Ο αυστραλός μεγιστάνας του Τύπου Ρούπερτ Μέρντοκ έδωσε μια συνέντευξη ενόψει του πέμπτου γάμου του με την 66χρονη Αν Λέσλι Σμιθ στην εφημερίδα New York Post, η οποία είναι φυσικά δική του. «Δεν βλέπουμε την ώρα να περάσουμε μαζί το δεύτερο μισό της ζωής μας» είπε. Το οποίο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με δεδομένο ότι το «δεύτερο μισό» της ζωής του κυρίου Μέρντοκ αρχίζει στα 92 του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πεθάνει πριν φτάσουν τα 92, η ηλικία αυτή ξεπερνά το προσδόκιμο ζωής σε όλη την υφήλιο, οπότε ναι, είναι πολύ αισιόδοξο που κάποιος τη θεωρεί ως αφετηρία του «δεύτερου μισού». Από την άλλη, είναι ένα εύλογο ερώτημα: Γιατί να θέλει κάποιος να παντρευτεί σε αυτήν την ηλικία; Ιδιαίτερα όταν έχει μόλις πάρει διαζύγιο από την προηγούμενη σύζυγό του και είναι δισεκατομμυριούχος;

«Επειδή μπορεί» απαντά η Ρόντα Γκάρελικ στους New York Times, και δεν έχει άδικο.

Η περίπτωση ανδρών που αποφασίζουν να ξεκινήσουν με έναν γάμο το «δεύτερο μισό της ζωής τους» μετά τα 70 και τα 80 δεν είναι τόσο σπάνια. Ας θυμηθούμε τον Κώστα Βουτσά, που παντρεύτηκε στα 85 του την κατά 39 χρόνια μικρότερή του Αλίκη Κατσαβού. Οι δύο τους έκαναν και έναν γιό. Ο γάμος αυτός είχε προκαλέσει τη γενική δυσπιστία και πολλά ειρωνικά σχόλια για τα κίνητρα της κυρίας Κατσαβού. Οπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις. Πιθανώς, επειδή οι άνδρες που κάνουν τέτοιου είδους γάμους είναι συνήθως είτε πλούσιοι, είτε ισχυροί, είτε και τα δύο. Οπως ο τότε 70χρονος Ανδρέας Παπανδρέου, όταν παντρεύτηκε το 1989 την τότε 35χρονη Δήμητρα Λιάνη.

Είναι κάπως κυνικό να υποθέσουμε ότι αν όλοι αυτοί οι άντρες δεν ήταν αυτοί που ήταν, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Ή, μπορεί να μην είναι κυνικό και να είναι απλώς πραγματιστικό. Αρκεί να δει κάποιος τη φωτογραφία του κυρίου Μέρντοκ και της κυρίας Σμιθ. Εκείνη είναι μια πολύ καλοδιατηρημένη –με τη βοήθεια της επιστήμης και των χρημάτων– 66χρονη γυναίκα και εκείνος ένας πολύ γερασμένος αλλά πάμπλουτος 92χρονος.

Εχουν κάνει, με λίγα λόγια, αυτό ακριβώς που περιμένει αντίστοιχα από αυτούς ο κόσμος μας προκειμένου να μπορούν να «μεγαλώσουν καλά» και ενδεχομένως να φτάσουν σε έναν τέτοιον γάμο. Κανείς δεν απαιτεί από τους άντρες να μεγαλώνουν όμορφοι και καλοδιατηρημένοι, ενώ για τις γυναίκες το «μένω νέα» είναι το νέο ιερό δισκοπότηρο. Εξ ου και οι πλαστικοί χειρούργοι και τα γυμναστήρια κάνουν χρυσές δουλειές.

Οι γυναίκες σήμερα, μετά τα 40-50 ζούνε ένα σχιζοφρενικό παράδοξο: Από τη μια ακούνε από το πρωί ως το βράδυ «να είσαι ο εαυτός σου» και από την άλλη παλεύουν όσο γίνεται να μην είναι ο εαυτός τους, ή μάλλον να είναι μια παγωμένη στον χρόνο εκδοχή του νεότερου εαυτού τους.

Αυτό πλέον απενοχοποιείται και γίνεται κανονικότητα. Ακόμη, δε, και αν δεν συζητιέται δημόσια, είναι πασιφανές: Πώς είναι δυνατόν η Ελένη Μενεγάκη να δείχνει πιο φρέσκια στα 55 της απ’ ό,τι ήταν στα 20; Κι εσύ πίνεις φυσικούς χυμούς όλη μέρα και κοιμάσαι νωρίς, αλλά οι ρυτίδες δεν φεύγουν. Γι’ αυτό, επίσης, εσύ δεν κάνεις καριέρα στον χώρο του θεάματος, δεν κάνεις καριέρα σε κανένα «ορατό» επάγγελμα. Και δεν παντρεύεσαι στα 66 σου δισεκατομμυριούχο.

Η αιώνια νεότητα είναι έργο ζωής. Απαιτεί χρήματα, προσήλωση και πολλή δουλειά. Ενίοτε μέχρι θανάτου. Η μακαρίτισσα η Τζόαν Ρίβερς πέθανε πάνω σε μια ακόμη πλαστική επέμβαση, από τις δεκάδες που είχε κάνει για να φαίνεται πράγματι εξαιρετικά διατηρημένη στα 81 της.

Τα social media είναι γεμάτα από ρετουσαρισμένες φωτογραφίες, στις οποίες συνομήλικές μου γυναίκες δείχνουν 20 χρονών. Και άνδρες που «αυτοσαρκάζονται» για τις κοιλιές τους, γνωρίζοντας όμως ότι αυτό όχι μόνο δεν αφαιρεί από τη γοητεία τους, αλλά ίσως και να προσθέτει. Είναι και λίγο η έπαρση του «δεν με νοιάζει αν είμαι χάλια, αφού η κοινωνία μού το επιτρέπει».

Ο ηλικιακός ρατσισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον σεξισμό και σε μεγάλο βαθμό φαίνεται να τον αντικαθιστά. Ουσιαστικά, διαιωνίζει το στερεότυπο ότι η γυναίκα πρέπει κυρίως να είναι όμορφη, ενώ ο άντρας αξιολογείται από τα επιτεύγματά του. Ναι, φυσικά θα θαυμάσουμε μια γυναίκα που έχει να επιδείξει επιτεύγματα, όμως αν δεν έχει πλακωθεί στα μπότοξ και τις πλαστικές και τα γυμναστήρια, οι ελπίδες της να τη ζητήσει κάποιος σε γάμο –ή έστω να της ζητήσει να βγουν– στα 70 είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες.

Οι γυναίκες μετά τα 50 (χοντρικά) γίνονται αόρατες, εκτός αν συνεχίσουν να δείχνουν νεότερες. Οι άνδρες μετά τα 50 (χοντρικά) αποκτούν μεγαλύτερη ορατότητα, καθώς είναι το σημείο της ζωής τους στο οποίο πλέον μπορούν να επιδείξουν εμπράκτως τα όσα έχουν συσσωρεύσει έως τότε: εμπειρία, επιτυχίες, χρήματα.

Η κοινωνία της εικόνας. Πλέον, κατά κανόνα της πλαστής εικόνας.

«Να είσαι ο εαυτός σου». Αρκεί ο εαυτός σου να είναι αυτός που θα μας αρέσει. Και θα βολεύει τα στερεότυπα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News