Στα τέλη της δεκετίας του '60 βρισκόμουνα στο Sunderland της Βόρειας Αγγλίας οργανωμένος στην τεταρτοδιεθνιστική (τροτσκιστική) σέκτα του Χίλι. Τα πρωινά πήγαινα στο κολλέγιο και τα βράδια, μαζι με τους συντρόφους Αλέκο Κόσκορο και Γιάννη Τελάκη, είτε πουλάγαμε στις παμπ την Socialist Worker, το όργανο του κόμματος, είτε κάναμε καθοδήγηση στις ευρύτερες λαϊκές μάζες για την ρεβιζιονιστική-ρεφορμιστική γραμμη των Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Μιά ημέρα λοιπόν επρόκειτο να έρθει να κάνει μία ομιλία στο τεχνικό κολλέγιο Rutherford που βρισκόταν στο γειτονικό Newcastle o συντηρητικός βουλευτής Enoch Powell, πού είχε γίνει γνωστός για τίς «εμπρηστικές», όπως είχαν θεωρηθεί, δηλώσεις του εναντίον της λαθρομετανάστευσης. Έπεσε λοιπόν το σύνθημα ότι έπρεπε να γίνει κατάληψη του αμφιθεάτρου από το προηγούμενο βράδυ για να μην μπορέσει να μιλήσει. Πράγματι λοιπόν πήγαμε και εμείς, «the Greek comrades» και μαζί με μερικούς (ελάχιστους) φοιτητές και πολλούς ακτιβίστες, καταλάβαμε την αίθουσα το προηγούμενο απόγευμα. Το βράδυ πέρασε υπέροχα με την βοήθεια της μουσικής του Πίτ Σίγκερ, του Γούντι Γκάθρι κλπ, τού θεϊκού υλικού που ονομάζεται «Newcastle Brown Ale» και ορισμένων άλλων ουσιών που δεν θα κατονομάσω διότι υποθέτω ότι υπάρχουν και ανήλικοι που κοιτάνε το protagon.gr.

Tο πρωί, όταν ξυπνήσαμε είδαμε ότι είχαν αρχίσει να μαζεύονται οι φοιτητές του ιδρύματος έξω απο το αμφιθέατρο. Κατά τις 10 το πρωί είχε μαζευθεί τουλάχιστον το 90% των φοιτητών που παρά τις εκκλήσεις μας δεν έδειχνε απολύτως καμία διάθεση να προσχωρήσει στις επαναστατικές δυνάμεις και να συμμετάσχει στην κατάληψη. Λίγο αργότερα οι φοιτητές έφτιαξαν μια τριμελή επιτροπή που ζήτησε να μας δεί. Συναντηθήκαμε λοιπόν και ο επικεφαλής τους μας είπε κατα λέξη: «Εχετε μισή ώρα να τα μαζέψετε και να φύγετε. Αν αποχωρήσετε σε αυτό το χρονικό διάστημα δεν θα σας πειράξει κανείς. Αλλιώς θα μπουκάρουμε και θα σας πάρουν απο δώ μόνο οι τραυματιοφορείς». Η κατάληξη γίνεται εύκολα αντιληπτή: Τα μαζέψαμε σαν βρεγμένες κότες και φύγαμε για να πάμε στα κοντινότερα καφέ να θρηνήσουμε το γεγονός ότι «οι επαναστατικές συνθήκες δεν είχαν ωριμάσει ακόμα».    

Αναλογιζόμενος αυτά τα γεγονότα διερωτώμαι γιατί οι Έλληνες φοιτητές δεν αντιδρούν στην τρομοκρατία πού ασκεί μία αριθμητικά ασήμαντη μειοψηφία στα ΑΕΙ; Τι είναι αυτό πού έχει ευνουχίσει την «βούληση για αντίσταση»; Όχι βέβαια με βία, αλλά με ρητή και ξεκάθαρη διαφοροποίηση και καταδίκη των τραμπούκων. Γιατί αναλώνουν τον χρόνο τους εκλιπαρώντας τους διεφθαρμένους πρυτάνεις, την ανίκανη αστυνομία, τους άχρηστους δικαστικούς να παρέμβουν, αντί να προχωρήσουν σε μορφές δράσεων ώστε να καθαρίσουν τα ΑΕΙ απο τα κτήνη; Γιατί δεν αναλαμβάνουν νομικές πρωτοβουλίες; Γιατί δεν προχωρούν σε ενέργειες πραγματικής απομόνωσης των τραμπούκων; Γιατί δεν ακολουθούν το σύνθημα του Γιώργου Παπανδρέου «Τρομοκρατήσατε τους τρομοκράτες»; Και εν τέλει, γιατί να μην περιφρουρήσουν και οι φοιτητές τις σχολές τους;

Προφανώς υπάρχουν διαφορές με την κατάσταση στην Βρετανία. Ο μέσος Άγγλος φοιτητής σπούδαζε με δάνειο το οποίο θα έπρεπε να επιστρέψει – και όχι με τα χρήματα του μπαμπά – άρα όποια διακοπή των μαθημάτων και αναταραχή σήμαινε ένα σημαντικό κόστος για αυτόν προσωπικά. Επίσης, μία άλλη σημαντική διαφορά είναι ότι στην Αγγλία τέτοιες τραμπούκικες πρακτικές – οπως η δική μας «κατάληψη» – δεν είχε καμία απολύτως υποστήριξη απο κανένα τμήμα του πολιτικού φάσματος ενώ αντίθετα στην Ελλάδα αυτός ο τραμπουκισμός γίνεται με την πλήρη υποστήριξη (αν όχι κατ' εντολή…) πολιτικών δυνάμεων.

Όμως, ακόμα και αν λάβουμε αυτές τις διαφορές υπ' όψη μας, η παθητική στάση της πλειοψηφίας των Ελλήνων φοιτητών σε αυτό τό όργιο καταστροφής και βίας –που δεν είναι σημερινό φαινόμενο- είναι ανεξήγητη. Ή μάλλον είναι απόλυτα κατανοητή αν ληφθεί υπ' όψη το γεγονός ότι οι γραφειοκρατικές ηγεσίες των κομματικών νεολαιών των φιλελευθέρων και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ποτέ δεν προώθησαν μορφές αυτοοργάνωσης για την πραγματική στήριξη του κεκτημένου της παιδείας. Ολα αυτά τα χρόνια πάλευαν εναντίον του φαντασιακού μπαμπούλα της ιδιωτικής παιδείας που υποτίθεται θα απειλούσε τα φοιτητικά κεκτημένα και αρνούντο να δούν αυτό πού συνέβαινε κάτω απο την μύτη τους: Οτι κάθε ημέρα αυτα τα κεκτημένα ποδοπατούντο απο τους τραμπούκους πού στην ουσία κατέστρεφαν κάθε δυνατότητα δημόσιας δωρεάν παιδείας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News