Ζηλεύω τους Ιταλούς. Στις 8 Μαρτίου, ο εισαγγελέας Τζουζέπε Πεκοράρο κατήγγειλε δημοσίως ότι ο πρόεδρος της Γιουβέντους Αντρέα Ανιέλι διατηρούσε επαφές με τη Μαφία, και συγκεκριμένα με το αφεντικό της Ντραγκέτα της Καλαβρίας Ρόκο Ντομινέλο. Ενας εισαγγελικός λειτουργός είχε το σθένος να τα βάλει με μια οργάνωση πολυπλόκαμη και εγκληματική, πιο εγκληματική δεν γίνεται, κραδαίνοντας 5.000 σελίδες αποδεικτικών στοιχείων, χωρίς να τον σταματά ούτε αυτός ο φόβος για τη ζωή, τη δική του, των παιδιών του. Κι η είδηση έπαιξε παντού, ως θρίαμβος για τη Δικαιοσύνη.

Η αντίστιξη με την Ελλάδα είναι θλιβερή. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν δικαστές και εισαγγελείς που επιτελούν έργο. Είναι που τους επισκιάζει η εσωστρέφεια, η κόντρα, ο φατριασμός ∙ οι «ξένες» παρεμβάσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ‘χει να το λέει. Στα χρόνια του, δικαστές σπαράσσονται, εισαγγελείς εξοντώνονται, τα «αρμόδια ελεγκτικά όργανα» δεν παίρνουν ανάσα. Η υπόθεση της Εισαγγελέως Διαφθοράς Ελένης Ράικου δεν ήταν η πρώτη, ενδεχομένως ούτε η τελευταία.

Ενα βήμα πίσω αρκεί, για να ανοίξει το πλάνο: τρεις «εμφύλιοι» κι ένας «εκβιασμός» (σσ: έτσι ακριβώς προβλήθηκαν στα Μέσα), σε διάστημα μόλις 19 μηνών.

Ποιος δεν θυμάται τον ανώτατο δικαστικό του ΣτΕ που κρεμάστηκε στα μανταλάκια για ροζ «σκάνδαλο», την περίοδο που όλως τυχαίως βρισκόταν στα χέρια του Συμβουλίου της Επικρατείας η υπόθεση του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες;

Έχει άραγε ξεχάσει κανείς, να του τη θυμίσουμε, τη σύγκρουση τύπου Κράμερ εναντίον Κράμερ, της ίδιας της προέδρου του Αρείου Πάγου Βασιλικής Θάνου με τον τότε διευθύνοντα την Εισαγγελία Εφετών Αθηνών Ισίδωρο Ντογιάκο, δυο κομβικών -εκ του ρόλου τους- προσώπων στο ίδιο θεσμικό σπίτι ;

Ή μήπως πέρασε στη λήθη η μετωπική της εισαγγελέως Εφετών Γεωργίας Τσατάνη με τον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, για την υπόθεση Βγενόπουλου; «Μου πες, δώσε πίσω τη δικογραφία για να κάνεις Χριστούγεννα», του φώναζε η Τσατάνη, «ήλθες και με παρακάλαγες να σε βοηθήσω», της απαντούσε ο υπουργός.

Αλλά και το όνομα της τέως εισαγγελέως του Αρείου Πάγου Ευτέρπης Κουτζαμάνη είχε αναφερθεί στο πλαίσιο αυτού του ιδιότυπου «εμφυλίου».

Ολες αυτές οι υποθέσεις βουλιάζουν μέχρι σήμερα στα απόνερά τους. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στις πειθαρχικές ποινές που έπεσαν στα κεφάλια εμπλεκομένων. Η υπόθεση των χειρισμών -και όχι μόνον της Τσατάνη- ως προς τον φάκελο Βγενόπουλου είναι ακόμη ανοιχτή στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Η υπόθεση του ανώτατου δικαστή διερευνάται από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών και την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Και ο φάκελος της Ράικου μόλις άνοιξε. Έχουν πολλά ακόμη να δούνε τα ματάκια μας, και δεν ξέρω που θα φθάσει το κρεσέντο.

Ενα είναι το βέβαιο: οι προθέσεις δικαστών και εισαγγελέων, αγαθές και μη, δεν είναι διάφανες. Καμουφλάρονται πολλές φορές πίσω από ογκώδεις δικογραφίες, δαιδαλώδεις διαδρομές, στοιχεία που επιδέχονται περισσότερες της μιας ερμηνείας. Ο κίνδυνος της αυθαιρεσίας ελλοχεύει.

Και αυτό το δεδομένο επιτρέπει σε κάποιους να  ποδοσφαιροποιούν τη Δικαιοσύνη. Δίνει αέρα σε λαϊκιστές, δημαγωγούς και καιροσκόπους να παρεισφρέουν στα γρανάζια της. Τους αφήνει περιθώρια για άτσαλη μεταχείριση ενός θεσμού που δείχνει πληγωμένος – κοιτάξτε μόνο τι λένε οι πολίτες στις δημοσκοπήσεις. Τους προσφέρει το δικαίωμα να ισοπεδώνουν ανελέητα τα πάντα, ενίοτε και να εκτελούν.

Στην Ελλάδα μπορεί να μην έχουμε Μαφία, τις μαφιόζικες μεθόδους όμως τις παίζουμε στα δάχτυλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News