δημόσια υγεία, την οικονομία και το περιβάλλον της Γιούτα