Σε κοινωνία με απόλυτη εξάρτηση από αναδιανομή πόρων μέσα από την κρατική μηχανή, οι σημερινοί Έλληνες βρίσκονται διχασμένοι ανάμεσα στην επανάληψη της παραδοσιακής εκλογικής τους συμπεριφοράς επιλέγοντας κόμμα εξουσίας, ή την διάρρηξη του δικομματισμού, ψηφίζοντας το κόμμα που αντιπροσωπεύει τις επιταγές του θυμικού τους.
  
Ο κρατισμός υπήρξε μόνιμο παρακολούθημα της γένεσης του ελληνικού έθνους-κράτους. Ακόμη και ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας ήταν έργο κρατικού σχεδιασμού. Μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο, το κράτος έγινε η ατμομηχανή της ανασυγκρότησης και δημιουργός της κρατικοδίαιτης ελληνικής βιομηχανίας. Η βοήθεια που προσέφεραν στην Ελλάδα οι σύμμαχοί της, πέρασαν μέσα από την κρατική διαχείριση και διανομή. Μόλις μετά την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, η χώρα απέκτησε επιτέλους ανταγωνιστικές βιομηχανίες – κυρίως τροφίμων.

Τόσο τα δεξιά όσο και τα αριστερά ελληνικά κόμματα, παρέμειναν προσηλωμένα στον κρατισμό, τους προστατευτικούς δασμούς, το κράτος-πρόνοιας και γενικά στην εντύπωση ότι οι πολίτες έπρεπε να σιτίζονται πάντοτε στο κρατικό πρυτανείο. Η έννοια της ελεύθερης αγοράς δεν συγκίνησε ποτέ τους δεξιούς και υπήρξε ανάθεμα για τους αριστερούς του πολιτικού φάσματος. Ο όρος «νεοφιλελεύθερος» αποτελεί ρετσινιά που αποδίδουν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι σε όποιον τολμάει να ασκήσει κριτική στον κρατισμό. Ο Στέφανος Μάνος και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος ως μόνοι γνήσιοι οπαδοί του οικονομικού φιλελευθερισμού, επιβεβαίωσαν με την πολιτική μοναξιά τους τις διαθέσεις των άλλων πολιτικών προς την ιδεολογία τους.

Η θητεία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδιαίτερα μετά την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, απήλλαξε κάπως τον πολιτικό λόγο από το μονοπώλιο του κρατισμού. Η κρίση επανέφερε στη μνήμη των φορολογουμένων, αλλά ως νέα ανάγνωση, το παρελθόν της «Ολυμπιακής», τις αμαρτωλές ΔΕΚΟ και τους υψηλόμισθους διευθυντές τους, τις συνδικαλιστικές ελίτ του Δημοσίου και τα σκάνδαλα των πολιτικών. Τα μέτρα εξάλλου που επέβαλε το Μνημόνιο, όσο αντιδημοτικά και αν είναι, μας μαθαίνουν ότι σήμερα πληρώνουμε ένα παρελθόν παροχών και αυξήσεων μισθών που δεν αντιστοιχούσαν με την παραγωγικότητα της οικονομίας, τους πτωτικούς ρυθμούς ανάπτυξης και το ελλειμματικό μας εμπορικό ισοζύγιο. Η πρακτική των παράλογων αυξήσεων εξασφάλιζε βέβαια την εκλογική επιτυχία των δύο μεγάλων, αλλά υπονόμευε την ελληνική ανταγωνιστικότητα.

Τί θα γεννηθεί άραγε από τις στρεβλώσεις του κράτους και του πολιτικού βίου των τελευταίων δεκαετιών; Η γένεση του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία ήταν προϊόν μακράς κυοφορίας. Ευχόμαστε η πολυαναμενόμενη ανακαίνιση του πολιτικού μας προσωπικού να μην είναι το ίδιο απογοητευτική. Στη σημερινή Ελλάδα παρουσιάζεται, τουλάχιστον στις δημοσκοπήσεις, μια μετατόπιση ψήφων από τα μεγάλα κόμματα σε δεξιότερους και αριστερότερους σχηματισμούς. Καθώς τα κόμματα «εξουσίας» δεν υπόσχονται πλέον στις πολιτικές τους πελατείες πλούσιες ανταμοιβές, αφού η κρατική περιουσία συρρικνώνεται, οι ψηφοφόροι αναζητούν ενδεχομένως κόμματα που αντιστοιχούν ευθέως με την ιδεολογία και τη σημερινή τους καχεξία.

Κατά τις δημοσκοπήσεις, στο βαθμό που ευσταθούν, η διασπορά ψήφων στις ερχόμενες εκλογές θα θυμίζει την πρώτη μετεμφυλιακή περίοδο. Ψήφοι της Νέας Δημοκρατίας θα περάσουν στον κ. Καμμένο και του ΠΑΣΟΚ στον κ. Κουβέλη. Έτσι γίνεται όλο και πιο πιθανό ότι Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ θα χρειαστούν και άλλους εταίρους για να κάνουν κυβέρνηση.

*Ο Θάνος Βερέμης είναι υποψήφιος με τη Δράση στην Α' Αθηνών.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News