Τη στιγμή που ναυαγούσαν στην Ελβετία οι διαπραγματεύσεις για την εδαφική διευθέτηση του Κυπριακού προβλήματος και του αριθμού των προσφύγων που θα μπορέσουν να επιστρέψουν στα μέρη τους, μερικές χιλιάδες πολίτες από τις δυο μεριές της «γραμμής» που κοντά μια πενηνταετία τώρα χωρίζει το νησί, άναψαν κεριά, είπαν τραγούδια, και φώναξαν συνθήματα υπέρ της λύσης, υπέρ της ειρήνης.

Η εκδήλωση οργανώθηκε από περισσότερες από 120 οργανώσεις  – σωματεία Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ο κόσμος συγκεντρώθηκε στο γήπεδο Τσετίν Καγιά, στη λεγόμενη «νεκρή ζώνη», κοντά στο επιβλητικό αλλά και αφημένο στη φθορά και στην τιμωρία του χρόνου, ξενοδοχείο Λήδρα Παλλάς.

Τη λένε και «ουδέτερη» εκείνη τη περιοχή, αλλά κάποιοι άνθρωποι, όλο και πιο πολλοί, αρνούνται να συμβιβαστούν με αυτόν τον συμβιβαστικό συμβολισμό που, στην ουσία, επιβεβαιώνει τον διαχωρισμό.

Οπως γράφουν τα πιο έγκυρα εκ των κυπριακών ΜΜΕ, ήταν συγκινητική η συνοχή του κόσμου, μελαγχολική όμως η ανησυχία του, καθώς τα μαντάτα από το Μοντ Πελερέν, όπου Αναστασιάδης και Ακιντζί συναντήθηκαν για δεύτερη φορά ελπίζοντας ότι θα κλείσουν το ακανθώδες κεφάλαιο του εδαφικού, και θα άνοιγε περισσότερο ο δρόμος για τελική συμφωνία και στα άλλα εκκρεμή θέματα, δεν ήταν καλά.

«Αυτές τις ώρες που στο Μοντ Πελερέν οι δυο ηγέτες διεξάγουν κρίσιμες και καθοριστικές διαπραγματεύσεις για το μέλλον του τόπου μας, εμείς είμαστε εδώ δηλώνοντας το δυνατό, ζωντανό, μαχητικό παρόν των ανθρώπων της εργατιάς, του πολιτισμού, των νέων, των γυναικών όλων όσων αγωνιούν για το μέλλον και την προοπτική αυτού του τόπου», διαβάστηκε σε κοινό μήνυμα, στην ελληνική και τουρκική γλώσσα.

«Τι κι αν με λένε Ανδρέα, τι κι αν σε λένε Αχμέτ, τι κι αν πιστεύω στον Χριστό, κι εσύ στον Αλλάχ, τι κι αν μιλώ ελληνικά, κι εσύ τούρκικα, η πατρίδα μας είναι κοινή, κι είναι η Κύπρος», ήταν τα λόγια που οι συγκεντρωθέντες, κρατώντας κεριά και πλακάτ με λόγια της ειρήνης, ήθελαν να μεταδώσουν προς όλους όσοι προσπαθούν για τη λύση, αλλά και εκείνους που τη φοβούνται.

«Είμαστε εδώ για να εκφράσουμε τη στήριξη μας στις προσπάθειες των δυο ηγετών για λύση και τους καλούμε να παραμείνουν προσηλωμένοι και δεσμευμένοι στην προσπάθεια και να καταλήξουν σε μια αμοιβαία αποδεκτή συμφωνία που να ανταποκρίνεται στις ελπίδες και τις προσδοκίες του κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, μια λύση που θα καταργεί τον διαχωρισμό και θα δημιουργεί συνθήκες ασφάλειας για όλους», αναφέρεται στο κοινό μήνυμα.

Φαίνεται όμως, ακόμα και τώρα που η διαπραγμάτευση (που ουδέποτε έχει ξαναγίνει σε τέτοιο βάθος, μεταξύ των δύο πλευρών μόνο, και χωρίς επιδιαιτησίες), έχει φτάσει σε προχωρημένο σημείο, πως αυτή η «κοινά αποδεκτή λύση», είναι τόσο κοντά, όσο είναι και τόσο μακριά.

Σε πρόσφατη συνάντησή μου με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, προσπαθώντας να καταλάβω ακριβώς αυτό, δηλαδή το πόσο κοντά ή μακριά βρισκόμαστε, μου είχε πει: «Υπάρχει μέρα που είμαι αισιόδοξος και λέω μέσα μου πως φαίνεται το τέλος, και την επόμενη μέρα προκύπτουν από την άλλη πλευρά νέα δεδομένα, που με απογοητεύουν».

Είναι βέβαιο πως αυτό συνέβη και στο Μοντ Πελερέν, όπου σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, ακόμα και από έγκυρες και μετριοπαθείς τουρκοκυπριακές πηγές, ο Μουσταφά Ακιντζί δήλωσε ότι περισσότεροι από 70.000 ελληνοκύπριοι πρόσφυγες δεν μπορούν να επιστρέψουν στον βορρά εάν θέλουμε λύση. Αυτό το νούμερο, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι πλέον των 200.000 εκτοπίστηκαν με την εισβολή του 1974, θεωρείται βέβαιο ότι ακόμα και ο πιο διαλλακτικός ελληνοκύπριος ηγέτης δεν μπορεί να αποδεχτεί.

Παρόλα αυτά, οι απλοί πολίτες από τη μία και την άλλη μεριά της «γραμμής της ντροπής», έδειξαν με την χθεσινοβραδυνή τους συγκέντρωση στη Λευκωσία – κάτι σαν ολονυχτία αγρυπνία για την ειρήνη – ότι δεν χάνουν την ελπίδα τους.

«Είμαστε εδώ για να εκφράσουμε την πεποίθηση μας ότι η μια επανενωμένη Κύπρος μπορεί να χωρέσει όλα τα παιδιά της και να γίνει τόπος δημιουργίας και ευημερίας για όλους και εγγύηση για αυτό θα είμαστε εμείς όσοι για χρόνια τώρα πολεμούμε τον διαχωρισμό και αγωνιζόμαστε για επανένωση», διαμηνύουν προς κάθε κατεύθυνση.

Και ταυτόχρονα απευθύνουν έκκληση σε όλους «να λειτουργήσουν δημιουργικά και θετικά έτσι που η σπίθα της λύσης να δυναμώσει για να οδηγηθούμε επιτέλους σε μια συνολική λύση που να δημιουργεί μια επανενωμένη ελεύθερη δημοκρατική πατρίδα».

Στη σκηνή ανέβηκαν μικρά παιδιά κρατώντας άσπρα μπαλόνια και λευκά περιστέρια.

Η εκδήλωση άρχισε με απαγγελία του ποιήματος «Ειρήνη» που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος για τον Κώστα Βάρναλη, και στη συνέχεια η τουρκοκύπρια ποιήτρια, Νεσέ Γιασίν, που το ποίημά της «Η Δική μου η Πατρίδα», μελοποιημένο από τον Μάριο Τόκα και ερμηνευόμενο από τον Γιώργο Νταλάρα, έχει γίνει κάτι σαν «εθνικός ύμνος/θρήνος» για όσους ειλικρινά επιθυμούν την επανένωση, και διάβασε ένα άλλο ποιήμά της, το οποίο ανέγνωσε και στα ελληνικά η ηθοποιός, Πόπη Αβραάμ.

«…Βγάλε τα ρούχα του στρατού, κι έλα κοντά μου, και χάρισέ μου τρία παιδιά απ’ τις ψυχές των πεθαμένων. Το ένα για να σβήσει τους πόνους, το άλλο για να παρηγορησει το χώμα, το τρίτο… τις νύχτες να γυρνά να κρατεί το χέρι των μανάδων που κλαίνε».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News