Ανοιξε επισήμως το τριώδιο της Eurovision. Η αγωνία έφτασε στο τέλος της, καθώς είδαμε και τα δύο τραγούδια, αυτό με το οποίο η Κατερίνα Ντούσκα θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα, και αυτό με το οποίο η Τάμτα θα εκπροσωπήσει την Κύπρο. Το ρήμα «είδαμε» δεν είναι καθόλου τυχαίο. Το μόνο που μου έμεινε, είναι τα βιντεοκλίπ. Κανέναν ρυθμό, κανέναν ήχο δεν θυμάμαι. Μόνο ένα κράνος από τσιμπίδια και δύο φορεσιές από τούλι.

Εντάξει, το έχουμε εμπεδώσει ότι ζούμε στην εποχή της εικόνας, στη δικτατορία των selfies και στον πανζουρλισμό των «influencers». Οταν όμως και οι δύο τραγουδίστριες θυμίζουν περισσότερο παίκτριες του ριάλιτι μόδας «My style rocks», δεν το λες και «γιορτή της μουσικής», αλλά «χαρά της Instagrammer».

Από τη μία λοιπόν, έχουμε την Τάμτα με το «Replay». Καλή η φωνή της, αν και το τραγούδι, είναι τόσο κονσέρβα που την αδικεί. Πολύ σωστή και η αγγλική προφορά της, μοιάζει πανέτοιμη για να κάνει και εκείνη, απόπειρα διεθνούς καριέρας, όπως παλεύει να κάνει και η Ελένη Φουρέιρα, που τερμάτισε πέρυσι δεύτερη με την Κύπρο.

Αν κλείσεις τα μάτια, θα νομίζεις ότι ακούς ένα από τα εκατοντάδες αμερικανικά χιτάκια, σαν αυτά των φρέσκων ποπ σταρ Ντούα Λίπα, Τέιλορ Σουίφτ, κτλ, κτλ. Αν κλείσεις τα αυτιά, θα δεις έξυπνες λύσεις για αποκριάτικες μεταμφιέσεις: ένα «κράνος» φτιαγμένο από ευμεγέθη τσιμπίδια που καλύπτουν το κεφάλι της Τάμτα και ένα άλλο αψυχολόγητο ρούχο-κουνουπιέρα, με φούξια τούλι. Αλλά και μία στολή dominatrix, με γκέμια αλυσίδες. Προτάσεις για όλα τα γούστα.

Από την άλλη, έχουμε την Κατερίνα Ντούσκα με το «Better Love». Ενδιαφέρουσα χροιά, αν και οι τόσο επιτηδευμένοι και απανωτοί λαρυγγισμοί της, δεν σου επιτρέπουν να καταλάβεις και πολλά από τους αγγλικούς στίχους, ακόμη και αν είσαι υπερήφανος κάτοχος του Cambridge Proficiency και πέρασες τα νιάτα σου μαθαίνοντας phrasal verbs. Τρίζουν τα κόκκαλα της Εϊμι κάθε φορά που κάποιος αδαής πανελίστας την χαρακτηρίζει «Γουάινχαουζ της Ελλάδας».

Η ενδιαφέρουσα αν και ξενόφερτη αισθητική του βιντεοκλίπ κλέβει και σε αυτή την περίπτωση την παράσταση. Μεγάλη είναι και η στιλιστική σύμπνοια ανάμεσα σε Ελλάδα και Κύπρο, καθώς και εδώ, βλέπουμε την ερμηνεύτρια καλυμμένη με φούξια τούλι – φαίνεται πως θα φορεθεί πολύ εφέτος σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Με άλλα λόγια, όλα θα κριθούν και εφέτος, στη σκηνική παρουσία. Θα μπορέσουν να μεταφέρουν μία αντίστοιχη ατμόσφαιρα επί σκηνής, μακριά από τη σιγουριά του ετοιμοπαράδοτου βιντεοκλίπ; Ή και τα δύο αυτά ποπ κατασκευάσματα θα σκάσουν με θόρυβο γιγάντιας φούξια τσιχλόφουσκας;

Αλλωστε, είναι πλέον ξεκάθαρο πως η Eurovision έχει μεταλλαχθεί σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού που μοιάζει όλο και περισσότερο με μάχη λογαριασμών του Instagram, παρά με μία μουσική αναμέτρηση προκειμένου η κάθε χώρα να αναδείξει το δικό της ύφος και χρώμα. Η εκάστοτε εγχώρια ή ξένη Ντούσκα, προσπαθεί να κάνει απόσβεση της όποιας δημοσιότητας κερδίσει, μήπως αποκτήσει λίγους ακόμη followers, λίγα ακόμη views στο YouTube.

Κάτι τέτοιες ώρες, που οι τραγουδίστριες Ελλάδας και Κύπρου θυμίζουν φιναλίστ του «My style rocks» έξαλλες επειδή βρέθηκαν τυλιγμένες με το ίδιο τούλι, μου λείπουν πιο ξένοιαστες και ανεπιτήδευτες στιγμές της Eurovision. Οπως όταν η τετράδα των Πασχάλη, Μαριάνας Τόλη, Μπέσυ Αργυράκη και Ρόμπερτ Ουίλιαμς τραγουδούσαν το «Μάθημα Σολφέζ» του Γιώργου Χατζηνάσιου, από το μακρινό 1977. Και εκείνοι με το ίδιο μωβ μεταξωτό ύφασμα ήταν ντυμένοι, αλλά σίγουρα είχαν πολλά παραπάνω να πουν. Γι’ αυτό και τους θυμόμαστε μέχρι σήμερα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News