Δεν είχε μακριά μαλλιά να ντύσουν με θηλυκότητα τον δυναμισμό της. Ήταν ξυρισμένη. Δεν ήταν φορτωμένη με χρυσαφικά, όπως θα περίμενε κανείς από την τσιγγάνικη καταγωγή της. Τη στόλιζε μονάχα ένας κόκκινος φιόγκος στο κεφάλι. Τα χέρια της ήταν σμιλεμένα, γυμνασμένα σαν αντρικά, οι ώμοι της σφιχτοί και στρογγυλοί, λες και κουβαλούσε πανοπλία. Η ματιά της θύμιζε πολεμιστή, από αυτούς που επιτίθενται με το μαχαίρι στο στόμα. Κι ο χορός της, αχ αυτός ο χορός της! Ένα κράμα επιθετικότητας, μετρημένης τσαχπινιάς, σκληρής έκφρασης, πόθου, κι ονείρων μπολιασμένων με απραγματοποίητες επιθυμίες. Σίγουρα δεν έμοιαζε με όσες είχαμε συναντήσει στο παρελθόν. Αυτός ο χορός της Κάρμεν, αυτή η σαγηνευτική παρουσία στο «γυμνό» σκηνικό του Μεγάρου Χορού Καλαμάτας, ήταν ένας ειλικρινής ύμνος για τη ζωή.

Βράδυ περασμένης Κυριακής, δέκα παρά τέταρτο. Η ουρά στην είσοδο μεγάλη, τα εισιτήρια είχαν σχεδόν εξαντληθεί. Κόσμος κάθε γενιάς, από παρφουμαρισμένους με λεβάντα ηλικιωμένους που φορούσαν θερινά κοστούμια μέχρι φρέσκες παιδούλες που κρατούσαν με ασφάλεια το πατρικό χέρι, περίμενε ευγενικά, χωρίς φασαρίες και σπρωξίματα, να μπει στην αίθουσα. Έτσι συμβαίνει συνήθως στα μεγάλα γεγονότα – σου επιβάλλουν ένα σεβασμό και υποκλίνεσαι σε αυτά πριν ξεκινήσουν. Και πράγματι, το 21ο κατά σειρά Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας είναι σημαντικό γεγονός για την πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, η οποία φιλοδοξεί το 2021 να γίνει και Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Πολλώ δε μάλλον, όταν το τιμάει με τη συμμετοχή της η νοτιοαφρικανή χορεύτρια και χορογράφος Ντάντα Μαζίλο, γνωστή στο ελληνικό κοινό κυρίως από την περσινή της εμφάνιση στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Τι κι αν πέρσι, χρησιμοποιώντας ως βασική πλατφόρμα ερμηνείας την αφρικάνικη αφήγηση, αποφάσισε να παρουσιάσει μια εξόχως ανατρεπτική «Λίμνη την Κύκνων», ακυρώνοντας τα όποια στερεότυπα είχε ο θεατής στο μυαλό του, φέτος προχώρησε ένα βήμα περισσότερο: απέδρασε από τις ισχυρές αφρικάνικες επιρροές της, σε βαθμό που δεν καθόριζαν αποκλειστικά τη χορογραφία, ενσωμάτωσε τη δική της αφαιρετική προσέγγιση στην κεντρική ηρωίδα και παρουσίασε μια Κάρμεν απελευθερωμένη από την τραγική της μοίρα. Διεκδικητική, με ζηλευτό τσαγανό, αξιοπρεπής, χειμαρρώδης και ταυτόχρονα σαφής στα θέλω της, παρέμεινε αμόλυντη ακόμη και τη στιγμή του βιασμού της από τον Χοσέ, ο οποιός παρεμπιπτόντως ήταν ο μοναδικός λευκός χορευτής του θιάσου. Τι κι αν οι συνειρμοί για την κριτική στο καθεστώς του Άπαρτχάιντ πυροδοτούνται αυτόματα, δεν αρκούν για να ερμηνεύσουν το μεγαλείο της σκηνής: η παθιασμένη Κάρμεν, δοσμένη ολότελα στη ζωή, έχει στο σώμα της μια ανάμεικτη έκφραση αγανάκτησης και ικανοποίησης. Για να μας θυμίσει ακριβώς ότι η υποταγή στον πόθο, όσο πλανεύτρα κι αν είναι, δεν συνεπάγεται άρνηση των αξιών μας. Μη ξεγελιόμαστε.

Φυσικά, ο κόσμος τη χειροκρότησε. Τη χειροκρότησε δυνατά, όπως της άξιζε. Κι εκείνη συγκινημένη, αντεπέδωσε μαζί με τον θίασό της το χειροκρότημα. Σας φαίνεται απλό και λογικό, ίσως και γλαφυρό, αλλά δεν είναι. Αυτές ακριβώς οι στιγμές μας έχουν λείψει φέτος κι έγινε το καλοκαίρι μας μικρό. «Fuck the shit!», όπως είπε και η ίδια με την είσοδό της.

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας: 17-24 Ιουλίου

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News