Επειτα από τρομακτικές απώλειες σε πολεμικό υλικό και κυρίως σε άνδρες, η Ρωσία (ή μάλλον η Ομάδα Βάγκνερ) κατάφερε, τελικά, να καταλάβει το Μπαχμούτ. Σίγουρα, όμως, η κατάληψη της ολοσχερώς κατεστραμμένης πόλης δεν ισοδυναμεί με νίκη. Πώς εξηγείται, οπότε, η ρωσική εμμονή;

«Πιθανώς ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσουμε τη μάχη του Μπαχμούτ είναι να ανατρέξουμε στην πέμπτη περίπου εβδομάδα της εισβολής του Βλαντίμιρ Πούτιν στην Ουκρανία. Αυτή ήταν η στιγμή που τα στρατεύματά του εγκατέλειψαν την προσπάθειά τους να καταλάβουν το Κίεβο, εγκαταλείποντας έτσι τον στόχο που υποτίθεται ότι θα καθιστούσε το εγχείρημα επωφελές εξ αρχής»,  γράφει ο Χόλμαν Τζένκινς, αρθρογράφος της Wall Street Journal. «Οταν τελείωσε η μάχη του Κιέβου, άρχισε η μάχη της Μόσχας», προσθέτει, εξηγώντας πως από τότε έως σήμερα οι ρωσικές ελίτ αναζητούν τρόπους για «να αποκρύψουν ή να εξηγήσουν την αποτυχία και να επιβιώσουν από αυτήν». Σύμφωνα με τον αμερικανό δημοσιογράφο σε αυτό το πλαίσιο εξηγείται  και η μάχη του Μπαχμούτ.

Ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν, επικεφαλής της Ομάδας Βάγκνερ σκέφτηκε πως θα μπορούσε να αυξήσει το κύρος του, ανακοινώνοντας την πρόθεσή του να καταλάβει εκείνος, για λογαριασμό του Κρεμλίνου, το Μπαχμούτ, ούτως ώστε, στη συνέχεια, να δραματοποιήσει την πιθανή επιτυχία των μισθοφόρων του έναντι των αποτυχιών του ρωσικού στρατού. Προφανώς θεώρησε πως όταν έρθει η ώρα της επίρριψης των ευθυνών για την αποτυχία στην Ουκρανία θα κατηγορηθούν η διαφθορά, η ανικανότητα και η προδοσία συγκεκριμένων στρατιωτικών ηγετών. Μέσω της κατάληψης του Μπαχμούτ, «ενός τροπαίου δίχως στρατιωτική αξία», ο Πριγκόζιν στόχευε στο να ενταχθεί μεταξύ όλων όσοι θα κατηγορούν, ούτως ώστε να μην συγκαταλέγεται μεταξύ των κατηγορουμένων για την αποτυχία.

Ο πόλεμος συνεχίζεται ακόμη, «αλλά πλέον η υποβόσκουσα ήττα διαποτίζει τη τηλεοπτική κάλυψη του πολέμου από τη Ρωσία, ακόμα και αν η λέξη δεν χρησιμοποιείται […] διαποτίζει τα σχόλια των χρισμένων στρατιωτικών μπλόγκερ, ανεξάρτητων φιλοπόλεμων σχολιαστών στους οποίους έχει δοθεί (ή την πήραν μόνοι τους) η άδεια να επικρίνουν την απόδοση του στρατού. Η αντίληψη της ήττας εξηγεί τη συμπεριφορά του Πριγκόζιν στο Διαδίκτυο. Σε έναν κόσμο όπου οι Ρώσοι πίστευαν στη νίκη, δεν θα του επιτρεπόταν να συμπεριφερθεί όπως συμπεριφέρθηκε, ούτε θα ήταν προς το συμφέρον του να ακούγεται να παραληρεί επί μακρόν και συγκεκριμένα για τις προδοσίες του γενικού επιτελείου, ζητώντας τα κεφάλια τους, επιδεικνύοντας σωρούς από πτώματα μισθοφόρων της Βάγκνερ και κατηγορώντας για τους θανάτους τους το στρατιωτικό κατεστημένο και την σκόπιμη παρακράτηση πυρομαχικών», υποστηρίζει ο αρθρογράφος της Wall Street Journal.

Οσον αφορά όλα όσα έγραψε η Washington Post περί πιθανής «προδοσίας» του Πριγκόζιν, επικαλούμενη έγγραφα των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών σύμφωνα με τα οποία ο επικεφαλής της Βάγκνερ ήταν διατεθειμένος να αποκαλύψει θέσεις των ρωσικών δυνάμεων στους Ουκρανούς, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα το Μπαχμούτ, «η ιστορία μπορεί να είναι ή να μην είναι αληθινή, αλλά είναι απολύτως εύλογη, και εξίσου εύλογο θα ήταν ο ρωσικός στρατός να προσέγγιζε τους Ουκρανούς με συμβουλές για την καταστροφή των δυνάμεων της Βάγκνερ. Η μάχη που έχει σημασία τώρα για τις ρωσικές ελίτ είναι η μάχη της Μόσχας. Ποιος θα επιβιώσει με προνόμια ανέπαφα και ασυλία επίσης; Ποιος θα καταλήξει να τύχει της θεραπείας του φανοστάτη ή να γαζωθεί από περαστικούς μοτοσικλετιστές σε ένα φανάρι της Μόσχας;», γράφει ο Χόλμαν Τζένκινς.

Ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν μπορεί να βασίζεται είτε στην αλήθεια (ο ίδιος αρνείται ότι ήρθε σε επαφή με τους Ουκρανούς) είτε στο ότι η αποκάλυψη της Washington Post είναι παντελώς ασήμαντη για τον Βλαντίμιρ Πούτιν. «Ο Πούτιν δεν έκανε τόσα πολλά για να ισχυροποιήσει τη θέση του και να προστατεύσει τον Πριγκόζιν, ώστε να αποκαλυφθεί ότι είναι προδότης των ρωσικών συμφερόντων. Η διαρροή πληροφοριών πρέπει να είναι μια δυτική πρόκληση, μια συνωμοσία του στρατιωτικού κατεστημένου εναντίον του Πριγκόζιν, ή πολύ πιθανόν και τα δύο», εξηγεί ο αμερικανός δημοσιογράφος.

«Τίποτα από αυτά δεν θα συνέβαινε, τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήταν ορατό σε εμάς, εάν οι κυβερνώσες ελίτ της Ρωσίας δεν είχαν εγκαταλείψει τη προσπάθεια να κερδίσουν τον πόλεμο. Το καθεστώς Πούτιν έχει γίνει σαν ένα παντρεμένο ζευγάρι που αποποιείται την κοσμιότητα και στήνει καβγά τρικούβερτο σε ένα εστιατόριο», προσθέτει.

Σε αυτό το πλαίσιο ερμηνεύει ο Χόλμαν Τζένκινς και τα «εσκεμμένα διακριτά και ξεκαρδιστικά» ξεσπάσματα του πάλαι ποτέ ηπίων τόνων πρώην προέδρου και πρώην πρωθυπουργού της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ στο Twitter, τα οποία συνοδεύονται από απειλητικά πυρηνικά μανιτάρια. «Λέγεται ότι η βότκα παίζει κάποιο ρόλο, αλλά η επιδειξιομανία του μπορεί επίσης να εξηγηθεί μόνο υπό το φως μιας καθολικής παραδοχής από τις ελίτ ότι ο πόλεμος ήταν μια καταστροφή και έπεται το παιχνίδι των αλληλοκατηγοριών», αναφέρει.

Επιτυχής η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία θα μπορούσε να ήταν μόνο εάν συνέβαινε ό,τι θεωρούσε πως θα συνέβαινε το Κρεμλίνο κατά τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου: να υποτάσσονταν σχεδόν αμέσως οι Ουκρανοί και να αποδέχονταν τη ρωσική κυριαρχία με ελάχιστο στρατιωτικό κόστος. Σε αυτή την περίπτωση το ΝΑΤΟ θα βρισκόταν αντιμέτωπο με ένα τετελεσμένο γεγονός ενώ η Δύση θα αναγκαζόταν να αποδεχθεί τη Ρωσία ως μεγάλη δύναμη η γνώμη και οι προθέσεις της οποίας πρέπει να λαμβάνονται υπόψη. Πλέον, όμως, τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά. «Ο Πούτιν μπορεί να είχε αρχικά αυταπάτες σχετικά με την πιθανότητα επιτυχίας, αλλά δεν νομίζω ότι έχει ψευδαισθήσεις τώρα όσον αφορά το ανεπανόρθωτο της αποτυχίας».

Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα κακά νέα είναι ότι ο ρώσος πρόεδρος βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, καθώς ο πόλεμος εξελίσσεται με τρόπο που επιτρέπει στην Ουκρανία και το ΝΑΤΟ να απειλήσουν την συμβολικής και στρατηγικής σημασίας ρωσική κατοχή της Κριμαίας. Στην παρούσα φάση ο Πούτιν ενδέχεται να ευελπιστεί πως οι δυνάμεις του θα αντέξουν στην ολοένα αυξανόμενη πίεση των Ουκρανών ενώ δεν αποκλείεται να επιδιώξει ακόμη και μια κατάπαυση του πυρός. Συγχρόνως, όμως, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να καταφύγει στο πυρηνικό του οπλοστάσιο. Ο πόλεμος ενδέχεται να μην τελειώσει σύντομα. Εξίσου πιθανό, ωστόσο, είναι το ενδεχόμενο οι ρωσικές δυνάμεις να μην περάσουν σοβαρά ξανά στην επίθεση σε αυτόν τον πόλεμο, σύμφωνα, πάντα, με τον Χόλμαν Τζένκινς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News