"Να μη με λες Πινοσέτ", είχε παραπονεθεί ο ΓΑΠ στον Αλέξη, πριν από δυο χρόνια, τέτοιες μέρες, σε μια συνάντησή τους.
"Εγώ αυτό που είπα είναι ότι τα Μέτρα που παίρνεις προσιδιάζουν με τα μέτρα που πήραν η Θάτσερ και ο Πινοσέτ", απάντησε αυτός

Φυσικά, επειδή οι αποχρώσεις των λέξεων έχουν το δικό τους βάρος: Εκείνο που είχε πει ήταν ότι ο ΓΑΠ «έχει ξεπεράσει πια και τη Θάτσερ, έχει ξεπεράσει και τον Πινοσέτ και φαίνεται ότι, για να κρατηθεί στην εξουσία, είναι αδίστακτος!

Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς -και ο γράφων- τον Παπανδρέου, αλλά ότι ήταν αδίστακτος προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία, αποτελούσε καρικατούρα κριτικής. Ο «αδίστακτος», δυο μήνες μετά, παρέδιδε οικεία βουλήσει την εξουσία στον Σαμαρά, σαν παιδάκι που δεν ήξερε τι να κάνει το παιχνίδι που του έδωσαν, σε εκείνο το αλήστου μνήμης δραματικό όσο και τραγελαφικό απόγευμα, όπου η χώρα για κάποιες ώρες έμεινε ακέφαλή, χωρίς πρωθυπουργό!

Ο Αλέξης βρήκε έξυπνη την παρομοίωση και χθες επανήλθε στη συζήτηση στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο, λέγοντας «θα έχετε πλεονάσματα με αίμα, δάκρυα και υποκρισία. Θα έχετε πλεονάσματα σαν εκείνα της Ρουμανίας και της Χιλής του Πινοσέτ».
 
Ο κ. Τσίπρας κληρονόμησε την τακτική της εντυπωσιακής ατάκας από τον προκάτοχό του Αλέκο Αλαβάνο (είναι μάστορας σε αυτά). Τον βοηθάει να «γράφει» στα τηλεοπτικά δελτία, να δίνει τίτλους στις εφημερίδες και τα σάιτ, αλλά παραμένει υπό συζήτηση κατά πόσο η απύλωτη καταγγελιολογία τον βοηθάει (άλλωστε, δεν βοήθησε και τον πρώην μέντορά του) να εγγράψει υποθήκες εμπιστοσύνης με το εκλογικό σώμα.

Υπάρχουν, βλέπετε, εν προκειμένω, κάποιες …λεπτομέρειες που καθιστούν τη σύγκριση πολιτικά ανίερη.

Ο λατίνος δικτάτορας Πινοσέτ εφάρμοσε στη Χιλή τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό των ανελέητων «παιδιών του Σικάγου», αλλά δεν ενεγράφη γι' αυτό στις απεχθείς σελίδες της Ιστορίας. Ενεγράφη για το πραξικόπημα κατά του αείμνηστου Αλιέντε, για το ότι μετέτρεψε τη χώρα του σε ένα απέραντο σφαγείο, για τους εξαφανισμένους υπό «άγνωστες» συνθήκες, τις νυχτερινές απαγωγές, τους ανάπηρους από τα βασανιστήρια, τους μακελεμένους στα στρατόπεδα της κολάσεως, τον απόλυτο τρόμο μέσα στον οποίο κυβέρνησε. Δεκάδες χιλιάδες οι δολοφονημένοι. Ψάχνουν και ακόμα δεν υπάρχει αριθμός! Υπολογίζουν ότι ξεπερνούν τις 40.000.   

Ο παρανοϊκός δικτάτορας Τσαουσέσκου, κατηγορήθηκε ως υπεύθυνος για τον θάνατο 60.000 ανθρώπων (αν και οι αριθμοί κι εδώ παραμένουν ακόμα αδιευκρίνιστοι). Εξολόθρευε, σε καταναγκαστικά έργα, μέλη των εθνικών μειονοτήτων της χώρας του, ισοπέδωσε χωριά, ξερίζωσε βίαια τον πληθυσμό πολλών επαρχιών, έφερε τον λαό σε εξαθλίωση, ενώ ο ίδιος ζούσε στην απόλυτη χλιδή (σ.σ. το μέγαρό του ήταν το μεγαλύτερο κτήριο στον κόσμο, μετά το αμερικανικό Πεντάγωνο). Το δίκαιο τέλος του ήρθε τον ίδιο μήνα με την εναντίον του εξέγερση στην πόλη Τιμισοάρα, για ένα ασήμαντο γεγονός.

Οι δύο μακελάρηδες δεν μπορεί, ούτε κατά διάνοια, να συγκρίνονται με τη μνημονιακή κυβέρνηση. Η τελευταία ελέγχεται πολιτικά για τις δράσεις, το έργο της, την υποταγή στην Τρόικα. Είναι, ωστόσο, ανιστόρητη ιεροσυλία να συγκρίνεται με τους δύο δικτάτορες: Τα κόμματα που τη συναπαρτίζουν έχουν εκλεγεί από τον λαό με εκλογές. Συγκροτήθηκε με συνταγματικά νόμιμες και προβλεπόμενες διαδικασίες.

Φυσικά η φράση του Αλέξη συγχρονίζεται με την άποψη πολλών οπαδών του, ότι η παρούσα κυβέρνηση δε διαφέρει καθόλου από μία χούντα. Αλλά για την εδραίωση της άποψης αυτής φταίει ο ίδιος και το κόμμα του. Με μεγαλόστομη ρητορεία ηθικολόγησαν απεριόριστα -αλλά απολίτικα- κατά τη διάρκεια της θητείας των κυβερνήσεων του μνημονίου. Υπερκατανάλωσαν συνθηματολογία χωρίς να εγκύψουν με στοιχειώδη σοβαρότητα στα προβλήματα της χώρας, στις γενεσιουργές αιτίες που μας έφεραν στη χρεοκοπία και στις αναγκαίες δράσεις να εξέλθουμε αυτής. Αυτό, πλέον, γίνεται κατανοητό από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και αποτυπώνεται στη δημοσκοπική κόπωση του κόμματος.

Και όσο ο Αλέξης θα επιδίδεται σε ανέξοδη και ευκαιριακή εντυπωσιοθηρία, όσο δε θα συγκροτεί ένα αξιόπιστο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση (και όσο θα παίζει με τις λέξεις για κατάργηση, ακύρωση, αναθεώρηση, αναστολή του μνημονίου), τόσο η Τιμισοάρα «του» δεν θα εμφανίζεται στον ελληνικό ορίζοντα – ή, αν εμφανιστεί, δεν θα είναι για να εναποθέσει στα δικά του πόδια τα σκήπτρα της εξουσίας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News