Η εποχή των μνημονίων τελείωσε οριστικά. Για αυτό και το κεντρικό της πρόσωπο έμεινε χωρίς ρόλο, χωρίς θεατές και σχεδόν χωρίς θέατρο. Ο Αλέξης Τσίπρας αποχωρεί. Και καλά κάνει. Γιατί δεν ανήκει πλέον στη σημερινή εποχή. Και δυστυχώς, για τον ίδιο, οι ψηφοφόροι το κατάλαβαν πριν από αυτόν.

Ακόμα είναι νωρίς. Δεν ξέρεις αν πρέπει να του γράψεις πολιτική νεκρολογία ή να περιμένεις μήπως κρύβει κάτι στο μανίκι του. Είπε άλλωστε, ότι θα είναι παρών. Είναι μία δήλωση που μπορεί να φορτωθεί με πολλές ερμηνείες. Ωστόσο, εκ των πραγμάτων, ο απολογισμός είναι μία βάσανος από την οποία οφείλει να διέλθει.

Ο Τσίπρας είναι ένας πολιτικός με φανατικούς φίλους και εξίσου ορκισμένους εχθρούς. Αυτό από μόνο του καθιστά το αποτύπωμά του έντονο, είναι χαρακτηριστικό που το βρίσκεις μόνο σε πολύ σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες. Και ο Τσίπρας, είτε μας αρέσει, είτε όχι, υπήρξε η προσωπικότητα που σημάδεψε τα χρόνια της κρίσης. Και ίσως να είναι το κάρμα που του δείχνει την έξοδο αυτές τις ημέρες, μετά από μία εκλογική ήττα πάνω στην επέτειο του δημοψηφίσματος. Αυτή ήταν, άλλωστε, η κεντρική πολιτική του επιλογή με την οποία θα ασχοληθεί περισσότερο η Ιστορία. Μία καταστροφική απόφαση που έπαιξε την τύχη της χώρας στα ζάρια, δίχασε τον λαό, έκλεισε τις τράπεζες, οδήγησε σε τρίτο μνημόνιο και υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια. Και αν βάλεις από δίπλα τις εξαγγελίες που τον οδήγησαν στην εξουσία, τότε, πράγματι, μπορείς να σχηματίσεις το προφίλ ενός λαϊκιστή που πολιτεύτηκε με αλόγιστο τυχοδιωκτισμό, υπονομεύοντας τις τύχες της χώρας.

Από την άλλη, βέβαια, σπάνια σκεφτόμαστε πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα χωρίς τον Τσίπρα. Ναι, ήταν λαϊκιστής και έβαλε τη σανίδα του πάνω στην οργή της κοινωνίας. Ομως αν δεν ήταν ο Τσίπρας, θα ήταν κάποιος άλλος. Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι, αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μας είχε καβαλήσει η Χρυσή Αυγή ή κάποιος άλλος εξίσου ακραίος; Ναι, να αποδώσουμε στον Τσίπρα τη μομφή για λαϊκίστικους τυχοδιωκτικούς ερασιτεχνισμούς, αλλά οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι κράτησε τη χώρα εντός πλαισίων, συνέβαλε στην ανθεκτικότητα του Συντάγματος απέναντι στην εκτροπή.

Ασφαλώς ο απολογισμός περιλαμβάνει πολλές αρνητικές εικόνες: από τη σύσκεψη στο Συντονιστικό της Πυροσβεστικής ως τη συζήτηση με τον πρόεδρο Κλίντον, μπορείς να φτιάξεις ένα ολόκληρο άλμπουμ με τις σκοτεινές λήψεις του Τσίπρα. Ο άνθρωπος δεν ήταν έτοιμος για τη δουλειά που ανέλαβε, είχε πεπερασμένα όρια και αυτό έβγαινε συχνά. Ωστόσο αφήνει τη θετική παρακαταθήκη της Συμφωνίας των Πρεσπών για την οποία ο Μητσοτάκης του οφείλει ευγνωμοσύνη. Πρέπει επίσης να του αναγνωρίσουμε τις πρωτοβουλίες στο πεδίο των δικαιωμάτων με τον νομικό επαναπροσδιορισμό φύλου και το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Οπως και αν γίνει ο απολογισμός, με όποια διάθεση και αν χρωματιστεί, αυτά τα πρόσωπα δεν αξιολογούνται μονοσήμαντα, με ένα πρόσημο. Ο καθένας, λοιπόν, ας τον αξιολογήσει κατά βούληση, τα γεγονότα είναι πρόσφατα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News