Η ιστορία που θα σας αφηγηθώ σήμερα είναι πολύ ευαίσθητη και θα εξιστορηθεί ανάποδα, από το τέλος προς την αρχή. Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, σχολιάζοντας το θέμα που δημιουργήθηκε και το οποίο θα διαβάσετε παρακάτω, είπε: «δικαιούστε να με επικρίνετε ως τον θάνατό μου γι΄ αυτό που έγραψα, όχι όμως να το επεκτείνετε και σε πράγματα που δεν έκανα. Τα γραπτά μου, το αναγνωρίζω, αποτελούν μιαν απαράδεκτη πρόκληση. Δεν υπήρξε καμιά πράξη παιδοφιλίας. Η παιδοφιλία είναι το ειδεχθέστερο έγκλημα. Από πλευράς μου δεν υπήρξε «επιθυμία» για τα παιδιά. Το πρόβλημα είναι ότι υπήρξε επιθυμία να προκαλέσω»…

Πάμε τώρα στην είδηση. Στα τέλη Απριλίου απονεμήθηκαν τα διακεκριμένα γερμανικά βραβεία Theodor Heuss, με τα οποία τιμώνται άνθρωποι που διακρίθηκαν στον αγώνα τους για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Βραβείο επρόκειτο να πάρει και ο Πράσινος ευρωβουλευτής Ντανιέλ Κον Μπεντίτ. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου της Καρλσρούης όμως, αρνήθηκε να του το επιδώσει επειδή το ΄75, ο Κόκκινος Ντάνι στο βιβλίο του «Το μεγάλο παζάρι», είχε εκφραστεί με τρόπο «που δημιουργούσε ορισμένα προβλήματα ως προς τη σεξουαλικότητα ανάμεσα στους ενήλικες και τα παιδιά». Η (φιλελεύθερη) υπουργός Δικαιοσύνης έκανε μιαν ανάλογη δήλωση, τα ΜΜΕ έδωσαν μεγάλη αρνητική δημοσιότητα στο θέμα κι όταν λίγες μέρες αργότερα ο Κον Μπεντίτ κλήθηκε να τιμηθεί, από τα Μεγάλα Βραβεία των γαλλο-γερμανικών ΜΜΕ, αρνήθηκε να παραστεί.

Οι διοργανωτές της εκδήλωσης εξήγησαν ότι η προτέρα του εμπειρία με το βραβείο Theodor Heuss, η δυσφημιστική δημοσιότητα που ακολούθησε και το ενδεχόμενο να αναδυθεί το θέμα στην προεκλογική εκστρατεία για να αμαυρωθούν οι Πράσινοι, του υπαγόρευσαν την απόφαση της απόσυρσης.

Ποιο είναι το θέμα; Στο βιβλίο του «Το μεγάλο παζάρι», ο Κόκκινος Ντάνι καταπιάνεται (στον απόηχο του Μάη του ΄68) με το θέμα της σεξουαλικότητας και φαίνεται πως υποστηρίζει την έκφραση του πόθου, ακόμη κι όταν αυτή προέρχεται από μικρά παιδιά. Για την ακρίβεια, υποστηρίζει την απο-ενοχοποίηση της ερωτικής επιθυμίας που νιώθουν και τα μικρά παιδιά. Περιγράφει συγκεκριμένα την εμπειρία του όταν δούλευε σε έναν αντι-αυταρχικό παιδικό σταθμό, όπου «στις επαφές μου με τα παιδιά αναγνώριζα κάποια ερωτικά χαρακτηριστικά. Μου είχε συμβεί αρκετές φορές, τα παιδιά να μου κατεβάζουν το φερμουάρ του παντελονιού μου και να με χαϊδεύουν».

Φυσικά μια τέτοια δήλωση σοκάρει. Φυσικά, στην εποχή μας -όπου η παιδοφιλία και το bullying των παιδιών ανασύρονται συχνά στην αιχμή της επικαιρότητας- το θέμα φωτίζεται έντονα και καταδικαστικά. Φυσικά, η σκιά αυτή θα ακολουθεί, σαν στίγμα, τον Κον Μπεντίτ στη ζωή του. Φυσικά κι εγώ εξοργίστηκα, θεωρώντας ότι πρόκειται για ένα ακόμη δείγμα ανοχής των «μεγάλων» ανθρώπων στις «μικρές» αδυναμίες – που, όμως, δεν είναι «μικρές».

Ωστόσο, για να αξιολογήσουμε τα γεγονότα, ας θυμηθούμε και το πνεύμα της εποχής. Ο Κον Μπεντίτ ήταν εμβληματική φιγούρα του κινήματος της απελευθέρωσης. Θυμηθείτε τα Μάταλα, την εποχή του Woodstock, του Τζον Λένον και της Γιόκο Όνο, την κουλτούρα του ερωτισμού, τα μανιφέστα υπέρ της δημόσιας έκφρασης ερωτισμού, τις ανοιχτές συζητήσεις για τον απόκρυφο κόσμο του πόθου. Τα «παιδιά των λουλουδιών», το γυναικείο κίνημα και τα κινήματα ομοφυλοφίλων, άνοιγαν με ενθουσιασμό και αφόρητη υπερβολή μια νέα θεματολογία, καταπιάνονταν με υπερφίαλο τρόπο με ζητήματα που ήταν σφραγισμένα στα στεγανά των ταμπού και όσο τα «εξαέρωναν» στις συζητήσεις, πετώντας από πάνω τους τη ναφθαλίνη του «καθωσπρεπισμού», τόσο θεωρούσαν ότι κατάφεραν πλήγματα στον κόσμο της μπουρζουαζίας.

Το σύνθημα «ditto-dito orgasmο garantito» ακουγόταν τότε στις γυναικείες συγκεντρώσεις κι εδώ στην Ελλάδα, οι «ερωτογόνες ζώνες» ήταν θέμα εκδηλώσεων, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων διατυπώνονταν για πρώτη φορά ανοιχτά, «εναλλακτικοί», «αντι-αυταρχικοί» παιδικοί σταθμοί άνοιγαν σαν μανιτάρια παντού στην Ευρώπη και το ριζοσπαστικό κίνημα (με την υπερβολή που εξ ορισμού έχουν ανάλογες ρητορείες στην άνθισή τους) αποτελούσε μια μορφή αντίδρασης στα στεγανά της πολιτικής ατζέντας. Τα ευρωπαϊκά κόμματα άνοιγαν διστακτικά τις πόρτες τους στα νέα κινήματα, τα ελληνικά ΜΜΕ ανακάλυπταν την τρανσέξουαλ Πάολα και στη Γερμανία τα κοινωνικά κινήματα διαμόρφωναν σταδιακά το κόμμα των Πρασίνων, όπου στις αρχές του λαθροβιούσε μια «συνιστώσα» που υποστήριζε την ομοφυλοφιλία, την παιδοφιλία και τους τρανσέξουαλ.

Στα χρόνια που πέρασαν, πολλά από τα συνθήματα εκείνης της εποχής βρήκαν τη θεσμική τους κατοχύρωση, αποτελούν «αυτονόητα» μέρη του πολιτικού μας πολιτισμού. Άλλα, που τα είχε συνεπάρει ο χείμαρρος της υπερβολής, ξεφούσκωσαν. Με τον θόρυβο που δημιουργήθηκε σήμερα, η ηγεσία των Πρασίνων δήλωσε πως θα ερευνήσει το παρελθόν του κόμματος. «Για πόσο διάστημα και σε ποιο βαθμό άσκησε επιρροή η συγκεκριμένη ομάδα», είναι το θέμα που θα διερευνήσει ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας, σε μια προσπάθεια περιορισμού των αρνητικών εντυπώσεων που δημιουργήθηκαν. Τα γραπτά του Κον Μπεντίτ, εκείνης της εποχής, βρέθηκαν στις μέρες μας στο γήπεδο της πολιτικής αρένας σε μια φορτισμένη προεκλογική περίοδο και σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα διάχυτης υπαναχώρησης σε συμβατικά πρότυπα. Ας μην παρασυρόμαστε, όμως, απ΄ το θυμικό μας και ας μη συγχέουμε (γιατί είναι λάθος και άρα άδικο) τον Κον Μπεντίτ με τον Ντιτρού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News