Στο ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα της Σαουδικής Αραβίας ο Νεϊμάρ αγωνίστηκε μόνο για μισή ώρα. Μόλις τέσσερα λεπτά μετά την είσοδό του στο παιχνίδι, με ένα περίτεχνο «σκάψιμο» της μπάλας, αποσυντόνισε την αντίπαλη άμυνα. Στην εξέλιξη της φάσης ο Μάλκομ πέτυχε το 3-0. Στο 83′ κατέγραψε την πρώτη του ασίστ με τη νέα του ομάδα, σερβίροντας στον ίδιο συμπαίκτη του το 4-0.

Η Αλ Χιλάλ νίκησε την Αλ Ριγιάντ με 6-1 με «χατ-τρικ» του Μίτροβιτς, όμως ο βραζιλιάνος σούπερ σταρ μονοπώλησε το ενδιαφέρον των θεατών. Καλά τα γκολ, αλλά εκείνο που σήμερα σπανίζει στο ποδόσφαιρο είναι τα… μαγικά κόλπα. Αυτά που ελάχιστοι παίκτες γνωρίζουν όπως ο Νεϊμάρ.

Το προηγούμενο Σάββατο (9/9) είχε παίξει με τη Βραζιλία εναντίον της Βολιβίας, σε αγώνα για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αν και ήταν το πρώτο του ματς εδώ και επτά μήνες (ένας σοβαρός τραυματισμός τον είχε αφήσει εκτός δράσης από τις 19 Φεβρουαρίου), σκόραρε δυο από τα πέντε γκολ της «Σελεσάο» (5-1), γράφοντας ιστορία.

Συμπλήρωσε 79 τέρματα με την πιο διάσημη κίτρινη φανέλα του Κόσμου, προσπέρασε τον Πελέ (77) και πλέον είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην εθνική ομάδα της χώρας του, σύμφωνα με τα αρχεία της FIFA (η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Βραζιλίας έχει πιστώσει στον Πελέ 95 γκολ, καθώς προσμετρά και τα 18 που έχει πετύχει σε παιχνίδια εναντίον συλλόγων, στα ’60s και στα ’70s).

Στην πραγματικότητα ο Νεϊμάρ έχει σκοράρει ακόμη περισσότερα γκολ με τη Βραζιλία: 87, αν προσθέσουμε και τα 8 που έχει πετύχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και του 2016. Αλλά επειδή στα ολυμπιακά τουρνουά οι ποδοσφαιρικές ομάδες αγωνίζονται με παίκτες κάτω των 23 ετών (μόνο τρεις επιτρέπεται να ξεπερνούν αυτό το ηλικιακό όριο), η στατιστική υπηρεσία της FIFA τα έχει καταχωρίσει στην κατηγορία U-23.

Σκαλίζοντας τους αριθμούς της καριέρας του, διαπιστώνει κανείς πως η επικρατούσα αντίληψη –ότι δηλαδή ο Νεϊμάρ δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από το να πλουτίσει– μάλλον τον αδικεί. Στην Ευρώπη, όπου έχει κατακτήσει συνολικά 18 τρόπαια (με την Μπαρτσελόνα και την Παρί Σεν-Ζερμέν), πιο επιτυχημένος βραζιλιάνος επιθετικός από εκείνον δεν υπήρξε σε αυτόν τον αιώνα.

Ο «αυθεντικός» Ρονάλντο, εξαιτίας και των πολλών τραυματισμών του, κέρδισε μόνο έναν τίτλο στα 14 χρόνια που αγωνίστηκε στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Στο Τσάμπιονς Λιγκ έφθασε μια φορά μέχρι τους ημιτελικούς. Η λάμψη του Ριβάλντο στα μέρη μας κράτησε μόλις πέντε χρόνια. Μετά την Ντεπορτίβο και την Μπαρτσελόνα (όπου η τελευταία του σεζόν ήταν μετριότατη), πήγε στη Μίλαν και απογοήτευσε. Και στη συνέχεια αγωνίστηκε σε ομάδες χαμηλότερου επιπέδου.

Η σταδιοδρομία του Ροναλντίνιο έληξε, ουσιαστικά, στα 28 του. Επαιξε μπάλα αντάξια του σπάνιου ταλέντου του μόνο για μισή δεκαετία. Οσο για τον Κακά, μόλις πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης, στα 27, έχασε τον δρόμο του. Στα 32 βρέθηκε στο MLS.

Ο Νεϊμάρ είναι ο αρχισκόρερ της εθνικής Βραζιλίας. Ενας από τους μόλις 13 ποδοσφαιριστές που κέρδισαν το Κόπα Λιμπερταδόρες και το Τσάμπιονς Λιγκ – και ο μόνος που σκόραρε και στους δυο τελικούς. Με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα έδωσε εξαιρετικές παραστάσεις. Ποιος θα ξεχάσει εκείνο το απίθανο 6-1 επί της Παρί, στο οποίο πέτυχε δύο γκολ και σέρβιρε άλλο ένα; Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 οδήγησε την εθνική του ομάδα στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 μάγεψε τα πλήθη, μέχρι να τον βγάλει νοκ-άουτ το δολοφονικό χτύπημα του κολομβιανού αμυντικού Χουάν Ζούνιγκα.

Το 2018 είδε την τύχη να του γυρνά την πλάτη, όταν μια αδιανόητη απόκρουση του Τιμπό Κουρτουά τού στέρησε ένα κρίσιμο τέρμα στις καθυστερήσεις του προημιτελικού με το Βέλγιο. Και το 2022, αν και είχε πάει στο Κατάρ τραυματίας, μας χάρισε ένα από τα πιο θεαματικά γκολ στα χρονικά της διοργάνωσης. Διέλυσε την άμυνα της Κροατίας πραγματοποιώντας πέντε επαφές με την μπάλα σε επτά δευτερόλεπτα.

Δεν φταίει αυτός που η Βραζιλία του απέτυχε να κατακτήσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Οπως δεν έφταιγε ο Ζίκο στο παρελθόν. Είναι αλήθεια ότι αδίκησε το ταλέντο του με την ελαφρότητα του χαρακτήρα του και αυτήν την «η ζωή είναι ένα αστείο» κοσμοθεωρία του. Τα πάρτι, οι «κοπάνες», οι ερωτικές του περιπέτειες, η απειθαρχία του, δεν του έκαναν καλό. Ωστόσο, αν δεν ήταν τόσο άτυχος με τους αλλεπάλληλους σοβαρούς τραυματισμούς του (στα έξι χρόνια που έπαιξε στη Γαλλία συμμετείχε μόλις στο 55% των αγώνων της Παρί), η γνώμη μας για εκείνον θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Ηταν και ο πήχυς των προσδοκιών πολύ ψηλά. Στα 19 του είχε κατακτήσει το Κόπα Λιμπερταδόρες και είχε ψηφιστεί ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Νότιας Αμερικής. Απογοήτευσε όποιους περίμεναν ότι θα ήταν ο διάδοχος του Λιονέλ Μέσι και του Κριστιάνο Ρονάλντο, όμως δύο φορές στη διάρκεια της απόλυτης κυριαρχίας τους στα γήπεδα, το 2015 και το 2017, τερμάτισε τρίτος στην ψηφοφορία για τη «Χρυσή Μπάλα». Πλησίασε την «οροφή» που αυτοί οι δύο έχουν ορίσει, όσο ελάχιστοι συνάδελφοί του. Και επί μία δεκαετία έβαψε τα ευρωπαϊκά γήπεδα με τα υπέροχα χρώματα της βραζιλιάνικης αλεγρίας.

Μπορούσε και καλύτερα. Οι Παριζιάνοι χάρηκαν που απαλλάχτηκαν από το βαρύ συμβόλαιό του. Τα μεγάλα club της Ευρώπης δίστασαν να τον εντάξουν στο ρόστερ τους. Αλλά τώρα που έφυγε μακριά, στη σαουδαραβική λίγκα, είναι βέβαιο ότι θα μας λείψει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News