Αν παρακολουθήσει κανείς τις τελευταίες εβδομάδες, θα δει μια ενδιαφέρουσα αλληλουχία γεγονότων. Υπήρξε ένα διάστημα κατά το οποίο η επικαιρότητα κατακλύστηκε, με τρόπο ασύμμετρο και άτσαλο, από «ατμοσφαιρικά» ειδησάρια για τις σκέψεις και τα σχέδια του Αλέξη Τσίπρα, του Αντώνη Σαμαρά και της Μαρίας Καρυστιανού.

Η φημολογία και τα παραλειπόμενα για τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ συνοδεύονταν από μια αίσθηση ακατανόητου πολιτικού γκλάμουρ, που κάποιοι σκέφτονταν ότι θα ήταν απαραίτητο για τη μεγάλη επιστροφή και την επανατοποθέτηση απέναντι στον Μητσοτάκη.

Κορυφώθηκαν όλα με την εκδήλωση στο Παλλάς, που ήταν απλώς μια διαδικασία εξευτελισμού των πρώην συντρόφων και κατά τ’ άλλα μια μάλλον βαρετή επανάληψη παλαιών κενολογιών. Απομένει πλέον η πάροδος ενός διαστήματος, ώσπου ο Αλέξης Τσίπρας να αποκαλύψει τα πραγματικά πολιτικά του σχέδια. Κρίσιμο: οι δημοσκοπήσεις που θα μεσολαβήσουν. Μέχρι τώρα δεν είναι πολύ ενθαρρυντικές και η συνταγή Μαραντζίδη «χάνω όσο χρειαστεί μέχρι να κερδίσω» μπορεί να είναι εμπνευσμένη και χαριτωμένη, αλλά περισσότερο εγγυάται την ήττα παρά κάτι άλλο.

Τα αντίστοιχα στοιχεία για τον Αντώνη Σαμαρά περιστρέφονται επίσης γύρω από το αν θα προχωρήσει σε δημιουργία νέου κόμματος, με ποιους και πότε. Εξακολουθεί να διακινείται ότι, πράγματι, ο πρώην πρωθυπουργός θα κάνει την κίνηση. Αγνωστο πότε. Ομως φαίνεται ότι αυτός ο σκοπός κάνει υποχρεωτική τη συμφιλίωση με έντυπα όπως η «Δημοκρατία», η οποία πρωτοστάτησε στη μιντιακή εκδοχή της σκευωρίας Novartis, που περιέλαβε και τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά.

Μετά την παρουσία του στην επετειακή εκδήλωση για τα 15χρονα της εφημερίδας, απομένει να αποκαλυφθούν τα πολιτικά σχέδια και του πρώην προέδρου της ΝΔ. Κρίσιμο και εδώ: οι προσεχείς δημοσκοπήσεις. Μέχρι τώρα είναι λιγότερο ενθαρρυντικές από τις αντίστοιχες του Τσίπρα, διαδίδεται όμως ότι το μόνο που θέλει ο Σαμαράς είναι να κόψει όσο χρειάζεται από τον Μητσοτάκη, ώστε να πέσει η ΝΔ κάτω από το 25% και να μην πάρει το μπόνους στις εκλογές, οπότε να ενεργοποιηθούν σενάρια διαδοχής και ποιος ξέρει τι άλλο.

Μπορεί πάντως το «Μητσοτάκης ή χάος» να μην είναι ελκυστικό δίλημμα, όμως η εναλλακτική απάντησή του χρειάζεται περιεχόμενο, δεν μπορεί να μένει στο σκέτο «Μητσοτάκης γιοκ».

Η περίπτωση Καρυστιανού έχει άλλα χαρακτηριστικά, αλλά και αρκετά πιο ιντριγκαδόρικα στοιχεία.

Το κυριότερο από αυτά είναι η δραστηριοποίηση του Νίκου Καραχάλιου, πρώην συνεργάτη του Κώστα Καραμανλή, που είχε πλασαριστεί ως συνομιλητής και σύμβουλος της Μαρίας Καρυστιανού ενόψει της ανάπτυξης των πολιτικών σχεδιασμών της. Εσχάτως όμως, και αφότου φαίνεται ότι «τα έσπασαν», ο Καραχάλιος ανέλαβε την συστηματική αποδόμησή της, περιγράφοντας διάφορα τραγελαφικά περιστατικά από την περίοδο που υποτίθεται ότι προετοιμάζονταν οι πολιτικές κινήσεις. Παράλληλα δήλωσε ότι αν ήταν να υποστηρίξει κάποιον απέναντι στον Μητσοτάκη, αυτός θα ήταν ο Αντώνης Σαμαράς. Οι εκκρεμότητες για τη Μαρία Καρυστιανού παραμένουν, ο ρόλος Καραχάλιου έχει ενδιαφέρον, οι μετρήσεις θα δείξουν πολλά και σε αυτήν την περίπτωση, που αν τελικά μετεξελιχθεί σε κόμμα μπορεί να αποδειχθεί ο μπαξές του νεο-ψεκασμένου.

Σε αυτό το σκηνικό, και ενώ αρχίζει να προβάλλεται ο τραμπισμός ως ιδεολογία, επανεμφανίζεται ο Πάνος Καμμένος, δίνει τον αγώνα της η Λατινοπούλου και επανέρχεται… ο Καραμανλής. Και αυτός στην εκδήλωση της «Δημοκρατίας», για να μιλήσει για την κρίση του πολιτεύματος και των θεσμών και να (μην) προτείνει έναν τρόπο για να σωθούμε από αυτή τη συμφορά.

Δεν θα υπήρχαν και πολλά περίεργα σε όλα αυτά. Τα πρόσωπα είναι λίγο πολύ γνωστά, κάπως έτσι και τα κίνητρά τους.

Μάλλον όμως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα από τη στιγμή που στην εικόνα μπαίνουν δύο άλλα πρόσωπα. Το ένα είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Το άλλο, ο Νίκος Δένδιας.

Η παρουσία του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης στην ίδια εκδήλωση της εφημερίδας που κατά το πρόσφατο παρελθόν τον καθύβριζε και τον κατασυκοφαντούσε, μπορεί να έχει στοιχεία υπερβατικά, όμως αντικειμενικά λειτουργεί διαφορετικά και εξυπηρετεί κάτι άλλο: είναι ένα μέρος της εικόνας των ενωμένων δυνάμεων απέναντι στον Μητσοτάκη.

Η παρουσία του υπουργού Αμυνας, από την άλλη πλευρά, έχει άλλα χαρακτηριστικά, μοιάζει με μια ακόμη δήλωση πολιτικών φρονημάτων, ότι είναι δηλαδή με την «από ‘δω μεριά» και όχι με τους «σημιτικούς» του Μητσοτάκη.

Μπορεί όλη αυτή η διαδικασία να οδηγεί σε ένα εναλλακτικό σενάριο πολιτικής λύσης, αν εξασθενήσει τόσο πολύ ο Μητσοτάκης και δεν αποδώσει τα αναμενόμενα η επιλογή Τσίπρα.

Μπορεί και να είναι ένα σκέλος του ίδιου σεναρίου, που απλώς αναπτύσσεται ταυτόχρονα στα δεξιά και στα αριστερά και που πάντως έχει ένα αρκετά σοβαρό πρόβλημα: τα πρόσωπα είναι δοκιμασμένα και έρχονται από το βαθύ παρελθόν. Το μόνο που τους ενώνει η διάθεση δημιουργίας ενός αντιμητσοτακικού μετώπου. Μπορεί να αρκεί, μπορεί και όχι.

Αυτό, προφανώς, θα δοκιμαστεί και θα κριθεί, λογικά αφότου διεκδικήσει δημοκρατική και πολιτική νομιμοποίηση, δηλαδή ψήφο. Εκτός αν υπάρχει και άλλος τρόπος, που δεν γνωρίζουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News