«Ενας χρόνος, μία νύχτα» τιτλοφορείται η τελευταία ταινία του ισπανού κινηματογραφιστή Ιζάκι Λακουέστα, η οποία αφορά σε ένα ζευγάρι επιζώντων της σφαγής στο παρισινό θέατρο «Μπατακλάν». Ως γνωστόν, στις 13 Νοεμβρίου του 2015, μια ομάδα τζιχαντιστών συνδεδεμένων με το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) εισέβαλε στο θέατρο κατά τη διάρκεια συναυλίας και άνοιξε πυρ. Εκείνη τη νύχτα το Παρίσι επλήγη και από άλλα ισλαμιστικά χτυπήματα, και τελικά το κοντέρ του τρόμου έγραψε 130 νεκρούς και περισσότερους από 350 τραυματίες.

Η ταινία αφηγείται τον τρόμο με έναν διαφορετικό και συναρπαστικό τρόπο, εστιάζοντας στην τραυματική εμπειρία του ζευγαριού. Παρουσιάστηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και η Corriere della Sera παρουσίασε το θέμα με την ευκαιρία της προβολής της στις ιταλικές αίθουσες (από τις 10 Νοεμβρίου).

Η Σελίν και ο Ραμόν είναι ένα ερωτευμένο νεαρό ζευγάρι, αυτή βέρα Γαλλίδα και αυτός Ισπανός. Ζουν στο Παρίσι και το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου 2015 αποφασίζουν να πάνε να απολαύσουν τη ροκ συναυλία στο «Μπατακλάν», μαζί με φίλους τους. Ετσι, θα αποκτήσουν μια εμπειρία τρόμου. Θα επιζήσουν αμφότεροι, όμως η ύπαρξή τους θα σημαδευτεί.

Η πρώτη εικόνα του φιλμ είναι η εξής: οι δυο νέοι, ο ένας δίπλα στον άλλον, τυλιγμένοι σε μια από τις θερμικές κουβέρτες που φαίνονται χρυσές και χρησιμοποιούνται από τους διασώστες, περιφέρονται τη νύχτα στο Παρίσι χωρίς να καταλαβαίνουν πού πάνε. Επειτα, εμφανίζονται αγκαλιασμένοι, γυμνοί σε ένα κρεβάτι, προσπαθώντας να ξαναβρούν τη ζεστασιά στην οικειότητα των σωμάτων.

Οταν η ζωή τους ξαναρχίζει, εργάζονται όπως πριν: εκείνος σε μια εταιρεία ως επιστήμων των υπολογιστών, εκείνη σε ένα κέντρο υποδοχής νεαρών που απορρίπτονται από τις οικογένειές τους. Ωστόσο, πρέπει να μάθουν να ζουν με αυτό που τους συνέβη, με ό,τι αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στο μυαλό τους και στην καρδιά τους.

Εμπνευσμένο από το βιβλίο «Paz, amor y death metal» του Ραμόν Γκονζάλες, ο οποίος βρισκόταν επίσης στο κλαμπ για τη συναυλία του συγκροτήματος Eagles of Death Metal και επέζησε της σφαγής, η ταινία δεν θέλει να ανασυνθέσει τα γεγονότα εκείνης της νύχτας, αλλά να καταγράφει την πρόσληψη των γεγονότων από δύο άτομα που έζησαν το μακελειό.

Ο Ραμόν δεν κρύβει τι του συνέβη, μιλάει για αυτό στη δουλειά, ούτε κρύβει ότι έχουν αλλάξει οι προτεραιότητές του και προσπαθεί να βρει προσωπικούς χώρους ελευθερίας, καθώς υποφέρει από κρίσεις πανικού. Η Σελίν επιλέγει τον αντίθετο δρόμο: δεν λέει τίποτα σε κανέναν, ούτε στη δουλειά ούτε στους γονείς της. Κρατάει τα πάντα μέσα της και καταχωνιάζει τις αγωνίες της όσο πιο βαθιά μπορεί. Δεν θέλει αυτό που πέρασε να επηρεάσει τη σχέση της με παιδιά στα οποία πρέπει να προσφέρει βοήθεια και ασφάλεια. Και δεν θέλει οι γονείς της, που ζουν στην Κυανή Ακτή, να ανησυχούν για εκείνη. Θέλει να ζήσει σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, ξαναμπαίνοντας στη συνηθισμένη ρουτίνα.

Κάθε τόσο, ωστόσο, η ταινία φροντίζει να μας θυμίζει πώς η σφαγή επηρέασε τη ζωή τους: με σχεδόν νευρωτική κίνηση της κάμερας, το φιλμ μάς δείχνει τι συνέβη εκείνο το βράδυ, όχι όμως τους τρομοκράτες εν δράσει. Δείχνει τα πρόσωπα όσων βρίσκονταν στο δωμάτιο και ένιωθαν τις ριπές των αυτομάτων πάνω από τα κεφάλια τους, τα  μεταμορφωμένα από τον φόβο. Ανθρώπους να τρέχουν, να ουρλιάζουν, να κρύβονται, να πέφτουν κάτω, να ποδοπατούν όσους είναι πεσμένοι στο πάτωμα ή στις σκάλες.

Ο Ραμόν και η Σελίν είναι δυο άνθρωποι που θα ήθελαν να ξαναζήσουν, αλλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Και γινόμαστε μάρτυρες της ανικανότητάς τους, της ευθραυστότητάς τους. Πρώτα, βλέπουμε τον νεαρό να καταρρέει, πεπεισμένος ότι μια διαφορετική δουλειά μπορεί να τον βοηθήσει να βγει από το σκοτάδι στο οποίο πνίγεται. Επειτα, εκείνη, ανήμπορη να κατευνάσει και να ελέγξει τα συναισθήματά της.

Και η λύση, τελικά, είναι ίσως η πιο προφανής αλλά ίσως και η πιο αληθινή: δεν πρέπει να φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, ακόμα και το παρελθόν. Οι δυο πρωταγωνιστές δείχνουν στον θεατή τον μόνο τρόπο για να μη νιώθει θύμα του φόβου, καταλήγει η Corriere.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News