Τον Νοέμβριο του 2015 την ανακήρυξε «εκ των ων ουκ άνευ Ευρωπαία». Οπότε σήμερα κάθε άλλο παρά έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι ο Economist αφιερώνει το κύριο άρθρο του στη Γερμανίδα καγκελάριο, εξηγώντας στο παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό «γιατί η Άνγκελα Μέρκελ αξίζει να κερδίσει τις εκλογές στη Γερμανία». 

Αίσθηση, ωστόσο, προκαλεί το ότι λιγότερο από τρεις εβδομάδες πριν από την προσφυγή των Γερμανών στις κάλπες, η βρετανική εβδομαδιαία οικονομική επιθεώρηση απαριθμεί όλα όσα η Frau Μέρκελ δεν έκανε, όχι για την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά για τη Γερμανία.

«Η Μέρκελ είχε την ευκαιρία να προετοιμάσει τη χώρα της για το μέλλον, αλλά την έχασε. Η εμμονή της κυβέρνησής της για ισορροπημένους ισολογισμούς την ανάγκασε να προβεί σε περιορισμένες επενδύσεις». Σήμερα η καθαρή αξία των γερμανικών υποδομών είναι χαμηλότερη σε σχέση με το 2012 ενώ στη λίστα με τις πρωτοπόρες χώρες στην ευρυζωνική σύνδεση, η Γερμανία έπεσε από τη δωδέκατη θέση που κατείχε το 2010 στην εικοστή ένατη, την ώρα, μάλιστα, που υπολείπεται των ανταγωνιστών της και όσον αφορά την εκμετάλλευση του «Διαδικτύου των Πραγμάτων» (Internet of Things).

Επιτακτική είναι επίσης η ανάγκη αντιμετώπισης του «δημογραφικού βραχνά» που οφείλεται στη γήρανση του πληθυσμού της Γερμανίας, ένα ζήτημα το οποίο η Μέρκελ μετέτρεψε σε πρόβλημα σοβαρό, μειώνοντας τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 63 έτη για ορισμένες κατηγορίες εργαζόμενων και θεσπίζοντας μια «σύνταξη μητρότητας» για όλες τις Γερμανίδες που αναγκάστηκαν (πριν το 1992) να διακόψουν για κάποιο χρονικό διάστημα την εργασία τους ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.

Επιπλέον, η γυναίκα που πρόκειται (εκτός συγκλονιστικού απροόπτου) ν’ αναλάβει για τέταρτη φορά τη διακυβέρνηση της Γερμανίας, «έκανε ελάχιστα για τους Γερμανούς που έμειναν πίσω», δεδομένου ότι κατά τη διάρκεια των πολλών ετών που κατείχε την καγκελαρία, οι ανισότητες στη Γερμανία οξύνθηκαν. Σε λάθη υπέπεσε η Μέρκελ και στην ενεργειακή πολιτική που επέλεξε να εφαρμόσει, καθώς βιάστηκε να κλείσει τους πυρηνικούς σταθμούς μετά την καταστροφή που σημειώθηκε στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας, δίχως, όμως, να έχει λάβει τα απαραίτητα μέτρα για τη μετάβαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Με λίγα λόγια, η Μέρκελ αξίζει να κερδίσει τις εκλογές επειδή έχει πολλά ακόμα να κάνει. Εν μέρει, θα μπορούσε να εμπνευστεί -τουλάχιστον όσον αφορά τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το μέλλον της ΕΕ- απ’ όλα όσα διακηρύσσει (δίχως να είναι βέβαιο ότι μπορεί να πραγματοποιήσει) ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν.

Αλλά για να μπορέσει η ηγέτιδα της Γερμανίας να ολοκληρώσει το έργο της, θα πρέπει πρώτα ν’ αλλάξει κυβερνητικό εταίρο. Ο Economist ευελπιστεί ότι τελικά θα σχηματιστεί μια κυβέρνηση «Τζαμάικα» (από τα επίσημα χρώματα των κομμάτων) μέσω της συνεργασίας των Χριστιανοδημοκρατών με τους Φιλελεύθερους (που τάσσονται υπέρ της ελεύθερης αγοράς) και τους Πράσινους (οι οποίοι είναι φιλοευρωπαίοι αλλά και σκληροί, συγχρόνως, προς τη Ρωσία), έτσι ώστε ν’ αποφευχθεί η «νυσταλέα αδράνεια» μιας νέας Grosse Koalition με τους Σοσιαλδημοκράτες του Μάρτιν Σουλτς. Στην περίπτωση που επαληθευτεί το εν λόγω σενάριο, τότε δεν αποκλείεται «η διστακτική Άνγκελα Μέρκελ να γίνει η καγκελάριος που εξέπληξε τους πάντες». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News