Εξωτερικός χώρος, ένα δάσος από πανύψηλα δέντρα. Εισαγωγή, μπαίνει η ηλεκτρική κιθάρα, ντραμς και μετά η φωνή του Νίκου Πορτοκάλογλου. «Τα καράβια μου καίω».

Ένα τραγούδι γραμμένο το 1993 αλλά σήμερα φαντάζει ανατριχιαστικά επίκαιρο. Ένα τραγούδι που ακούγοντάς το νιώθεις να σε πνίγει ένας κόμπος. Να αναρωτιέσαι αν είναι σύμπτωση που κάθε Αύγουστο καίγεται ένα ζωντανό κομμάτι αυτής της «έρημης χώρας». Σαν ένα σώμα που χάνει σιγά- σιγά τα ζωτικά του όργανα και αγωνίζεται να κρατηθεί στη ζωή.

Οι επιβάτες του καραβιού εγκαταλείπουν το πλοίο, σε αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο, γιατί κανείς δεν τους δίνει ένα κίνητρο να μείνουν, αντίθετα όλα γύρω τους καλούν να φύγουν. Καπετάνιοι πολλοί ανέλαβαν να μας οδηγήσουν μακριά από ξέρες τόσα χρόνια, κανείς όμως δεν σχεδίασε ένα σπουδαίο ταξίδι, δεν οραματίστηκε σαν ένας θαλασσοπόρος την ανακάλυψη μιας νέας γης. Και όλοι αυτό το καράβι το τσάκιζαν στα βράχια μέχρι να φτάσουν στο επόμενο κοντινό λιμάνι.

Και ‘μείς, όλοι οι επιβάτες απολαμβάναμε το ταξίδι, την προπληρωμένη κρουαζιέρα-πακέτο, αφού κανείς ποτέ δε μας έδειξε κάτι καλύτερο, ένα προορισμό διαφορετικό. Κοιτάζαμε από τα φινιστρίνια μαγεμένοι σαν τον επαρχιώτη στο πρώτο του ταξίδι μακριά από το χωριό του, νιώθοντας ευρωπαίοι.

Υπήρχε πάντα βέβαια η νέα γενιά που ερχόταν. Τι της είπαμε, αλήθεια. Τι της έμαθε η οικογένεια, τι της δώσαμε στο σχολείο; Την οπλίσαμε με αρχές και ιδανικά, της δώσαμε κάτι να ονειρευτεί και κάτι να ελπίζει; Της προσφέραμε κίνητρα να μείνει εδώ να παλέψει; «Να τελειώσεις το λύκειο με το καλό και μετά θα σε βολέψει ο τάδε, μην ανησυχείς. Πάρε το πτυχίο και μετά έχει ο Θεός». «Τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα» τραγουδάει ο Νίκος, που σα γνήσιος ρόκερ, ονειρευόταν και μας ταξίδευε με τη μουσική του.

Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ είχε πει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στη χώρα μας είναι ότι δεν υπάρχει το αίσθημα της συλλογικότητας. Πόσο δίκιο έχει. Καίω 130.000 στρέμματα για να φτιάξω 5 οικόπεδα, εδώ είναι η βίλα μου, αυτό είναι το αυτοκίνητο μου, εδώ το παρκινγκ μου, εσύ είσαι ο γιος μου, αυτό είναι το υπουργείο μου, η κυβέρνησή μας… Ιδιοκτησία.

Το Φ.Π.Α που πληρώνουμε (1/4 περίπου της αξίας του προϊόντος), αναλαμβάνει να το υποβάλλει στο κράτος ο επιχειρηματίας στον οποίο το πληρώνει ο πολίτης. Ανήκει στο κράτος, όχι σε αυτόν για να το κρατάει. Αν δεν το εισπράξει από αυτόν το κράτος θα το αναζητήσει κατά την προσφιλή του τακτική από εμάς.

Η παιδεία ενός λαού φαίνεται από τις καθημερινές του εκδηλώσεις. Φαίνεται  επίσης από τις επιλογές του όταν ψηφίζει. Όταν όμως αυτή λείπει πρέπει να φροντίσουμε να την προσφέρουμε στη γενιά που έρχεται, ο καθένας από τη θέση του, μήπως αλλάξει κάτι στο μέλλον. «Σταυρωμένη πατρίδα, μες στα μάτια σου είδα, της ανάστασης φως.»

Καμιά φορά, όσο δύσκολο είναι να βγεις από το μικρόκοσμό σου και να δεις τον εαυτό σου σα μέρος ενός συνόλου, τόσο αναπόφευκτα μοιραίο είναι να συνειδητοποιήσεις πως δεν είμαστε μονάδες αλλά ομάδες και πως μέσα από τη συνολική πρόοδο και μόνο θα προκύψει και το ατομικό καλό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News