Το συνδικαλιστικό κίνημα στην εποχή των μνημονίων, ενδεδυμένο τη λεοντή του αντιμνημονιακού αγώνα, οργάνωσε δεκάδες απεργίες που στη πορεία εκφυλίστηκαν από την ανύπαρκτη συμμετοχή όχι μόνον των καθημαγμένων εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα αλλά και της «εμπροσθοφυλακής» των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου. Στη πράξη η λεοντή έγινε προβιά διατήρησης των σκανδαλωδών προνομίων των ευνοημένων του συστήματος. Τα «δικά μας παιδιά» των κομμάτων εξουσίας όσο και αν επλήγησαν από τις περικοπές, εκτός ελαχίστων, ουδέποτε  κατέθεσαν τις κομματικές τους ταυτότητες για να αποδείξουν έστω την ειλικρίνεια των προθέσεών τους, εξάλλου ο ρόλος του πολλαπλασιαστή των κομμάτων ή νεροκουβαλητή κατά το κοινώς λεγόμενο, κρύβει αρκετή ιδιοτέλεια.

Το συνδικαλιστικό κίνημα εν τέλει, σε σχέση με το πολιτικό κατεστημένο που μας οδήγησε στη χρεωκοπία, απονομιμοποιήθηκε με καθυστέρηση. Σε μια χώρα χρεοκοπημένη με 1 εκατομμύριο ανέργους, περιορίζεται στην υπεράσπιση των εντός των τειχών αναπαράγοντας τις ίδιες παθογένειες με τους πολιτικούς του πάτρωνες.

Τα συνδικάτα ήταν, είναι και μάλλον θα παραμείνουν υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ, η αναιμική παρουσία σε ηγετικές θέσεις εκπροσώπων του καθαρού ιδιωτικού τομέα, είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Η αξιοκρατία πάλι είναι άγνωστη έννοια στη Συνομοσπονδία. Η εισχώρηση στα ύπατα αξιώματα προϋποθέτει ως κυρίαρχο συστατικό την εμπιστοσύνη της παρέας. Η αξιοποίηση συνταξιούχων, αυλικών και φίλων σε θέσεις ευθύνης, επιτροπές και διοικητικά συμβούλια γίνεται με όρους αδιαφάνειας. Ο νεποτισμός  είναι η συνήθης πρακτική στις προσλήψεις και τη στελέχωση των διαφόρων οργανισμών της (σε καμία περίπτωση δεν θίγεται η επάρκεια και ο επαγγελματισμός ορισμένων κορυφαίων  επιστημονικών στελεχών που παρέχουν τις υπηρεσίες τους στη ΓΣΕΕ).

Η πάλαι ποτέ ηγεμονική παράταξη της ΠΑΣΚΕ,  εκτός της συνεχούς διαρροής και απώλειας δυνάμεων έχει ολοφάνερα πρόβλημα ιδεολογικής ταυτότητας.  Η ηγετική ομάδα πάσχει από βαριά καθεστωτική νοοτροπία διαχειριζόμενη ετησίως εκατομμύρια από τον κοινωνικό πόρο, εγκλωβίζει πρόθυμους υποστηρικτές σε ένα δίκτυο εξαρτήσεων και επιδεικνύει έναν αμοραλισμό λες και απέκτησε με τις ψήφους όλων μας ιδιοκτησιακά δικαιώματα επί της παράταξης.

Καταληκτικά το παρακμιακό συνδικαλιστικό κίνημα, εκφράζει εν πολλοίς την Ελλάδα της καθυστέρησης και του παρασιτισμού και ξεπεράστηκε από την ζοφερή πραγματικότητα που βιώνει η χώρα. Ενα συντεχνιακό πελατειακό σύστημα που επιδεικνύει τις τελευταίες δεκαετίες ως κορυφαία του επίδοση τη παρεμπόδιση της έγκαιρης μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος,  γεγονός που συνέβαλε καθοριστικά στη χρεωκοπία της χώρας από κοινού με τη διαφθορά και το πελατειακό κράτος.

Η επόμενη μέρα για τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος δεν μπορεί να βασιστεί στους επαγγελματίες του δια βίου συνδικαλισμού.  Ορισμένοι έχοντας διαβεί προ πολλού στην άλλη πλευρά του φράχτη είναι αμφίβολο αν ενθυμούνται καν ότι εκπροσωπούν εργάτες και χρειάζεται να αναδειχθούν νέα άφθαρτα πρόσωπα με ήθος, κατάρτιση, διάθεση προσφοράς καθώς και συγκεκριμένες θητείες στις ανώτερες βαθμίδες του κινήματος.

Υ.Γ. Όταν είναι ηγετικό στέλεχος στη συνομοσπονδία, έχει ξεχάσει το μεροκάματο για δεκαετίες, τον έχουν αποδοκιμάσει οι συνάδελφοί του και αντί να ιδιωτεύσει, εκπαιδεύεται στο χειρισμό ανυψωτικού μηχανήματος για να συνεχίσει τη «κοινωνική του προσφορά» συμμετέχοντας  μέσω άσχετης δευτεροβάθμιας οργάνωσης στο επερχόμενο συνέδριο,  μάλλον ταιριάζει στην περίπτωσή μας το ανθ’ ημών Γουλιμής!

* Ο Παναγιώτης Προύτζος διετέλεσε πρόεδρος της Ομοσπονδίας Επισιτισμού Τουρισμού από το 2011 – 2019

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News