Η ίδια η κυβέρνηση ομολογεί ότι έχουν γίνει λάθη στην πολιτική διαχείριση του δυστυχήματος των Τεμπών. Δεν χρειάζεται όμως να το ομολογήσει· αν δεν είχαν γίνει λάθη, δεν θα βρισκόμασταν σήμερα στο σημείο που βρισκόμαστε και δεν θα είχε γίνει αυτή η υπόθεση σπίθα που απειλεί να τα τινάξει όλα στον αέρα.

Ο,τι κι αν ομολογεί η κυβέρνηση, ένα θέμα είναι ποια ακριβώς λάθη αναγνωρίζει και αν υπάρχει επίγνωση για το δικό της μερίδιο ευθύνης σε ό,τι αφορά τη σημερινή πολιτικοκοινωνική συνθήκη.

Το μεγαλύτερο λάθος δεν ήταν επιχειρησιακό. Εντοπίζεται στο πεδίο του ανθρωπισμού και της ενσυναίσθησης, την οποία συχνά επικαλούνται κυβερνητικά στελέχη.

Παρά τις διαβεβαιώσεις για τη διαλεύκανση της υπόθεσης, η κυβέρνηση έδειξε να την υποτιμά και να την υποβαθμίζει, αφότου διαπιστώθηκε το λάθος του μοιραίου σταθμάρχη. Προφανής λόγος η ανησυχία τότε ενόψει εκλογών, οι οποίες είχαν αποφασιστεί αλλά δεν είχαν ακόμη επισήμως ανακοινωθεί την περίοδο του δυστυχήματος.

Οτιδήποτε θύμιζε Τέμπη ήταν βαρύ και δυσάρεστο και οι δημοσκοπήσεις της εποχής εκείνης έδειχναν τη μεγαλύτερη υποχώρηση της κυβέρνησης από το 2019 και έπειτα.

Κάπως έτσι, δεν έγινε μια επιλογή που θα έπρεπε να είναι προφανής: μια οργανωμένη συνάντηση του Πρωθυπουργού με τους γονείς και συγγενείς των θυμάτων, στο Μαξίμου ή αλλού. Μόλις τον Μάιο εκείνης της χρονιάς, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε μια ιδιωτική συνάντηση στα Τρίκαλα με τους γονείς τριών κοριτσιών που είχαν σκοτωθεί στα Τέμπη.

Προφανώς, μια συνάντηση τέτοιου τύπου με τους συγγενείς 57 θυμάτων δεν θα ήταν κάτι ευχάριστο. Αυτό όμως δεν σημαίνει απολύτως τίποτε και σήμερα φαίνεται αδιανόητο ότι δεν έγινε. Ισως να το έχει μετανιώσει και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός.

Πιθανώς να υπάρχουν λόγοι ή δικαιολογίες για αυτή τη συνειδητή ή μη παράλειψη. Από τη στιγμή που είχε φύγει από το κάδρο ο Κώστας Αχ. Καραμανλής (αν και υποψήφιος στις εκλογές), το Μαξίμου είχε μάλλον πάρει την απόφαση να μην αναληφθεί η παραμικρή πρωτοβουλία που θα υπενθύμιζε την αντικειμενική πολιτική ευθύνη για το δυστύχημα.

Ηταν όλα αυτά λάθος.

Οπως λάθος ήταν και ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκε η Εξεταστική Επιτροπή, οι δηλώσεις, οι διαβεβαιώσεις και οι αναιρέσεις του ίδιου του Πρωθυπουργού για τα όσα ήταν ή δεν ήταν γνωστά για το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας.

Φυσικά, δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τον κατάλογο των λαθών το γεγονός ότι δεν έχουν γίνει έως σήμερα όσα θα όφειλαν να έχουν γίνει για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Ή, έστω, ότι δεν έχει εξηγηθεί ο λόγος για τον οποίο δεν έχουν γίνει.

Και επειδή φαίνεται ότι τα λάθη δεν έχουν γίνει αντιληπτά στη σωστή τους διάσταση, συνεχίζονται ακόμη, με τις έξαλλες παρεμβάσεις υπουργών της κυβέρνησης και τους δημόσιους διαπληκτισμούς. Αυτό, είτε γίνεται με την ανεξήγητη ανοχή του Μεγάρου Μαξίμου, είτε φανερώνει αδυναμία επιβολής και χαλιναγώγησης όσων παρεκτρέπονται.

Με την τροπή που έχει πάρει η υπόθεση και όσο παραμένει άγνωστο πότε θα ξεκινήσει η δίκη για τα Τέμπη, η κυβέρνηση θα πρέπει τουλάχιστον να κατανοήσει ότι ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση οφείλεται στους δικούς της λάθος χειρισμούς.

Υπό αυτήν την έννοια, θα πρέπει να ζήσει με τα λάθη της, δηλαδή να τα αναγνωρίσει και να τα παραδεχθεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια από αυτά ούτε λησμονούνται ούτε συγχωρούνται.

Μένει μόνο να φανεί πόσο κοστίζουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News