Ο Ραφαέλ Μπενίτεθ Μαούδες, περισσότερο γνωστός ως Ράφα Μπενίτεθ, συμφώνησε να αναλάβει την τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού. Θα είναι ο πρώτος προπονητής που θα έρθει να εργαστεί στη Σούπερ Λιγκ κουβαλώντας στις αποσκευές του ένα τρόπαιο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο πιο καλοπληρωμένος από όσους έχουν δουλέψει στην Ελλάδα.

Ο 65χρονος Ισπανός είναι εξαιρετικά δημοφιλής στη χώρα μας εδώ και 20 χρόνια. Από τότε που οδήγησε τη Λίβερπουλ στην κατάκτηση του πέμπτου της Κυπέλλου Πρωταθλητριών με εκείνη την απίθανη ανατροπή απέναντι στη Μίλαν του Αντσελότι (3-3 από 0-3 και νίκη στα πέναλτι) στον κατά πολλούς πιο συναρπαστικό ever (2005). Γιατί οι έλληνες φίλαθλοι, στην πλειονότητά τους, είναι υποστηρικτές της Λίβερπουλ: της πρώτης αγγλικής ομάδας που διακρίθηκε στην Ευρώπη την εποχή που στην ελληνική (δημόσια) τηλεόραση υπήρχαν τακτικές μεταδόσεις μόνο από το αγγλικό πρωτάθλημα.

Βεβαίως, ο Μπενίτεθ είναι μύθος και στο «Ανφιλντ», έστω κι αν μια δεκαετία μετά την αποχώρησή του αποφάσισε να εργαστεί στη μισητή γειτόνισσα, Εβερτον. Η ομιλία του στην ανάπαυλα του τελικού της Κωνσταντινούπολης, που πυροδότησε ένα από τα μεγαλύτερα come-back στην Ιστορία του ποδοσφαίρου, υπάρχει ακόμη γραμμένη στον τοίχο μιας παμπ που οι Λιβερπούλιανς επισκέπτονται τακτικά στη διαδρομή τους προς το γήπεδο.

Εκείνο το «θαύμα» έχει καταγραφεί ως ο μεγαλύτερός του θρίαμβος. Αλλά δεν ήταν η μόνη μεγάλη επιτυχία της καριέρας του. Λίγο πριν πάει στο Λίβερπουλ χάρισε στη Βαλένθια δύο πρωταθλήματα Ισπανίας (2002, 2004) και ένα Κύπελλο UEFA (2004). Κανείς άλλος προπονητής μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να ανεβάσει στην κορυφή της La Liga μια ομάδα που δεν λέγεται Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, ή Ατλέτικο Μαδρίτης. Ο τίτλος του 2002 ήταν για τις «Νυχτερίδες» ο πρώτος τους σε τρεις δεκαετίες. Και το Κύπελλο UEFA του 2004, το τελευταίο τους -μέχρι στιγμής- ευρωπαϊκό τους τρόπαιο.

Το 2004 και το 2005 ο Μπενίτεθ ανακηρύχθηκε από την UEFA ως ο καλύτερος προπονητής της Ευρώπης. Στα έξι χρόνια του στη Λίβερπουλ κατέκτησε, εκτός από το Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Κύπελλο Αγγλίας, ένα Σούπερ Καπ Αγγλίας και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Τη σεζόν 2008-2009, λίγο έλειψε να «αρπάξει» τον τίτλο της Πρέμιερ Λιγκ από τη (μόνιμη πρωταθλήτρια εκείνη την εποχή) Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του σερ Αλεξ Φέργκιουσον.

Μετά την αποχώρησή του από το «Ανφιλντ» (2010) το άστρο του συνέχισε να λάμπει για μια επταετία. Στην Ιντερ, όπου διαδέχθηκε τον Ζοσέ Μουρίνιο, σήκωσε το Σούπερ Καπ Ιταλίας και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Στην Τσέλσι, το τρίτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο, το Γιουρόπα Λιγκ (2013). Στη Νάπολι, ένα Κύπελλο Ιταλίας (2014) και το Σούπερ Καπ της επόμενης σεζόν. Και το 2017 ανέβασε τη Νιούκαστλ στην Πρέμιερ Λιγκ. Στο σύνολο έχει κατακτήσει 13 τρόπαια σε πέντε διαφορετικές χώρες.

Είναι ζήτημα, αν υπάρχουν πέντε έξι εν ενεργεία προπονητές που έχουν να επιδείξουν μεγαλύτερα κατορθώματα. Την εποχή που βρισκόταν στο ζενίθ της καριέρας του, μόνο στη Ρεάλ Μαδρίτης (2015-2016) δεν τα κατάφερε. Ισως, επειδή ένας ταπεινός εργάτης του ποδοσφαίρου, όπως αυτός, δεν έγινε αποδεκτός από τους παίκτες – ντίβες της «Βασίλισσας».

Στο «Μπερναμπέου» λατρεύουν όσους έχουν παίξει μεγάλη μπάλα, όπως ο Αντσελότι και ο Ζιντάν. Ο Μπενίτεθ στάθηκε άτυχος. Ενας σοβαρός τραυματισμός (ρήξη έσω χιαστού στο γόνατο) σήμανε το πρόωρο τέλος της πολλά υποσχόμενης καριέρας του. Επίσης, δίνουν τεράστια σημασία στο lifestyle. O «El Mister» ήταν, ανέκαθεν, «αντιτουριστικός». Γεματούλης, με γυαλάκια, λιγομίλητος και ήπιων τόνων άνθρωπος, που απέφευγε να προκαλεί και να καβγαδίζει. Απολύθηκε, μάλλον, αδίκως, στα μισά της σεζόν έπειτα από μια βαριά ήττα (0-4) από την Μπαρτσελόνα, και τον διαδέχθηκε ο Ζιντάν.

Στη συνείδηση των πολλών το όνομα του Μπενίτεθ είναι συνυφασμένο με τη Λίβερπουλ. Κι όμως, ο σύλλογος της καρδιάς του είναι η Ρεάλ Μαδρίτης – αυτός που υποστήριζε και η μητέρα του (ο πατέρας του ήταν οπαδός της Ατλέτικο). Εκεί έκανε τα πρώτα του βήματα ως ποδοσφαιριστής, εκεί και ως προπονητής. Εργάστηκε στα τμήματα υποδομής, στις μικρές ηλικιακές ομάδες και, στα 33 του, θήτευσε δίπλα στον Βιθέντε ντελ Μπόσκε. Ο μετέπειτα πρωταθλητή Ευρώπης με τη Ρεάλ, και πρωταθλητής Ευρώπης και Κόσμου με την εθνική ομάδα της Ισπανίας, είναι ο μέντοράς του.

Πρώτος προπονητής σε ομάδα Α’ Κατηγορίας έγινε το 1995, στη Βαγιαδολίδ. Σύντομα διακρίθηκε για την ευφυΐα του στην τακτική (ο ίδιος λέει χαριτολογώντας ότι τον βοήθησε το «Stratego» που έπαιζε μικρός, για τη μεθοδικότητά του, αλλά και επειδή υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους στη χρήση της τεχνολογίας, την εποχή που οι συνάδελφοί του δεν χρησιμοποιούσαν, καν, υπολογιστή στη δουλειά τους.

Η τελευταία του επιτυχημένη θητεία ήταν στη Νιούκαστλ, πριν από σχεδόν μια δεκαετία. Υστερα δεν στέριωσε σε καμία από τις ομάδες που ανέλαβε. Στην τελευταία (Θέλτα) πέτυχε εννέα νίκες σε 33 παιχνίδια και απολύθηκε πριν ολοκληρωθεί η σεζόν 2023-2024. Δεν έρχεται στην Αθήνα μόνο για να βγάλει τον Παναθηναϊκό από την παρακμή του, αλλά και για να φροντίσει την υστεροφημία του.

Δεν έχει ανάγκη από χρήματα – εκτιμάται ότι έχει, ήδη, κερδίσει από τη δουλειά του πάνω από 30 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό που του λείπει, είναι η ικανοποίηση του νικητή. Οπως έχει εκμυστηρευθεί μέσω των λογαριασμών του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πάντα η νίκη του έδινε ιδιαίτερη χαρά. Οχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στην κολύμβηση, το μπάσκετ, το χάντμπολ, το τζούντο και το σκάκι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News