Al Jazeera, Telegraph και όσα δεν ξέρουμε για τη μεγαλύτερη γιορτή του Ισλάμ/ Η Repubblica για ένα άλλο «σκοτεινό διαδίκτυο» / Το Foreign Policy για ένα προϊόν made in US που εκθέτει τους Αμερικανούς / Και οι New York Times…
  • Al Jazeera, The Telegraph

    Ραμαζάνι/ Ενας οδηγός για τους «άπιστους»

    Αρχισε προχθές το βράδυ και δεν θα ολοκληρωθεί παρά με τη δύση της 14ης Ιουνίου το Ραμαζάνι, ο πιο ιερός μήνας για τα 1,8 δισ. μουσουλμάνους του κόσμου τούτου. Αλλά την εποχή της πολυπολιτισμικότητας, το Ραμαζάνι μας αφορά όλους. Γι’ αυτό και πολλά μέσα ενημέρωσης, μεταξύ των οποίων το Al Jazeera και η Telegraph, έσπευσαν να διαφωτίσουν τους «άπιστους» για τη μεγαλύτερη γιορτή του Ισλάμ.

    Συνοπτικά:

    – Το Ραμαζάνι είναι ο ένατος μήνας του ισλαμικού ημερολογίου, το οποίο αντίθετα με το γρηγοριανό ημερολόγιο ακολουθεί τους κύκλους της Σελήνης και όχι εκείνους του Ηλιου. Αυτό σημαίνει ότι το Ραμαζάνι πέφτει κάθε χρόνο περίπου έντεκα ημέρες νωρίτερα σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά (το 2017 άρχισε την Παρασκευή 26 Μαΐου και ολοκληρώθηκε στις 24 Ιουνίου). Η έναρξη του Ραμαζανιού διαφέρει και από χώρα σε χώρα περίπου κατά μία μέρα, ανάλογα με τη νέα σελήνη.

    – Το Ραμαζάνι είναι ένας από τους πέντε πυλώνες του Ισλάμ και σηματοδοτεί τον μήνα κατά τον οποίο το Κοράνι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον προφήτη Μωάμεθ. Αυτό πρακτικά μεταφράζεται σε αποχή από το φαγητό, το νερό, τον καπνό και το σεξ από την ανατολή έως τη δύση του ηλίου. Οι πιστοί καταναλώνουν ένα γεύμα πριν την ανατολή, το σουχοόρ, και ένα δεύτερο με φίλους και συγγενείς μετά τη δύση, το ιφτάρ.

    – Δεδομένου ότι ρυθμίζεται από την ανατολή και τη δύση, η διάρκεια της νηστείας διαφέρει ανάλογα με την γεωγραφική θέση. Φέτος θα διαρκέσει από δέκα ώρες (στη Χιλή) έως 21 ώρες (στη Γροιλανδία). Οπως εξυπακούεται, δεν πολυσυμφέρει να είναι κανείς και Γροιλανδός και μουσουλμάνος.

    – Η νηστεία είναι υποχρεωτική από την εφηβεία και έπειτα, αλλά δεν είναι λίγοι οι μουσουλμάνοι που υποχρεώνουν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν τη νηστεία από πολύ μικρότερη ηλικία. Εξαιρούνται οι ηλικιωμένοι, οι ασθενείς, οι οδοιπόροι, οι έγκυες καθώς και οι μητέρες που θηλάζουν. Στη διάρκεια της περιόδου, οι γυναίκες μπορούν να διακόψουν και να συνεχίσουν μετά.

    – Στο τέλος του Ραμαζανιού γιορτάζεται το Εϊντ αλ Φίτρ που κατά κυριολεξία σημαίνει «γιορτή του τέλους της νηστείας». Μα είναι να μην γιορτάζει κανείς;

    Φωτό: Δεν βλέπουν την ώρα να ξημερώσει… Πηγή: Reuters
  • La Repubblica

    Νέες εποχές/ Μα τι στα κομμάτια είναι το IDW;

    Τι θα άκουγε κανείς εάν καθόταν ένα βράδυ στο τραπέζι των εμπνευστών του Intellectual Dark Web; Ότι η ελευθερία του λόγου είναι ανύπαρκτη. Ότι ανάμεσα στα φύλα υπάρχουν βιολογικές διαφορές. Ότι οι λεγόμενοι «ταυτοτικοί» είναι φορείς μιας τοξικής ιδεολογίας.

    Μα είναι αυτές οι απόψεις «dark»; Αυτό φαίνεται να πιστεύουν, μεταξύ άλλων, ο νευροεπιστήμονας Σαμ Χάρις, ο μαθηματικός και διευθυντής της Thiel Capital, Έρικ Γουαϊνστάιν καθώς και ο σχολιαστής- κωμικός Ντέιβ Ρούμπεν. Ο ανταποκριτής της ιταλικής Repubblica τους συνάντησε σ’ ένα εστιατόριο, στο Λος Άντζελες, όπου τους άκουσε να μιλούν για διάφορα νιώθοντας αιρετικοί.

    Πριν μια δεκαετία, θα πουν, όταν ο Ντόναλντ Τράμπ ήταν ακόμα παρουσιαστής του The Apprentice, κανένα από αυτά τα θέματα δεν αποτελούσε ταμπού. Στις μέρες μας όμως, απόψεις του είδους και αυτοί που τις υποστηρίζουν δέχονται τη χλεύη και την απαξίωση ακόμα και από άτομα που υπερηφανεύονται για τους ανοιχτούς ορίζοντες του μυαλού τους. Λόγος που ώθησε τον Γουαϊνστάιν να εμπνευστεί, στα μισοαστεία στα μισοσοβαρά, τον όρο «Intellectual Dark Web» (IDW).

    Μα από ποιους απαρτίζεται; Γενικώς, από ικονοκλάστες σκεπτικιστές, φιλελεύθερους ακαδημαϊκούς, πρόσωπα των μίντια, αποκλεισμένους από τα μεγάλα ΜΜΕ, οι οποίοι οργανώνουν τα δικά τους ντιμπέιτ με podcast, στο YouTube, το Twitter και αλλού.

    Ο σκληρός  πυρήνας όμως της ομάδας, πολιτικά μιλώντας, δεν έχει τα ίδια πιστεύω. Κάποιοι ψήφισαν ανοιχτά υπέρ της Χίλαρι, άλλοι υποστήριξαν τον Μπένι Σάντερς και κάποιοι συντηρητικοί καταψήφισαν τον Τραμπ.«Ο κόσμος, λέει ο Σαμ Χάρις, διψά για αμφιλεγόμενες απόψεις».

    Όσο γι’ αυτό, άδικο δεν έχει.

    Φωτό: Μήπως είναι τα νέα ιερογλυφικά; Πηγή: Shutterstock
  • Foreign Policy

    Σόσιαλ μίντια/ Καταστρέφουν την εικόνα της Αμερικής;

    Μπορεί να μην τους φαίνεται, αλλά οι Αμερικανοί  έδιναν πάντοτε βάρος στην επίδραση που έχουν τα πολιτιστικά τους προϊόντα στον υπόλοιπο κόσμο. Πόσο, ας πούμε, είχαν συμβάλλει στην πτώση του τείχους του Βερολίνου οι ταινίες του Χόλιγουντ; Και μήπως ήταν και πάλι η βιομηχανία του θεάματος που έπαιξε έναν κάποιο ρόλο στον αντιαμερικανισμό και ακόμη και το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους;

    Οι Γιόσουα Γκέλτζερ και Ντιπάγιαν Γκος υποστηρίζουν στο Foreign Policy ότι η αμερικανική επίδραση δεν είναι αυτή που ήταν άλλοτε. Λένε όμως ότι υπάρχουν λόγοι ανησυχίας για τα προϊόντα που εξάγουν σήμερα οι ΗΠΑ: το Facebook (μαζί με το Instagram και το Whatsapp), το Google (μαζί με το YouTube και το Gmail), το Twitter, το Snapchat κλπ.

    Γιατί; Επειδή «τα προϊόντα αυτά δεν ενισχύουν το διαρκές μήνυμα της Αμερικής στον κόσμο για ανοχή και δημοκρατία. Αντίθετα το υπονομεύουν». Οι υπηρεσίες της λεγόμενης Big Tech επιτρέπουν ασφαλώς σε δισεκατομμύρια ανθρώπους να συνδέονται, να συνεργάζονται αλλά και να ακούγονται οι φωνές τους απέναντι σε καταπιεστικά καθεστώτα. Την ίδια ώρα, όμως, όλο και πιο συχνά, γίνονται τα φερέφωνα της μισαλλοδοξίας και του σκεπτικισμού, ενώ επιτρέπουν τις ξένες παρεμβάσεις (ειδικά σε προεκλογικές περιόδους) και την παραβίαση της ιδιωτικότητας.

    Με την υποσημείωση ότι το Facebook κλπ δεν είναι εκθέτει περισσότερο τις αρχές της ανοχής και της δημοκρατίας από τον ίδιο τον αμερικανό πρόεδρο, για την Big Tech έχει έρθει  η ώρα να ρυθμιστεί.

    Φωτό: To ξέρουμε πια, δεν είναι και τόσο αθώα. Πηγή: Shuttestock
  • The New York Times

    Διακρίσεις/ Δεν λένε και κάνουν πράγματα μόνο οι άνδρες

    Υπάρχει ένα πεδίο διακρίσεων στον κόσμο των μέσων ενημέρωσης στο οποίο ελάχιστοι  έχουν δώσει προσοχή. Είναι εκείνο της αρθρογραφίας. Και τι διακρίσεις γίνονται; Οι αναφορές των αρθρογράφων σε πράγματα που έχουν πει ή κάνει γυναίκες, γράφουν οι New York Times, είναι ελάχιστες. Το επισημαίνει ο Ντέιβιντ Λίονχαρντ «τσιτάροντας», σαν μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, μια γυναίκα.

    Αυτή είναι η δημοσιογράφος και φεμινίστρια Αντριέν Λαφράνς, η οποία έριξε μια ματιά στα άρθρα της των τελευταίων πέντε χρόνων για να διαπιστώσει ότι οι αναφορές της σε άνδρες ήταν πολύ περισσότερες. Οι γυναίκες αντίθετα δεν καταλάμβαναν παρά το 25%, ποσοστό που μειωνόταν ακόμη περισσότερο εάν το θέμα αφορούσε την εξωτερική πολιτική, τις πολιτικές επιστήμες και τις νευροεπιστήμες.

    Η Αντριέν επιχείρησε να θεραπεύσει αυτήν την αδικία εισάγοντας ένα είδος ποσόστωσης στο newsletter που συντάσσει καθημερινά με άρθρα και θέματα από διάφορες εφημερίδες. Και ορκίζεται ότι αισθάνεται πολύ καλύτερα: «Εχω μια εικόνα του κόσμου πολύ πιο πλήρη».

    Φωτό: Δηλαδή από τους δυο ποιον αξίζει να τσιτάρει κανείς; Πηγή: Shutterstock



text
  • Για να λέμε την αλήθεια, για αυτό ψηφίστηκε η Ζωή. Για να τους σπάει τα νεύρα


    28 Μαρτίου 2024, 18:07