Στο βιβλίο της «Dare I Say It» η ηθοποιός Ναόμι Γουότς γράφει για τις εμπειρίες της. Γράφει επίσης για την πορεία και τους αγώνες των γυναικών και για τη δύναμη που έχουν σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο της ζωής τους, την εμμηνόπαυση. Ο Guardian προδημοσιεύει αποσπάσματα από το βιβλίο.

«Μερικές φορές αναπολώ τις επιλογές που έκανα νωρίς στην καριέρα μου και σκέφτομαι, “ουάου, αυτό ήταν τολμηρό”» γράφει . «Ωστόσο δεν είχαν όλα νόημα την ώρα που συνέβαιναν. Κάθε γυναίκα που ξέρω διανύει έναν δύσκολο δρόμο από την αφετηρία έως εκεί όπου καταλήγει. Αυτός είναι ο δικός μου».

Αφού εγκατέλειψε τα πρώτα εφηβικά της όνειρα για την υποκριτική, η Γουότς ξεκίνησε την καριέρα της στη μόδα στα 19 της, δουλεύοντας με τη μητέρα της, σχεδιάστρια κοστουμιών, ως βοηθός γκαρνταρόμπας για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Μετά έπιασε δουλειά στον τομέα του styling στο πολυκατάστημα Grace Bros, «προσπαθώντας να κάνει βαρετά κομμάτια ρούχων να φαίνονται όμορφα».

Κάποια στιγμή τής πρόσφεραν δουλειά σε ένα περιοδικό με την ονομασία Follow Me, παρόμοιο της Vogue και του Harper’s Bazaar. Εγινε βοηθός του συντάκτη μόδας. Περίπου έναν χρόνο μετά τής προσέφεραν τη θέση της συντάκτριας μόδας σε ένα νεανικό περιοδικό, το Hero.

«Δούλευα εκεί όταν ένας φίλος μου με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: “Θα κάνεις ένα εργαστήριο υποκριτικής αυτό το Σαββατοκύριακο; Απλώς σαν χάρη”. Είπα “Οχι. Δεν παίζω πια, τα παράτησα”. Τότε με παρακάλεσε: “Δεν έχουμε αρκετές γυναίκες. Και είναι μόνο για ένα Σαββατοκύριακο! Σε παρακαλώ!”»

Τελικά το έκανε. Και μέχρι το τέλος του Σαββατοκύριακου, τόσο ο δάσκαλος όσο και όλοι οι άλλοι συνάδελφοι ηθοποιοί τής είχαν πει ότι ζει ένα ψέμα: «Αυτό είναι το όνειρό σου, είναι τόσο προφανές. Είσαι τόσο καλή σε αυτό. Πρέπει να επιστρέψεις στο παιχνίδι».

Η Γουότς γράφει πως ήταν ένα πολύ σημαντικό Σαββατοκύριακο, διότι την έκανε να σκεφτεί ότι ίσως έχουν δίκιο. «Ηταν σίγουρα διασκεδαστικό» γράφει. «Τη Δευτέρα το πρωί πήγα στο αφεντικό μου και είπα: “Φεύγω γιατί θέλω να γίνω ηθοποιός”. Μου απάντησε, “Χα, μπορείς να είσαι ηθοποιός τα Σαββατοκύριακα. Μην τα παρατάς όμως. Μην είσαι γελοία. Είσαι στην αρχή της καριέρας σου, έχεις μια φανταστική δουλειά, έναν καλό μισθό. Είσαι στον δρόμο για κάπου. Μην τα πετάς όλα”».

Του είπε ότι έχει πάρει την απόφασή της και την κοίταξε σαν να είναι τρελή. Μερικές εβδομάδες αργότερα, πήγε σε ένα κάστινγκ για την ταινία «Flirting» και πήρε τη δουλειά.

«Αναρωτιέμαι πού θα ήμουν τώρα αν δεν έλεγα ναι σε εκείνον τον φίλο. Το δίδαγμα εν προκειμένω, για μένα είναι ότι, όπως λένε, είναι καλύτερα να βρίσκεσαι στο κάτω μέρος μιας σκάλας που θέλεις να ανέβεις παρά στα μισά μιας σκάλας που δεν θέλεις» γράφει η Γουότς.

Το επόμενο τολμηρό βήμα της, ήταν η μετεγκατάσταση στην Αμερική. Είχε 2.000 δολάρια και έναν αριθμό τηλεφώνου που ανήκε σε μια φίλη της μητέρας της. Ηξερε και τη Νικόλ Κίντμαν, αν και δεν ήταν ακριβώς φίλες, όπως γράφει. Είχαν δουλέψει μαζί στο «Flirting» και γνωρίζονταν από την Αυστραλία. Με τον καιρό, όμως, έκανε περισσότερους φίλους.

«Τότε ήμουν γενναία. Μπορώ, λοιπόν, να είμαι γενναία και τώρα. Ρισκάραμε όταν ήμασταν νεότεροι και ξέραμε πολύ λιγότερα τότε. Η μέση ηλικία είναι μια καλή στιγμή για να στοιχηματίσουμε ξανά στον εαυτό μας» γράφει.

Και συνεχίζει: «Τον τελευταίο καιρό βλέπω γυναίκες παντού γύρω μου να αναπολούν την καριέρα τους και να κάνουν ερωτήσεις για το τι σημαίνει όλο αυτό και τι ακολουθεί. Οταν μίλησα σε γυναίκες για το πώς είναι να εργάζεσαι ως γυναίκα στην εμμηνόπαυση, άκουσα απαντήσεις σε όλο το φάσμα. Μερικές ακμάζουν. Βρίσκονται στη δουλειά αρκετό καιρό ώστε να γνωρίζουν την αξία και τη δύναμή τους, ενώ είναι ακόμα αρκετά νέες ώστε να έχουν την ενέργεια να συνεχίσουν να προχωρούν».

Μια συνομήλικη φίλη της τής είπε ότι θέλει να κάνει διδακτορικό και η Γουότς την ενθάρρυνε. «Στη μέση ηλικία, οι άντρες αγοράζουν μοτοσικλέτες ή γρήγορα αυτοκίνητα και οι γυναίκες παίρνουν διδακτορικό», της είπε εκείνη. «Πολλοί άνδρες φαίνεται να επιβραδύνουν ελαφρώς σε αυτή την ηλικία και κοιτάζουν προς τη συνταξιοδότηση και την ενασχόληση με το γκολφ. Και οι γυναίκες φαίνεται να γίνονται πολύ πιο δυναμικές και φιλόδοξες και εστιασμένες καθώς η ωκυτοκίνη μας μειώνεται, και χάνουμε αυτή την αγάπη για τα νήπια και τα παιδιά μας φεύγουν από το σπίτι. Και αυτό είναι μια ευκαιρία. Καθώς οι άνδρες επιβραδύνουν και κατευθύνονται προς το γήπεδο του γκολφ, εδώ είμαστε εμείς, έτοιμες να αναλάβουμε!».

Η Γουότς γράφει ότι αρκετές φίλες της «απελευθερώθηκαν» όταν το σπίτι τους άδειασε. Ξαφνικά είχαν πολύ περισσότερη ενέργεια για να επικεντρωθούν στη δουλειά τους και έφτασαν στα κορυφαία χρόνια της καριέρας τους όταν τα παιδιά τους ήταν στο κολέγιο ή και αργότερα. «Είναι ένα πραγματικό φαινόμενο και θα πρέπει να το συζητάμε περισσότερο, αντί να εστιάζουμε απλώς στο πόσο μας λείπουν τα παιδιά μας όταν φεύγουν από το σπίτι, ακόμα κι αν αυτό είναι αλήθεια!» γράφει.

«Οι μητέρες μέσα δεν θα σταματήσουν ποτέ να ανησυχούν ή να νοιάζονται για τα παιδιά τους, αλλά τα χρόνια ανατροφής των παιδιών που καθορίζονταν από την “ενοχή της μητέρας” πρέπει επιτέλους να παραμεριστούν» συνεχίζει.

Η Γουότς γράφει ότι πολλές γυναίκες που γνωρίζει η ίδια είχαν ακμάζουσα καριέρα μέχρι που έγιναν μητέρες και κατέληξαν να αγωνίζονται ώστε να κρατήσουν τα πάντα ισορροπημένα:

«Ολο αυτό το αστείο ότι μπορείς να τα έχεις όλα, φθείρεται όταν κοιτάς τον οικονομικό αντίκτυπο της μητρότητας στις γυναίκες. Μέσα σε 12 χρόνια από την απόκτηση του πρώτου τους παιδιού, είναι πιθανό να να κερδίζουν 33% λιγότερα από έναν άνδρα με τον οποίον βρίσκονταν στο ίδιο επίπεδο τη στιγμή που εκείνες απέκτησαν παιδί. Μέχρι τη στιγμή που η γυναίκα θα φτάσει στη σύνταξή, στο τέλος της επαγγελματικής της ζωής, αυτή η σύνταξη θα είναι μεταξύ 15% και 40% μικρότερη από εκείνες των ανδρών».

Πολλές γυναίκες, εξηγεί, βγαίνουν από τον επαγγελματικό στίβο προκειμένου να φροντίσουν παιδιά ή ηλικιωμένους γονείς. «Αυτό μπορεί να μας βάλει σε πολύ δυσάρεστη θέση όταν επιστρέφουμε στη δουλειά, ειδικά αν έχουμε συμπτώματα εμμηνόπαυσης. Περιτριγυρισμένες από νεότερους ανθρώπους, μπορεί να έχουμε σοβαρά θέματα αυτοπεποίθησης».

Η Γουότς εστιάζει στο δικό της επάγγελμα, γράφοντας ότι «η συνεργασία με ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι τις ίδιες αξίες κάνει τα πάντα πολύ πιο εύκολα. Γι’ αυτό έκανα πάντα ό,τι μπορούσα για να βρω σκηνοθέτες που εμπιστευόμουν. Φυσικά, η ταινία είναι μια συλλογική εμπειρία, αλλά ο σκηνοθέτης είναι ο κύριος αφηγητής. Ως ηθοποιός, πρέπει να παραδοθείς στην άποψή του. Δεν έχεις πάντα αυτή την πολυτέλεια όταν οι πρωτοκλασάτοι σκηνοθέτες σταματούν να σου τηλεφωνούν και να σε ζητάνε».

Ολα στον κόσμο του κινηματογράφου είναι ένα διαρκές σκαμπανεβάσματα, συνεχίζει. «Τη μια ημέρα είναι hot και μετά δεν είσαι. Αυτός είναι ο κύκλος. Μοιάζουμε κυρίως με τζιτζίκια που περνούν τα περισσότερα χρόνια υπόγεια και μετά, μερικές φορές, βγαίνουν και παίζουν. Δεν έχει νόημα να πικραίνεσαι γι’ αυτό. Απλά πρέπει να συνεχίσεις».

Οταν ξεκίνησε την καριέρα της, κάποιοι την προειδοποίησαν να μην παίζει πολύ συχνά το ρόλο της μητέρας, διότι κάτι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο τις πιθανότητές της να ξαναπαίξω ένα ρόλο ενζενί. Η ίδια, γράφει ότι δεν είχε τέτοιου είδους προβληματισμούς: «Η προσέγγισή μου ήταν “θέλω να δουλέψω. Θέλω να πω ιστορίες. Μου αρέσει που υπάρχουν ευκαιρίες να το κάνω”».

Το 2001, ήρθε η ταινία του Ντέιβιντ Λιντς «Mulholland Drive», την οποία θεωρεί το σημείο εκτόξευσης της καριέρας της. «Ποτέ πριν δεν είχα δει τον εαυτό μου ως μια μοιραία γυναίκα. Αλλά ο Ντέιβιντ Λιντς με είδε ως το κορίτσι της διπλανής πόρτας στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης που είχε μια σεξουαλική αφύπνιση».

Η Γουότς πιστεύει ότι η απόφασή της να μιλήσει για την εμμηνόπαυση ήταν ένα ρίσκο για την καριέρα της. Της «βγήκε» όμως. «Μου δόθηκαν καταπληκτικοί ρόλοι από τότε που μίλησα γι’ αυτό το θέμα, όπως στο «Feud: Capote vs. the Swans», στο «The Friend» και στο «All’s Fair».

Η Γουότς έχει παίξει συχνά ρόλους γυναικών μεγαλύτερων σε ηλικία απ’ όσο ήταν η ίδια. Στη σειρά «Divergent» έπαιξε τη μητέρα του Τέο Τζέιμς. Την εποχή που έκαναν γυρίσματα, εκείνος είχε γενέθλια και η Γουότς διαπίστωσε ότι ήταν μόλις 16 χρόνια μεγαλύτερη από εκείνον. Αργότερα εκείνος είπε σε μια συνέντευξη: «Ηταν ενδιαφέρον γιατί παίζει τη μαμά μου, αλλά είναι ένα υπέροχο μωρό η ίδια. Επρεπε να το ξεπεράσω».

Αυτός, γράφει η Γουότς είναι άλλος ένας λόγος για να αποφύγεις να παίζεις ρόλους μεγαλύτερης ηλικίας: Ωστε να μην έχεις «ενδιαφέρουσα» χημεία μητέρας-γιου.

«Ξέρω ότι η ιστορία της καριέρας μου αφορά μια περίεργη δουλειά που δεν κάνουν πολλοί άνθρωποι, αλλά νιώθω ότι υπάρχουν εκδοχές των ανατροπών που έζησα εγώ σε κάθε κλάδο. Και πιστεύω ότι όποια δουλειά κι αν κάνουμε, ισχύουν οι ίδιες αρχές: Εμπιστευτείτε το ένστικτό σας και ρισκάρετε» συνεχίζει.

Περίπου το 75% των γυναικών ηλικίας 45 έως 55 ετών εργάζονται. Πολλές γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με το σώμα τους που γερνάει και τις περίπλοκες μεσήλικες ζωές τους στην αρένα της εργασίας. «Πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε τον εαυτό μας, να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες και να δείξουμε στον κόσμο τι είμαστε ικανές να κάνουμε; Είναι προς το συμφέρον μας και των εργοδοτών μας οι χώροι εργασίας μας να είναι φιλικοί κατά την εμμηνόπαυση και, ευτυχώς, ο ευέλικτος προγραμματισμός, η εξ αποστάσεως εργασία και η κοινή γονική άδεια γίνονται όλο και πιο συνηθισμένα» γράφει η Γουότς.

Η πίεση στις γυναίκες να είναι τα πάντα παρούσες για όλους τους ανθρώπους που τις χρειάζονται μπορεί να είναι συντριπτική και η εμμηνόπαυση μπορεί να προσθέσει ένα επιπλέον επίπεδο άγχους σε αυτήν. Οι γυναίκες που πέρασαν χρόνο εκτός του χώρου εργασίας για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους μπορεί να αισθάνονται ότι είναι ένα σκληρό και κακόγουστο αστείο ότι, όταν επιστρέφουν στη δουλειά, περνούν από εμμηνόπαυση και πρέπει να αντιμετωπίσουν τα συμπτώματα ακριβώς τη στιγμή που πρέπει να συγκεντρωθούν.

«Νιώθω πιο ανοιχτή στα ρίσκα τώρα από όσο ένοιωσα ποτέ» γράφει η ηθοποιός. «Για παράδειγμα, η συγγραφή αυτού του βιβλίου είναι ένα μεγάλο ρίσκο».

Και συνεχίζει: «Κάθε φορά που βιώνω το “σύνδρομο του απατεώνα” –και εξακολουθώ να το αντιμετωπίζω, όχι μόνο όταν εμπλέκομαι σε διαφορετικούς τομείς, αλλά ακόμα και στον τομέα που έχω επιλέξει– θυμάμαι την εποχή που σχεδόν το άφησα να με κυριεύσει. Είχα φτάσει σε ένα σημείο στην καριέρα μου ως ηθοποιός που δεν έβρισκα δουλειά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είχα στο παρελθόν μου εξαιρετικές δουλειές, αλλά δεν έβρισκα νέες. Τελικά, πήγα να δω τον ατζέντη μου και τον ρώτησα “γιατί δεν έχω δουλειά;”.

“Θέλεις πραγματικά να μάθεις;” με ρώτησε. “Θέλεις την ειλικρινή απάντηση;”. Είπα “ναι”.

“Είσαι πολύ έντονη. Κάνεις τους ανθρώπους να αισθάνονται άβολα. Το θέλεις πολύ. Φαίνεσαι απελπισμένη”».

Η ηθοποιός του απάντησε: «Είμαι απελπισμένη».

Επέστρεψε στο διαμέρισμά της, για το οποίο χρωστούσε δύο ενοίκια. Η μητέρα της  έμενε μαζί της εκείνην την εποχή. Επεσα στην αγκαλιά της. Κι εκείνη της είπε: «Απλώς πρέπει να θυμάσαι ποια είσαι και τελικά αυτή θα είναι η σωστή εκδοχή του ατόμου που αναζητούν».

Η Γουότς σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να σταματήσει να προσπαθεί να γίνει αυτό που φανταζόταν ότι ήθελαν οι άλλοι.

«Σκέφτομαι εκείνη την έντονη συζήτηση όταν νιώθω ανασφάλεια» γράφει. «Θυμίζω στον εαυτό μου τι έχω κάνει και ποια είμαι. Θυμάμαι ότι είναι σημαντικό να προκαλώ τον εαυτό μου να κάνει πράγματα που πιστεύω ότι θα ωφελήσουν με κάποιο τρόπο τους άλλους ανθρώπους, ακόμα κι αν αυτά τα πράγματα με γεμίζουν άγχος. Και έχω διαπιστώσει ότι όταν ενεργώ με τρόπους που συνάδουν με τις αξίες μου, δεν μετανιώνω ποτέ που έκανα το άλμα».

Η αναγνώριση και αποδοχή των τρωτών σημείων μας, οδηγεί πάντα στην ενδυνάμωση, καταλήγει η ηθοποιός. «Η βιωμένη εμπειρία μας έχει νόημα και έχει μεγάλη αξία για τους χώρους εργασίας. Πολλοί από τους κορυφαίους ειδικούς της μέσης ηλικίας λένε ότι είναι σημαντικό σε αυτό το σημείο της ζωής να βρούμε αυτό που αγαπάμε να κάνουμε και να το καλλιεργήσουμε και μετά να το μοιραστούμε. Υπενθυμίζω λοιπόν στον εαυτό μου και στους φίλους μου όταν δυσκολεύονται, αυτό που μου είπε τότε η μαμά μου: «Είσαι αρκετή. Είσαι εσύ και είσαι μοναδική. Μου πήρε πολύ χρόνο για να εμπεδώσω και να τα εμπιστευτώ όλα αυτά, αλλά τώρα το κάνω, ακόμα κι αν χρειάζομαι μια μικρή υπενθύμιση που και που».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News