Από το σκονισμένο παράθυρο βλέπω την ανατολή, πρώτη φορά νιώθω τόσο τυχερός που μπορώ να απολαύσω μιαν αυγή. Ίσως φταίει που τριγύρω μου κοιμούνται νέα παιδιά τυλιγμένα με γύψους και κολάρα.

Ήταν λίγες ώρες πριν όταν ένας εκπαιδευόμενος – ανεκπαίδευτος τροχονόμος δίνει σήμα να σταματήσουμε ξαφνικά στη διασταύρωση δύο μεγάλων λεωφόρων και αφού είχαμε περάσει ένα καταπράσινο φανάρι.

Ο προπορευόμενος οδηγός της μοτοσυκλέτας αρχίζει να φρενάρει το ίδιο και εγώ που ακολουθούσα μερικά μέτρα πίσω του, η σύγκρουσή μας ήταν αναπόφευκτη. Η μηχανή φεύγει προς τα αριστερά στριφογυρίζοντας και εγώ προς τα εμπρός, αρχίζω να κυλιέμαι στην άσφαλτο για πάνω από δέκα μέτρα σαν κασκαντέρ σε αμερικάνικη ταινία. Καταλήγω λίγα εκατοστά από τα αυτοκίνητα της αντίθετης κατεύθυνσης με τους οδηγούς τους να με κοιτάζουν παγωμένοι όπως τα σκληρά φώτα τους που με έχουν τυφλώσει.

Μερικές στιγμές απόλυτου φόβου και μετά ανακούφιση, μπορώ και κουνάω χέρια, πόδια και κεφάλι, αν εξαιρέσεις το αριστερό μου χέρι και τους αστραγάλους δεν πονάω πουθενά.

Ο άλλος οδηγός δεν χτύπησε, εγώ τη γλίτωσα φτηνά, ένα ρωγμώδες κάταγμα, μερικές εκδορές και αρκετοί μυϊκοί πόνοι ήταν τα μόνα μου ενθύμια. Παντελόνι και μπουφάν μοτοσυκλέτας, κράνος, προστατευτικό λαιμού και γάντια μου έσωσαν τη ζωή, αν είχα αγοράσει τελικά εκείνες τις μπότες θα γλίτωνα και τα πόδια μου από τις εκδορές και τις πληγές. Τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον ήταν οικονομικότατες…

Αν δεν φορούσα όλο τον εξοπλισμό θα αντιμετώπιζα θανάσιμο κίνδυνο, ακόμα όμως και αν τα πράγματα δεν πήγαιναν τόσο άσχημα η ζωή μου θα ήταν για καιρό ένα μαρτύριο, αν φορούσα τζιν παντελόνι και μπλουζάκι όπως οι περισσότεροι μοτοσικλετιστές όταν αρχίζουν οι λιακάδες, θα βρισκόμουν ακόμα στο χειρουργείο για να μου συναρμολογήσουν γόνατα, ώμους και αγκώνες, χώρια οι πλαστικές.

Μοτοσικλετιστής δεν είναι αυτός που οδηγεί μηχανή αλλά αυτός που αντιμετωπίζει τη μοτοσυκλέτα με σεβασμό και όχι ως ένα οικονομικό και γρήγορο όχημα. Ο Πήγασος πληγώθηκε βαριά, τα ταξίδια μας ήταν πολλά αλλά αυτά που έρχονται είναι ακόμα περισσότερα.

Πριν βάλεις μπροστά τη μίζα σκέψου τη δική μου περιπέτεια, φόρεσε το κράνος και όλο τον εξοπλισμό σου. Δημιούργησε μια συνήθεια που μπορεί να σώσει τη ζωή σου, που θα σου επιτρέψει να ταξιδεύεις για πάντα με την πιο πιστή σου σύντροφο, τη μοτοσυκλέτα σου…  

Υ.Γ.: Ένας παλιός μηχανόβιος έλεγε: Μόνο ο αναβάτης καταλαβαίνει γιατί ο σκύλος βγάζει το κεφάλι του από το παράθυρο του αυτοκινήτου!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News