Έπρεπε να φθάσω στα 27 για να συνειδητοποιήσω τον παράλληλο κόσμο που βρισκόμουν. Τα παιδιά που δεν έχουν αδέλφια – και είμαι ένα από αυτά – ωριμάζουν στις συνθήκες που τα ίδια δημιουργούν και όχι στην πραγματικότητα που οι παράγοντες της ζωής τούς επιβάλλουν. Το βράδυ της Παρασκευής, τυχαία βρεθήκαμε μια παρέα εκείνης της εποχής, δέκα χρόνια μετά, στην ίδια μπάρα. Οι επιλογές απλώθηκαν μπροστά μας και η αλήθεια έβγαινε χωρίς φόβο γιατί το κέρδος κατακτήθηκε και είναι η αποδοχή αυτού που είσαι. Οι πρωταγωνιστές της βραδιάς – συνδετικός κρίκος της παρέας – είναι και οι δύο μοναχοπαίδια, αγόρι – κορίτσι. Έχουν κοινά χαρακτηριστικά: τον φόβο της απώλειας, την απραξία μπροστά στη φαντασία, την απλόχερη δοτικότητα, την επιμέλεια στη δουλειά, την επαγγελματική πρόοδο, τη μοναξιά της κάθετης γνώμης, το χαμόγελο, την ευγένεια στον χώρο και μια ροπή στην καλή ζωή.

Τι λέμε συνήθως για τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς αδέλφια: ότι είναι κακ(λ)ομαθημένα, δεν έχουν μάθει να μοιράζονται, πως είναι εγωκεντρικά, εμμονικά, με διαρκείς διεκδικήσεις, απαιτήσεις κι έμφυτο ανταγωνισμό.

Ξεχνάμε όμως να υπογραμμίσουμε πώς τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν, σε τι περιβάλλον και πόση αγάπη πήραν και καταχώνιασαν βαθιά μέσα τους ώστε στην πορεία να μπορούν απαλά να σταθούν δίπλα σε κάποιον που χρειάζεται και να μη λειτουργούν αντίστροφα της ηλεκτρικής σκούπας. Που σε μία στιγμή έντασης, βγάζεις ό,τι σκουπίδι έχεις μέσα σου.

Αφορμή για το κείμενο αυτό, στάθηκε μια έρευνα που δημοσιεύθηκε σε ιατρικό περιοδικό και ήρθε για να δικαιώσει τα «αδικημένα πλάσματα». Ο πυρήνας βρισκόταν στο ότι ένα παιδί χωρίς αδέλφια δεν μοιράζεται την αγάπη των γονιών. Δεν τον διαδέχεται κανείς γιατί αυτό είναι πάντα στον θρόνο του. Έχει τα μάτια στραμμένα πάνω του και γίνεται αντικείμενο μελέτης η συμπεριφορά του από όλους τους γύρω του μεγαλώνοντας. Η αφθονία της παρατήρησης του δίνει το κίνητρο να εξελιχθεί και να αναζητά ακούραστα νέους δρόμους εξερεύνησης στο εγώ του, την ομάδα του, το δικό του σύμπαν.

Μην αναρωτιέστε λοιπόν γιατί καμιά φορά ανθρώπινες συμπεριφορές δεν εξηγούνται με την κοινή λογική. Διότι αυτή είναι η λέξη της, η λέξη της χρυσής μετριότητας, που είναι οκέι και προχωρά. Το ξεχωριστό στη ζωή έρχεται όταν έχεις τον θρόνο σου κι εσύ επιλέγεις πότε θα κατέβεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News