Θα ξεκινήσω διευκρινίζοντας τη στάση μου, γιατί ψηφίζω Ναι.

Θα ψηφίσω εκβιαζόμενος σε κάτι που δεν θέλω. Δεν λέω ναι σε κανέναν. Λέω όχι στο Όχι. Φοβάμαι την ψήφο του Όχι, δεν ξέρω τι με περιμένει. Το λέω απλά. Δεν είχα εμπιστοσύνη στις προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν έχω τώρα πια εμπιστοσύνη ούτε σε αυτήν. Το Όχι σε ένα αχρείαστο δημοψήφισμα, βάζει ασήκωτο βάρος στις πλάτες ενός ανθρώπου, του πρωθυπουργού, που έχει διχασμένο κόμμα κι όλη την Ευρώπη απέναντι. Δεν αντέχεται, δεν πρόκειται να το βγάλει πέρα, πολύ περισσότερο που δεν τα κατάφερε καλά- κι οι ουρές το μαρτυρούν- ούτε μέχρις εδώ.

Νομίζω πως με το Ναι, φυλάω καλύτερα αυτά που πιστεύω για πολύτιμα. Σε αυτά τα σαράντα χρόνια, από το 1974 και μετά, δυο πράγματα καταφέραμε και πάρα πολλά άλλα όχι. Καταφέραμε Δημοκρατία και Ευρώπη. Μοιάζουν αυτονόητα. Δεν ήταν, δεν τα είχαμε, τα κερδίσαμε και τα κτίσαμε. Επειδή τα καταφέραμε, οι Έλληνες, όλοι οι Έλληνες αν και με μεγάλες ανισότητες, έζησαν καλύτερα. Το δείχνουν οι πόλεις μας, το μαρτυρούν το πώς μεγάλωσαν τα παιδιά μας. Αν χάσουμε την ευρωπαϊκή πορεία, θα χάσουμε αργά ή γρήγορα και την κοινή πίστη στη Δημοκρατία. Ήδη υποδόρια, πολλά μηνύματα φανατισμού οδηγούν προς τα εκεί.

Θα υποθέσω πράγματα και λογικές που δεν πιστεύω, που ποτέ στη ζωή  μου δεν ακολούθησα. Ότι δηλαδή η ζωή είναι πόλεμος με δυο μόνιμα στρατόπεδα, εμείς κι οι άλλοι, οι καλοί κι οι κακοί. Ποτέ δεν μου πήγε, δεν το πίστεψα, δεν το υπηρέτησα. Μόνο στο γήπεδο και μόνο για 90 λεπτά. Κι αυτό με το μάτι στον διαιτητή. Οι δανειστές λοιπόν ευθύνονται για το χάλι μας. Για τα μνημόνια, για την ανεργία, για τους φόρους και την ανέχεια. Το κομματικό σύστημα και κυρίως ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ευθύνονται για τη χρεοκοπία, τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Μας έφεραν ως εδώ. Αυτοί χοντρικά είναι οι άλλοι. Εμείς ποιοι είμαστε; Τι θέλουμε; Τι κάνουμε;

Εύλογα θα ακούσω πως δεν είναι ώρα για φιλοσοφίες. Είναι ώρα μάχης. Ξεκαθαρίζω, θυμίζω πως υποστηρίζω το Ναι, δεν το κρύβω, αντίθετα προσπαθώ γι' αυτό κάθε μέρα. Ναι, δεν είναι ώρα για κουβέντες, αλλά μήπως είναι ώρα και για διχασμό; Απέναντι στο Ναι το δικό μου είναι το Όχι του αδελφού μου και κυριολεκτώ. Ακούνε «διχασμό», ακούνε την λέξη οι νεότεροι και δεν καταλαβαίνουν το βάρος και τον πόνο της. Είναι σαν να μισείς όσους αγαπάς, κάθε μέρα από την αρχή και πολύ βαθιά. Βάζεις μέσα σου τόσο φαρμάκι που μετά δεν έχει πια σημασία. Δεν μπορείς να νιώσεις. Κάνεις πράγματα, λες κουβέντες που δεν θα μπορούσες να φανταστείς και που ντρέπεσαι, στο βάθος ξέρεις πως δεν θα μπορέσεις να αντέξεις. Γι' αυτό πετρώνεις, στεγνώνεις την ψυχή σου. Στον διχασμό δεν φταίει ένας. Αλλά κανείς δεν βλέπει που φταίει ο ίδιος, κοιτάει μόνο τον άλλο. Στον διχασμό δεν ψηφίζεις ποτέ για σένα. Ψηφίζεις εναντίον του άλλου. Γι' αυτό το πρώτο θύμα είσαι εσύ. Δεν προστατεύεις τον εαυτό σου, κοιτάς τους άλλους όχι όμως από αλληλεγγύη, όχι για να μοιραστείς, αλλά για να χαλάσεις, να επιβληθείς. Χαλάς το μέσα σου.

Πρώτο λάθος. Την Κυριακή έχουμε δημοψήφισμα. Από μόνο του είναι ό,τι το χειρότερο. Γιατί διχάζει, είναι άσπρο-μαύρο. Οι μισοί απέναντι στους άλλους μισούς, απ' ό,τι δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις. Δεύτερο λάθος: Με πέντε μέρες για να σκεφτούμε. Τι να σκεφτούμε στ’ αλήθεια; Αυτό το σεντόνι που βλέπουμε στις εφημερίδες, με τις ξένες λέξεις σε ελληνικά και αγγλικά; Όχι βέβαια. Άρα, αναγκαστικά, το σεντόνι το μεταφράζουμε. Όπως θέλει ο καθένας. Αυτό είναι το μοιραίο λάθος. Δηλαδή, δεν ψηφίζουμε πια για το ίδιο πράγμα αλλά για ό,τι νομίζει ο καθένας. Άλλος για να φύγει η κυβέρνηση, άλλος για να την ακούσει ο Σόιμπλε, να μην ξανάρθει ο Σαμαράς, κ.λπ.. Χανόμαστε στη μετάφραση. Αυτό δεν είναι δημοψήφισμα, η κακοτεχνία του οδηγεί σε διάλυση. Το Ναι λέει ψηφίζουμε για να μείνουμε Ευρώπη, για το ευρώ. Το όχι λέει πως ψηφίζουμε για να μην μείνουμε Ευρώπη, για τη δραχμή; Όχι δεν το λέει. Εκεί αρχίζει ο τσακωμός. Γι' αυτό δεν είναι γραφικοί, ούτε βλάκες όσοι στα Συντάγματα όλου του κόσμου έχουν βάλει πως το ερώτημα σε ένα δημοψήφισμα πρέπει να είναι καθαρό κι απλό. Ώστε να μπορεί να απαντηθεί με ΝΑΙ και ΟΧΙ απ’ όλους με την ΙΔΙΑ κατανόηση. Αυτό είναι Δημοκρατία. Η ίδια κατανόηση, είτε ξέρεις γράμματα είτε όχι, είτε ξέρεις τον Ντάισελμπλουμ είτε όχι, είτε ζεις με τα τουίτ του Βαρουφάκη είτε όχι. Το σεντόνι που θα πάρουμε στα χέρια την Κυριακή δεν είναι απλό, δεν είναι καθαρό, δεν είναι ερώτημα. Αφού λοιπόν πάμε σε ένα δημοψήφισμα όπου θα χωριστούμε, όπου δεν έχουμε χρόνο να το σκεφτούμε, όπου δεν έχουμε ίδιο, κοινό ερώτημα να απαντήσουμε, γιατί γαμώτο μου πάμε;

Γνωρίζω, πως πάλι  γραφικό θα με χλευάσουν που τα λέω αυτά και πολύ περισσότερο που τρεις μέρες πριν την «συννεφιασμένη Κυριακή» τα γράφω. Όμως πριν πέντε μήνες έγιναν εκλογές και μια κυβέρνηση εξελέγη δημοκρατικά, με την ελπίδα να φέρει μια καλύτερη συμφωνία με τους εταίρους μήπως και δούμε άσπρη μέρα. Δεν μπορούμε να ψηφίζουμε για να την ανατρέψουμε. Έκανε στη διασπραγμάτευση, αναμφισβήτητα λέω εγώ, όσα περισσότερα λάθη μπορούσε και πάτησε με απειρία και θράσος όσες μπανανόφλουδες υπήρχαν στο δρόμο της. Τελευταίο επίτευγμα, το δημοψήφισμα. Τελευταία συνέπεια, η χρεοκοπία κι οι τράπεζες. Σκατά, πολύ σκατά. Αλλά εδώ είμαστε κι αυτό δεν αλλάζει. Γι' αυτό, αναγνωρίζοντας πως από κοινού την Κυριακή δεν μπορεί να γίνει τίποτα καλό, λέω πως το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι ό,τι περνά από το χέρι του καθενός μας. Όχι μόνο, ή τι, θα ψηφίσουμε. Γιατί το αποτέλεσμα δεν το κρίνει ο καθένας από εμάς, δεν είναι στο χέρι του καθενός. Στο χέρι μας είναι μόνο η συνείδηση και η ψυχή μας. Αν αυτή καθαρίσει, το δημοψήφισμα πιάνει τόπο. Να δώσουμε τόπο στην οργή και χώρο στην ψυχή μας για αυτούς που θα ψηφίσουν το ανάποδο.

Ας σκεφτούμε μια αδύνατη κατάσταση, ένα ανύπαρκτο ενδεχόμενο. Ας τολμήσει να αναμετρηθεί ο καθένας με τη θετική φαντασία του. Αν το Ναι είχε το θάρρος να δηλώσει πως τη Δευτέρα θα πάει, με οποιοδήποτε αποτέλεσμα, μαζί με την κυβέρνηση στις Βρυξέλλες, και εάν το Όχι δηλώσει ακριβώς το ίδιο, με κοινή πρόταση, την πρόταση που ο πρωθυπουργός πριν μια εβδομάδα είχε υποβάλει στους θεσμούς τότε πού είναι το πρόβλημα; Δεν λέω πως θα μας περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες. Λέω όμως πως θα έχουμε ψηφίσει για μας, όχι για να θάψουμε τους αδερφούς μας, θα έχουμε τρόπο να αντέξουμε τα χάλια που βλέπουμε στις ουρές, και τους φόβους που όλοι έχουμε για το τι ξημερώνει. Σκεφτείτε έτσι και μετά ψηφίστε.

«Το λάθος» (για τον εμφύλιο του 47-49) το έγραψε ο Σαμαράκης. Τους αδερφοφάδες (για τον κάθε εμφύλιο της Ελλάδας) ο Καζαντζάκης. Πριν πάτε να ψηφίσετε, αντί να ακούτε για χιλιοστή φορά τον ίδιο τηλεοπτικό εμετό, διαβάστε τα, ξεφυλλίστε τα. Ιδιαίτερα οι πιο νέοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News