Από όλες τις παραστάσεις του διαλέγω την "Ήμερη". Και από τα γραπτά του, τη μετάφραση του Ρίτερ-Ντένε-Φος. Μονολογώντας πάνω στη σκηνή, ο ήρωας του Ντοστογιέφσκι αποχαιρετά σχεδόν πυρετικά τη νεκρή του γυναίκα που μόλις έχει αυτοκτονήσει, καταλαβαίνοντας για πρώτη φορά τα πάντα για τη ζωή του. Και ο Βογιατζής, που παίζει ανάμεσα σε θαμπά τζάμια και καθρέφτες μονάχος στη σκηνή για δυο περίπου ώρες, καταφέρνει τα πάντα. Εξομολογείται, σχολιάζει την εξομολόγηση, επεμβαίνει, βουβαίνεται, χάνεται κι επανέρχεται, ειρωνεύεται, καλύπτει κενά, ώσπου κάποια στιγμή έχεις ήδη ξεχάσει τον Ντοστογιέφσκι, το κείμενο, τη σκηνή, τους διπλανούς σου, και είσαι μόνο εσύ και εκείνος, με δυο οθόνες δεξιά και αριστερά του, να δείχνουν το πρόσωπό του επαναλαμβάνοντας τα λόγια του, τα ίδια ακριβώς λόγια που άκουσες πριν από ένα λεπτό, με άλλο ύφος, τόνο, στάση, παρουσίαση. Αυτό που έκανε σε εκείνη την παράσταση ο Βογιατζής είναι εκπληκτικό, εξίσου εκπληκτικό με το κείμενο του συγγραφέα: φαντάζεται και στη συνέχεια ανατέμνει ξανά και ξανά την ψυχολογική κατάσταση ενός άνδρα που αγαπά άρρωστα τη γυναίκα του, την οποία μόλις έχει οριστικά χάσει.

Ο Βογιατζής υπήρξε εξαίσιος ηθοποιός και σκηνοθέτης. Κυρίως όμως δούλευε και επεξεργαζόταν τόσο βαθιά τα έργα στις λέξεις, την ένταση, τη σημασία τους, που έμοιαζε σα να ξαναγράφει το ίδιο έργο, σα να το μεταπλάθει σε κάτι άλλο, πιο οδυνηρό, πιο μεστό, πιο αληθινό. Κάθε φορά με μιαν άλλη, καινούρια δύναμη, ωμή στο "Καθαροί Πια", βαθιά και ποιητική στο "Bella Venezia", ολόλαμπρη και λιτή στην "Αντιγόνη".

Δυο οθόνες και η μορφή του πάνω στη σκοτεινή σκηνή. Μέτρια κείμενα που τα αποθέωσε. Τον πρωτοείδα στον "Μισάνθρωπο", τον λάτρεψα στην "Τέφρα και Σκιά". Με καρφωμένα τα μάτια μονάχα πάνω του και τα λόγια του Ρώσου συγγραφέα «Τα μποτινάκια της εκεί, πλάι στο κρεβάτι, λες και την περιμένουν…». Όλοι εκεί, στο θέατρο της οδού Κυκλάδων, θα περιμένουν την επόμενη παράσταση, με τη σκέψη πάντα σε εκείνον, καθώς θα περπατούν βραδάκι στην οδό του. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News