Έχω γράψει στο παρελθόν πως οι συνεδριάσεις της Ολομέλειας έχουν μεγάλη κωμική αξία και δυστυχώς δεν χαίρουν της εκτίμησης που τους πρέπει από τους πολίτες. Υπάρχουν άνθρωποι μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου που μπορούν να πάρουν τον πόνο σου στα χέρια τους και να τον πετάξουν στον αέρα σαν ζύμη πίτσας. Μπορούν να σε ταξιδέψουν σε έρωτες που έχουν περιγράψει ποιητές ή να σου παρουσιάσουν την λαϊκή σοφία ως την μόνη αλήθεια σε αυτό το σύμπαν. Σπανίως θα ακούσεις κάτι που θα σε προβληματίσει. Κι όμως, την προηγούμενη εβδομάδα κατά την συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων και την ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, ο κ. Πετσάλνικος εξέφρασε μία εύλογη απορία: “Σε ποιον οφείλουμε να λογοδοτούμε όλοι εμείς ως Βουλευτές, ως πολιτικοί;”. Για όσους δεν παρακολουθούν συχνά τις συνεδριάσεις, να ενημερώσω πως ποτέ τα ερωτήματα που θέτουν οι βουλευτές δεν είναι ρητορικά. Φροντίζουν να τα απαντούν μόνοι τους. Όπως έκανε κι ο Πρόεδρος της Βουλής. Για να μην σας κουράσω με πιστή αντιγραφή των λεγόμενών του από τα πρακτικά (σελ. 235-236), η απάντησή του επιγραμματικά ήταν πως οι πολιτικοί πρέπει να λογοδοτούν στο σύνολο του ελληνικού λαού, ο οποίος τους παρακολουθεί καθημερινά. Αυτό το τελευταίο το τόνισε ιδιαιτέρως προς τους συναδέλφους του. Γέλασα. Γάργαρο, αβίαστο γέλιο πλημμύρισε το σαλόνι μου.

Αλήθεια πόσοι στήνονται να παρακολουθήσουν καθημερινά τις συνεδριάσεις της Ολομέλειας από το κανάλι της Βουλής; Μην προσπαθήσετε να απαντήσετε. Πολύ πιθανόν να πιάσετε τον εαυτό σας να βρίσκεται μέσα σε αυτούς που θεωρούν πως υπάρχουν καλύτερα πράγματα να κάνει κανείς από το να βλέπει 300 ανθρώπους να μιλάνε και να μην λένε τίποτα. Και αυτό ως συλλογισμός είναι λάθος. Το κανάλι της Βουλής είναι ένα εργαλείο στα χέρια του πολίτη για να ελέγχει τους αντιπροσώπους του. Για να το πω διαφορετικά, είναι σαν να προσλαμβάνεις έναν υπάλληλο για να σου φέρει εις πέρας ένα πρότζεκτ σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και μέχρι να παρέλθει αυτό, εσύ δεν ελέγχεις την πρόοδο των εργασιών. Έρχεται τότε το πλήρωμα του χρόνου και ενέχουν οι εξής κίνδυνοι: Είτε να μην έχει ολοκληρωθεί το έργο που του έχεις αναθέσει είτε να σου παρουσιάσει ένα αποτέλεσμα αμφιβόλου ποιότητας. Το χειρότερο όλων είναι πως, επειδή δεν έχει προηγηθεί ο απαιτούμενος έλεγχος, υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να αναθέσεις ξανά κάποιο νέο πρότζεκτ στον συγκεκριμένο άνθρωπο στο μέλλον πιστεύοντας στις δικαιολογίες που θα σου αραδιάσει για την πρώτερη αστοχία του. Αυτό συμβαίνει όταν αντιμετωπίζουμε την εμπιστοσύνη που παρέχουμε στους πολιτικούς μέσω της ψήφου μας σαν μήνυμα που το βάζουμε σε μπουκάλι και το αφήνουμε να ταξιδέψει στα κύματα με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα βρει τον αποδέκτη του.

Πιστεύω πως πρέπει να δοθεί ένα τέρμα σε αυτή την πρακτική. Ή τουλάχιστον, να εκσυγχρονιστεί. Διάολε, είμαστε στην εποχή που κάνουμε βίντεο-κλήση στην άλλη άκρη του πλανήτη! Αν θέλουμε να μην πέφτουμε από τα σύννεφα με απίστευτα νομοσχέδια που ψηφίζονται και τα μαθαίνουμε μετά από χρόνια γιατί κάποιος δημοσιογράφος τα σκάλισε, είναι ώρα το μπουκάλι να πάει για ανακύκλωση. Φανταστείτε πόσο διαφορετικά μπορεί να ήταν τα πράγματα, αν οι πολίτες έλεγχαν τους βουλευτές τόσα χρόνια. Η σκέψη προκαλεί θλίψη, η οποία όμως μπορεί να μετατραπεί σε πράξεις. Η λύση που προτείνω είναι οι Ολομελίστας. Άνθρωποι που αγαπάνε τις συνεδριάσεις όπως άλλοι πονάνε τα μυαλά τους για τον ΠΑΟΚ. Μπορούμε να μαζευόμαστε ανά παρέες σε σπίτια και να παρακολουθούμε το κανάλι της Βουλής. Το πρώτο μας αίτημα θα είναι η εφαρμογή του άρθρου 66, παρ. 6 του ΚτΒ ώστε να μην ταλαιπωρούμαστε με βουλευτές που θα έσβηναν έτσι και εξαφανιζόταν ο λογογράφος τους. Όσο για τις δράσεις, δεν χρειάζεται να τρέχουμε στις πλατείες και να ανάβουμε κεράκια ρεσό. Με αυτά που ακούγονται μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, θα ανάψουμε τα καντήλια στο εικονοστάσι. Ή και θα τα ρίξουμε. Ολομελίστας, πολίτες πριν την κάλπη. Δηλώστε συμμετοχή στα σχόλια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News