Η έναρξη των εχθροπραξιών οφείλεται σε υπαιτιότητα του μεγιστάνα των ηλεκτρικών αυτοκινήτων και του Διαστήματος (Tesla, SpaceX), ο οποίος την περασμένη Τρίτη χαρακτήρισε «βδέλυγμα» τον προϋπολογισμό του Τραμπ: έχοντας περάσει από τη Βουλή των Αντιπροσώπων τον προηγούμενο μήνα, εξετάζεται τώρα από τα μέλη της Γερουσίας και αν τελικά εγκριθεί, θα διογκώσει –όπως υποστηρίζει και προειδοποιεί ο Μασκ– περαιτέρω ένα «ήδη γιγάντιο» χρέος.

«Εχει δίκιο για τα στοιχεία» σημειώνει ο Ραμπίνι. «Από τη μια πλευρά, αυτή η χιονοστιβάδα κατηγοριών επιβεβαιώνει τους φόβους των χρηματοπιστωτικών αγορών για τη δημοσιονομική πολιτική των ΗΠΑ. Από την άλλη, αυτή η διαμάχη είναι καθησυχαστική. Δεν έχει σκοτεινό υπόβαθρο. Ακόμα και η ψυχολογική διάσταση, η διαμάχη μεταξύ των δύο εγωπαθών, είναι δευτερεύουσα. Η πραγματική σύγκρουση είναι πολιτική: μεταξύ ενός υπερφιλελεύθερου και ενός λαϊκιστή» υποστηρίζει ο δημοσιογράφος της ιταλικής εφημερίδας.

«Η οικονομική κουλτούρα του Μασκ είναι εκείνη του νομπελίστα Μίλτον Φρίντμαν, του Ρόναλντ Ρίγκαν και της Μάργκαρετ Θάτσερ ή, πιο πρόσφατα, του [προέδρου της Αργεντινής] Χαβιέ Μιλέι. Αυτός προσθέτει μια απεριόριστη πίστη στην τεχνολογία. Για τον Τραμπ το να μιλάμε για οικονομική κουλτούρα είναι υπερβολικό».

Ωστόσο ο αμερικανός πρόεδρος ξέρει να μετράει –και ψήφους, πέρα από δισεκατομμύρια– και η εργατική τάξη, η οποία τον οδήγησε στον Λευκό Οίκο για δεύτερη φορά, σίγουρα δεν τον ψήφισε για να πάρει το αλυσοπρίονο του Μιλέι και του Μασκ για να πετσοκόψει τις δαπάνες για την Υγεία (Medicare και Medicaid) ή τις συντάξεις (Social Security). «Παρά τα κλισέ για μια Αμερική χωρίς κοινωνική πρόνοια, επίκεντρο των δημόσιων δαπανών είναι η ιατρική περίθαλψη και οι συντάξεις» αναφέρει ο διακεκριμένος ιταλός (αλλά πολιτογραφημένος εδώ και δεκαετίες Αμερικανός) δημοσιογράφος.

Παρά τον αρχικό παροξυσμό ενθουσιασμού με τα αλυσοπρίονα και τους δυνάμει ναζιστικούς χαιρετισμούς, ο Ελον Μασκ έδειξε σχεδόν αμέσως ότι σκόπευε να πάρει πολύ σοβαρά την αποστολή του ως επικεφαλής του νεοσύστατου DOGE (Department of Government Efficiency – υπουργείο Κυβερνητικής Αποδοτικότητας). Ομως τελικά «τα λόμπι της ομοσπονδιακής διοίκησης αποδείχτηκαν πιο πονηρά και επιθετικά», συνοψίζει ο Φεντερίκο Ραμπίνι. Στη συνέχεια ο Μασκ πόνταρε στον προϋπολογισμό, προς τεράστια όμως, όπως αποδείχθηκε, απογοήτευσή του.

Βρίσκεται, λοιπόν, όντως σε υποχώρηση η πλουτοκρατία και οι όποιες βλέψεις της; Πρόκειται σίγουρα για μια «μια δραματική τροπή», αλλά μόνο για τους ζάπλουτους θιασώτες του «θεωρήματος της ολιγαρχίας», όπως χαρακτηρίζει ο αρθρογράφος της Corriere την ιδέα ότι η Αμερική, μετά τη δεύτερη εκλογή του Τραμπ στην προεδρία, έπαψε να είναι δημοκρατία και μετατράπηκε στο καθεστώς μιας μικρής ομάδας πλουτοκρατών, παντοδύναμων καπιταλιστών.

Ο Μασκ, ο οποίος υποτίθεται πως ήταν ο μπροστάρης αυτής της εξέλιξης, όχι μόνο αποσύρεται, αλλά ζητά και εκδίκηση. Το «bromance» με τον Τραμπ, αντί να τον πλουτίσει, του έχει κοστίσει, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, πολύ ακριβά.

Παράλληλα, η πολιτική αποστολή που ανέλαβε με τόσο ζήλο ναυάγησε, κυρίως λόγω της συμμαχίας μεταξύ των λόμπι της δημόσιας διοίκησης και της δικαστικής εξουσίας, η οποία μπλόκαρε πολλές από τις αποφάσεις του: «Επεσε και αυτός θύμα της ψευδαίσθησης πολλών επιχειρηματιών που στράφηκαν στην πολιτική πιστεύοντας, αφελώς, ότι μπορούσαν να κάνουν τον κρατικό μηχανισμό τόσο αποφασιστικό στη λήψη αποφάσεων όσο και οι πολυεθνικές» γράφει ο Φεντερίκο Ραμπίνι.

«Η άλλη δύναμη που νίκησε τον Μασκ ήταν ο Λευκός Οίκος. Στον Τραμπ το λαϊκιστικό ένστικτο υπερισχύει της ιδεολογίας» προσθέτει. «Η μετάλλαξη που επέβαλε στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα τον οδήγησε, αντί να εκπροσωπεί την αστική τάξη, να υπερασπίζεται τις κατώτερες μεσαίες τάξεις, από τους κόλπους των οποίων, μάλιστα, κέρδισε ψήφους μεταξύ των νέων και των εθνοτικών μειονοτήτων».  

Τελικό συμπέρασμα; «Η λαϊκιστική Δεξιά αναδεικνύεται νικήτρια στην πρώτη σοβαρή σύγκρουση με την τεχνο-Δεξιά. Τώρα θα διαπιστώσουμε αν η δεύτερη έχει μια στέρεα βάση. Μπορεί η φυλή που ο Μασκ είχε προσφέρει ως προίκα στον Τραμπ να αποσχιστεί και να γίνει κόμμα;», διερωτάται.

«Ο δικομματισμός των ΗΠΑ πάντα συνέθλιβε τις απόπειρες ανάδειξης τρίτων δυνάμεων. Και ο Μασκ υπερεκτιμά […] τη δύναμη που του προσφέρουν το Χ και τα χρήματά του» απαντά. Το ίδιο, όμως, «κάνουν και οι επικριτές του» επισημαίνει ο ιταλοαμερικανός δημοσιογράφος, κάνοντας, ουσιαστικά, λόγο για μια ενδεχομένως «μόνο φαινομενικά» εντυπωσιακή ρήξη.