Η υποκριτική δεν ήταν όνειρο ζωής. Η Νίκη Βακάλη είχε τρέλα με τα μαθηματικά. Αυτό ήθελε να κάνει στη ζωή της, να γίνει καθηγήτρια μαθηματικών. Μπήκε στο Πολυτεχνείο, στα Iωάννινα, σε ένα τμήμα με πολλούς αριθμούς και έμεινε εκεί σχεδόν δύο χρόνια. Η αλήθεια είναι περνούσε καλά -εκτός σχολής βέβαια… Και κάποια στιγμή, είπε: «Ρε Νίκη, καλά περνάς αλλά τι θα κάνεις;» Έκλεισε τα μάτια και σκέφτηκε. «Τώρα θα ήταν ωραία αν ήμουν στην Αθήνα και έκανα θέατρο!». Κι έτσι έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο.

Ούτε το Εθνικό ήταν όνειρο ζωής. Αυτό ήξερε, σε αυτό πήγε. «Στις γραπτές εξετάσεις έγραψα για τους Όρνιθες. Δεν είχα ιδέα από θέατρο, απ’ ότι μου είπαν μετά οι καθηγητές μου,  τους κέρδισε η ειλικρίνειά μου», λέει χαμογελώντας. Ίσως αυτή να είναι η επιτυχία της Νίκης. Δεν έχει προλάβει να μεγεθύνει τίποτα στο μυαλό της. Κι έτσι, το ένα έρχεται μετά το άλλο και αυτή παραμένει προσγειωμένη και ψάχνει για το επόμενο μάθημα. Βρεθήκαμε σε ένα καφέ στο κέντρο για να μιλήσουμε για την ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Ενας άλλος κόσμος», αλλά η γλώσσα της  μαρτυρούσε ότι θέλει να κάνει θέατρο.

Μια θαυμάστρια του Χριστόφορου που γίνεται πρωταγωνίστρια στην ταινία του;

Έβλεπα τις σειρές του Χριστόφορου μαζί με τη μαμά μου. Μου άρεσε η αισθητική του, οι ηθοποιοί του, το σενάριο. Ήταν μια πολύ cozy και πολύ φιλική παρέα. Όταν μετακόμισα όμως και έμεινα μόνη μου δεν αγόρασα καν τηλεόραση!

Η συμμετοχή σου στην ταινία ήταν όντως μία πρόταση της Φιλαρέτης Κομνηνού;

Ήμουν στο δεύτερο έτος όταν με πήρε τηλέφωνο η καθηγήτριά μου (Φιλαρέτη Κομνηνού) και μου είπε: «Νίκη, ο Χριστόφορος ετοιμάζει μία καινούρια ταινία, και του πρότεινα να σε δει. Θέλεις να του δώσω το τηλέφωνό σου;». Έπαθα το πρώτο εγκεφαλικό! Μετά από μέρες, πήγαμε για έναν καφέ με τον Χριστόφορο. Ήθελα περισσότερο να τον γνωρίσω, όχι να διεκδικήσω το ρόλο. Σκέφτηκα πως ακόμα κι αν δεν κάτσει, γιατί να μην τον έχω γνωρίσει!

Γιατί πιστεύεις ότι επέλεξε εσένα τελικά;

Αρχικά να σας πω ότι ξεκινήσαμε τις πρόβες, και μετά από πολύ πολύ καιρό μου είπε ότι τελικά θα πάρω εγώ τον ρόλο!  Δεν νομίζω ότι με διάλεξε γιατί ήμουν η πιο όμορφη ή γιατί ήμουν η πιο καλή ηθοποιός, νομίζω ότι με διάλεξε γιατί επικοινωνήσαμε. Οι πρόβες εξάλλου δεν είχαν σκοπό να τρέξουν τα λόγια, αλλά να γνωριστούμε. Να δημιουργήσουμε μία ζεστή ατμόσφαιρα.

Πώς ήταν ο Χριστόφορος σαν σκηνοθέτης;

Επειδή στα γυρίσματα ήμουν ακόμη στο δεύτερο έτος, έβλεπα τους ανθρώπους σαν καθηγητές. Του έλεγα: «Χριστόφορε μίλα μου, πες μου τι κάνω. Ξέρω ότι έχεις πολλά στο κεφάλι σου, αλλά μίλα μου». Είχα την ανάγκη να με καθοδηγήσει. Δεν μπορούσα να πλεύσω μόνη μου. Ο Χριστόφορος ήταν τόσο ξεκάθαρος με αυτό που ήθελε, που μας άφηνε ελεύθερους. Είναι σαν να βάζεις μουσική στο youtube.  Είναι χάος να βάλεις ό,τι μουσική θέλεις. Αλλά αν σου πουν, θέλω τζαζ, από εκεί και πέρα βάλε όποιο τζαζ κομμάτι θέλεις και θα νιώσεις ακόμα πιο ελεύθερος. Τον θαυμάζω όχι γιατί είναι ιδιοφυΐα αλλά γιατί έχει άστρο! Είναι μέσα σε όλα, έχει timing και παθιάζεται. Μπαίνει μέσα σε αυτό που κάνει δεν το «κάνει».

Ήταν η πρώτη σου φορά μπροστά στην κάμερα. Ήταν εύκολο;

 Όχι! Θα το πω με ειλικρίνεια όσο γραφικό κι αν ακούγεται. Τρόμαξα! Εγώ θέατρο σπούδαζα, δεν ήμουν μαθημένη σε τόσο κόσμο. Στα γυρίσματα δεν ένιωσα την άνεση και την ευχέρεια που είχα στις πρόβες. Ευτυχώς είχα δύο παράθυρα ασφαλείας. Από τη μια ο Χριστόφορος μου είχε πει: «Ό,τι σε πιάσει, έλα και πες το μου στο αυτί». Και από την άλλη, είχα τον συμπρωταγωνιστή μου, τον Ταοφίκ.  Μόνο το βλέμμα του με γείωνε. Χωρίς να μου πει τίποτα ήταν σαν να μου έλεγε, «όλα θα πάνε καλά». Με βοήθησε με τη διάθεσή του και με την αύρα του. Χωρίς να μου πει  ποτέ, «Κοίτα Νίκη, εγώ το έχω ξανακάνει έλα  να σου δώσω μερικές συμβουλές…»

Βέβαια, ο πρώτος σου κινηματογραφικός πατέρας, ο Μηνάς Χατζησάββας, έφυγε πριν από την πρεμιέρα της ταινίας.

 Έφυγε ο άτιμος. Δεν θέλω να μιλήσω μελοδραματικά επειδή έφυγε. Τα γυρίσματα με τον Μηνά ήταν απολαυστικά.  Γελούσαμε, παίζαμε ξύλο… Μόλις έλεγε ο Χριστόφορος «cut», σαν παιδί ρωτούσε πως πήγε η σκηνή. Σαν να ήταν η πρώτη του ταινία, σαν να μην είχε 40 χρόνια στον χώρο.  «Χριστόφορε πως ήταν; Χριστόφορε θέλεις κάτι άλλο; Χριστόφορε να το ξαναπάμε;» Ούτε πριν από το γύρισμα είχε ανάγκη από αυτοσυγκέντρωση και  συναισθηματικό αυνανισμό.

Τον χαιρέτησες;

Ναι. Αλλά κάπως μου σκάλωσε τώρα εμένα πως το να κλαις για κάποιον που έχει φύγει είναι εγωισμός. Μπορεί να είναι και άμυνα… Για μένα οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο αν εσύ τους σκοτώσεις. Ε, ο Χατζησάββας δεν έχει πεθάνει. Μπορεί να είναι ρομαντικό, αλλά κουρνιάζω σε αυτήν την ιδέα. Και στην πρεμιέρα εκεί ήταν. Στους τίτλους αρχής, όταν βγήκε το όνομα του Μηνά, έσκασε ένα  χειροκρότημα σαν βόμβα. Μπάμμμ!!!!! Εκτοξεύτηκε για λίγα δευτερόλεπτα. Ε, δεν νιώθεις την παρουσία του; Αφού ήταν εκεί ρε φίλε.

 Ποια είναι η δική σου άποψη για τον ντόρο που ξέσπασε μετά με τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων; 

Δεν ξέρω. Εγώ πήγα στην κηδεία για να χαιρετήσω τον Μηνά. Ήμουν μπροστά μπροστά. Αν άπλωνα το χέρι μου, ακουμπούσα τον σύντροφό του. Αυτό που έκανε το βρήκα  πολύ θαρραλέο. Εγώ ένιωσα καλά. Έχω γνωρίσει ομοφυλόφιλους πραγματικά ερωτευμένους. Για να έχουν ερωτευτεί ομοφυλόφιλοι, σημαίνει πως υπάρχει έρωτας μεταξύ του ίδιου φύλου. Με αφορμή την ταινία, με ρωτούν αν μπορεί να υπάρξει έρωτας με έναν μετανάστη. Ο Έρωτας και ο Θεός αν τον πιστέψεις υπάρχει. Κι εγώ πιστεύω και στα δύο.

Έχεις πρότυπα;

 Πολλά. Αλλά δεν θέλω να γίνω σαν τα πρότυπά μου. Θέλω μόνο να τους κλέψω πράματα. Λέω «Κοίτα πως αφέθηκε εκεί…»  Όλο και κάτι κλέβω. Ακόμα και από άντρες.

Η Μαρία Καβογιάννη;

Την Καβογιάννη δεν δυσκολεύτηκα να την νιώσω μαμά. Θέλω πολύ να γίνω μια Καβογιάννη. Δεν θέλω να γίνω σαν την Καβογιάννη. Αλλά θέλω όλη μου τη ζωή να έχω την υποκριτική τόσο έντονα μέσα μου.

Τα μαθήματα της σχολής σε βοήθησαν στα γυρίσματα;

Η σχολή λειτουργεί όπως εσύ την αντιλαμβάνεσαι. Εγώ δεν είπα ποτέ ότι σε τρία χρόνια θα γίνω ηθοποιός. Δεν υπάρχει «έγινα». Η σχολή μου έδωσε κάποια εργαλεία που χρησιμοποίησα. Από εκεί και πέρα, θεωρώ πως με έχει εφοδιάσει και με εργαλεία που τα έχω πάνω μου αλλά ακόμα δεν έχω κληθεί να χρησιμοποιήσω και δεν ξέρω ακόμα πως να τα χρησιμοποιήσω. Θέλει υπομονή και χρόνο.

Σκέφτεσαι ποτέ μήπως εσύ και οι συμφοιτητές σου δεν έχετε δουλειές, δεδομένης της κατάστασης;

Έχω φίλους που έχουν αναγκαστεί να αφήσουν τις σχολές τους για να δουλέψουν. Έχω φίλους που δεν μπορούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Έχω φίλους που οι γονείς τους περνάνε δύσκολα. Όταν οι γονείς σου περνούν δύσκολα και τα δικά σου τα φτερά κόβονται. Όπως όλα τα παιδιά της γενιάς μου, έχω κι εγώ το άγχος του μέλλοντος. Προτεραιότητά μου όμως είναι να συνεχίσω να μαθαίνω. Μπορώ να βγάλω λεφτά με άλλους τρόπους, δεν είναι ανάγκη να με ζει το θέατρο από τώρα. Έτσι ώστε όταν μπω σε μια δουλειά να πω «Ναι! Αυτό θέλω!» και όχι «Αφού εκεί με πήρανε, εκεί θα πάω».

 Η κατάσταση της χώρας σε προβληματίζει;

Με προβληματίζει και με εμπνέει. Αντιλαμβάνομαι ότι συμβαίνει κάτι τρομερό, αλλά θέλω να μπω μέσα σε αυτό και να το κάνω κάτι. Όχι να βυθιστώ στην κατάθλιψη. Εμείς, που δεν μας έχει πάρει το κύμα, ας κάνουμε κάτι από τη στεριά γι’ αυτούς που μπορεί να ξεβράσει η θάλασσα.  Κάποιος πρέπει να κρατάει το κουπί. Μπορεί να μιλάω εκ του ασφαλούς επειδή δεν πεινάω… αλλά και τι να κάνω; Να σκέφτομαι πότε θα γυρίσουμε στα παλιά;

Πώς είναι να βλέπεις τον εαυτό σου στην μεγάλη οθόνη;

Εντάξει, μια δυο φορές είπα «εδώ θα μπορούσα να είμαι πιο ελεύθερη», αλλά γενικά δεν έχω τίποτα να μου… προσάψω. Όποτε με έπιανε κάτι έσφιγγα το χέρι της Καβογιάννη! Μόνο που θα ήθελα να ήταν εκεί και ο συμπρωταγωνιστής μου,  ο Ταοφίκ, όχι για να το μοιραστώ όλο αυτό, αλλά για να νιώσω και το δικό του χτυποκάρδι. Είναι Παλαιστίνιος και μένει στο Ισραήλ. Είναι ένας πολίτης του κόσμου. Βέβαια, μετά την πρεμιέρα ήρθαν και με χαιρέτησαν άνθρωποι του θεάτρου και λέω: «Ρε φίλε, ήρθε ο Χαραλαμπόπουλος να σε χαιρετήσει! Τι φάση;». Εντάξει σίγουρα θα πάω να ξαναδώ την ταινία με τις φίλες μου. Να καφριλίσουμε, να φάω δούλεμα…

Τι σου είπαν οι δικοί σου άνθρωποι;

 Δεν μου είπε τίποτα ούτε η μητέρα μου, ούτε ο πατέρας. Μου τα έδειξαν όλα με μια αγκαλιά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News