Τα αυτοκίνητα εξελίσσονται αλλά τίποτα δεν χτυπάει στο θυμικό του αγοραστή όσο η εικόνα, το αν σου αρέσει. Και έχω την αίσθηση πως το νέο Peugeot 208 φαινόταν να κερδίζει μια μάχη προτού καν καλά καλά αυτή ξεκινήσει. Λοιπόν. Το αυτοκίνητο δείχνει κουκλί. Ειδικά από πίσω. Και υπό γωνία. Και γενικώς. Αυτό το μαύρο γυαλιστερό, η επιθετική σχεδίαση στον προφυλακτήρα, τα γυαλιστερά φρύδια στα «φτερά», η σκούρα γυαλιστερή ζώνη που ενώνει τα πίσω φώτα. Προσωπικά, δεν πολυσυμπαθώ τους «χαυλιόδοντες», τα φωτιστικά σώματα που έρχονται κάθετα στις μπροστινές άκρες. Ομως, de gustibus non est disputandum. Η γνωστή κολοκυθόπιτα.

Το 208 είναι σύγχρονο, με ένα εσωτερικό που το κάνει σαν μίνι-διαστημόπλοιο, ξεκούραστο και με βραβευμένους κινητήρες. Εντάξει, όχι με όλους, αλλά θα μιλήσουμε για αυτό παρακάτω.

Την ίδια στιγμή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο θεσμός του Car Of The Year είναι εκ φύσεως συμβιβασμένος. Και παλιομοδίτικος. Αλλά έχει θέαμα για το κοινό και χρήμα για τις εταιρείες. Εξήντα δημοσιογράφοι και επτά τελικοί υποψήφιοι για το ευρωπαϊκό αυτοκίνητο της χρονιάς 2020. Είναι διεθνής αναγνώριση για ένα μαζικό κοινό που χρειάζεται βραβεία για να ξεχωρίσει τι πραγματικά θέλει.

Κατά τη διαδρομή του Car Of The Year όλα αυτά τα χρόνια, έχουν αναδειχθεί μερικά «διαμάντια» της αυτοκίνησης. Αν μου επιτρέπετε, κάτι σαν τις «κοτσάνες» που δημοσιεύονται στις Πανελλαδικές.

Τα καλά, τα κακά και τα περίεργα

Ποιος, ας πούμε, δεν θα ήθελε να βλέπει από το ’79 μέχρι σήμερα στο γκαράζ του ένα Simca-Chrysler Horizon, για να μισήσει μια και καλή την αυτοκίνηση;

Ή ένα bigger-than-Queen-Elizabeth Opel Omega του ’87; Ή το μάλλον αδιάφορο Ford Mondeo του ’94; Παραδόξως, το επόμενο Mondeo, αυτό της τρίτης γενιάς, ήταν η απόλυτη οικογενειακή αμαξάρα της εποχής. Ως πλαίσιο, ως στρίψιμο, ως τιμιότητα. Παρ’ όλα αυτά, δεν βρισκόταν ούτε καν στην τελευταία τριάδα του διαγωνισμό για το έτος 2000.

Βλέπετε, ένα χρόνο πριν, το 1999, η Ford είχε πάρει το βραβείο με το, επίσης εξαιρετικό, Ford Focus. Ηταν το hatchback που έκανε τότε τον ειδικό Τύπο να επαναπροσδιορίσει τον όρο του προσιτού αυτοκινήτου. Θα υπήρχε, όμως, σοβαρή γκρίνια από τους υπόλοιπους αν η Ford ξανάπαιρνε τον τίτλο με το Mondeo. Οπότε τζίφος.

Ως γνωστόν, δεύτερη χρονιά σερί για την ίδια εταιρεία «δεν παίζει» στον θεσμό. Η αξιοκρατία δεν προσπερνά τις ισορροπίες. Η πολιτική είναι μέρος της ιστορίας του Car Of The Year. Αγραφος νόμος. Ενίοτε και οι συμφωνίες κάτω απ’ το τραπέζι.

Φυσικά, στο διάβα του θεσμού, μερικά καταπληκτικά μαζικά αυτοκίνητα ευτύχησαν να δουν την πρώτη θέση. Ενδεικτικά; Τα Peugeot 405 του ’88, Punto του ’95, Αlfa Romeo 156 ή και Renault Clio του ’06.

Πολύ κλισέ για να πεθάνει

Ξέρω, είναι αιρετικό, αλλά δεν μπορώ να μην το γράψω. Το ευρωπαϊκό Car Of The Year συντηρεί ένα θεσμό που πρακτικά δεν έχει καμία αξία από δημοσιογραφικής απόψεως. Είναι ένας κλισέ, γεροντικού τύπου τίτλος. Αλλά και ένας που δίνει σοβαρούς πόντους στην εταιρεία που το κερδίζει όταν το προϊόν της απευθύνεται στο μαζικό κοινό. Για αυτό και συντηρείται.

Τώρα, δε, με την εξάπλωση του Διαδικτύου, υπάρχουν τόσα road tests, σε όποια γλώσσα και θρήσκευμα θες, και τόσα φόρουμ για να δεις τι παίζει στην πραγματική χρήση ύστερα από μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα, που αν διαβάσεις μερικά, θα βρεις αυτό που σου ταιριάζει. Ο πραγματικός «τζόγος» ανάλογων θεσμών είναι η διαφημιστική δαπάνη και οι πωλήσεις της όποιας εταιρείας πήρε την πρωτιά.

Ομως, υπάρχει πολύς κόσμος που θα τσιμπήσει και μόνο στο άκουσμα «Αυτοκίνητο της Χρονιάς» και θα πάει γραβατωμένος στην έκθεση. Είναι μεγάλα τα ποσά στη μαζική αγορά.

Το νόημα είναι η δημοκρατικοποίηση

Tην ίδια στιγμή, ο θεσμός είναι συχνά βαριά ενοχικός. Δεν του πάει να ψηφίσει ακριβό αυτοκίνητο. Ή σπορ. Ή οδηγοκεντρική κατασκευή. Λογικό. Αυτοί που μπορούν να τα εκτιμήσουν αποτελούν τη μειοψηφία.

Σε μια σπάνια, μόνο, έκρηξη ενθουσιασμού, το 1974, το Car Of The Year έβγαλε την «προεδρική» Mercedes 450S – και μάλιστα εν μέσω πετρελαϊκής κρίσης. Ή τη διαστημική κάψουλα, την Porsche 928, που έκανε τα υπόλοιπα αυτοκίνητα να μοιάζουν με τσιχλόφουσκες, το ’78.

Φυσικά, αν ήταν να βγαίνουν τέτοιοι νικητές κάθε χρόνο, το μαγαζί θα είχε κλείσει και αυτό το κατάλαβαν οριστικά στα τέλη των 70s. To νόημα ήταν η δημοκρατικοποίηση, αυτό που μπορεί να αγοράσει ο καθένας. Το οποίο είναι και το λογικά αναμενόμενο.

Οπως γράφαμε μόλις πριν από λίγες μέρες, θα ήταν μεγάλη έκπληξη αν έπαιρνε το βραβείο η Taycan. Παρότι είναι το μόνο αμιγώς ηλεκτρικό με πραγματικά σπορ γονίδια, είναι ακριβό. Και ήταν σχεδόν δεδομένο πως θα δίσταζε η επιτροπή να δώσει το Οσκαρ σε κάτι τέτοιο. Αλλωστε, πέρυσι, το βραβείο το είχε κατακτήσει η Jaguar i-Pace και το μήνυμα της πρίμιουμ ηλεκτροκίνησης είχε ήδη δοθεί.

Ποια έκδοση του Peugeot 208 να δεις

Προσωπικά, δεν θα κοίταζα καν έκδοση που να φορά κάτω από το καπό ατμοσφαιρικό κινητήρα μόλις 75 ίππων με 5άρι κιβώτιο. Ανεξαρτήτως Peugeot 208. Μιλώ για οποιοδήποτε αυτοκίνητο στην εποχή μας. Εκτός αν μιλάμε για εταιρικό, στόλο ή νοικιάρικο. Καμία σχέση με τις προθέσεις του παρόντος άρθρου.

Επομένως, θα πρέπει να ανέβεις στα 16.200 ευρώ για να έχεις πρόσβαση στον 1.2 PureTech 100 S&S ACTIVE με τούρμπο βενζίνη και 6άρι χειροκίνητο. Ή αυτόματο 8άρι που ξεκινά στα 17.200 ευρώ. Ή θα κοίταζα και 1.5 BlueHDi 100hp S&S.

Στην κορυφή της βενζινοκίνητης γκάμας υπάρχει ο 1.2 PureTech 130 S&S EAT8 ALLURE. Με τους 130 ίππους και, συνεπακόλουθα, από 21.700 ευρώ, που, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι πολλά για υπερμίνι. Οσο φρέσκος και τολμηρός κι αν είναι ο νικητής του φετινού Car Of The Year. Που είναι.

---

• Ο Γιάννης Κωνσταντόπουλος «οδηγεί» το 4Drivers και ταυτόχρονα εκδίδει το Best of Cars

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News