Η λέξη σεβασμός στην κοινωνία μας χρησιμοποιείται λανθασμένα κατά τη γνώμη μου, με αποτέλεσμα να λειτουργεί ως τροχοπέδη στην εξέλιξη και στην εποικοδομητική κριτική. Συνήθως με τη λέξη «σεβασμό» εννοούμε ότι κάποιες ιδέες και πρόσωπα δεν τα αγγίζουμε για κανένα λόγο, ώστε να μην θίξουμε και προσβάλλουμε εκείνους που τα σέβονται. Σεβασμός πρέπει να σημαίνει δικαίωμα και ελευθερία, αλλά όχι σιωπή και περιορισμός. Σέβομαι το δικαίωμα και την ελευθερία σου να πιστεύεις σε όποια μεταφυσική πεποίθηση θέλεις, αλλά διατηρώ και εγώ το δικαίωμα μου να το κριτικάρω και να το χαρακτηρίζω όπως θέλω. Σέβομαι το δικαίωμα και την ελευθερία σου να ακολουθείς παραδόσεις, αλλά διατηρώ και εγώ το δικαίωμα μου να αμφισβητώ την αξία τους ή να παλεύω για να τις αντικαταστήσω. Όταν καταλάβουμε ότι η λέξη σεβασμός σημαίνει δικαίωμα και ελευθερία έκφρασης, αλλά όχι σιωπή και λογοκρισία, τότε ίσως δούμε ωρίμανση της κοινωνίας σε κάποια θέματα. Κάνω αυτή την εισαγωγή διότι διανύουμε πάλι μέρες θρησκευτικής τρέλας και η γενική στάση του κόσμου είναι «Να σέβεσαι και να μην σχολιάζεις αρνητικά τα ιερά πιστεύω των άλλων». Θα ακούσεις επίσης για την «ανάγκη να πιστεύουν». Η ανάγκη μας όμως δεν είναι με το ζόρι η αλήθεια. Ίσα-ίσα το γεγονός ότι επικαλούμαστε προσωπικές ανάγκες δείχνει ακόμα περισσότερο ότι είναι δικό μας κατασκεύασμα αυτό που ισχυριζόμαστε.

Το διαδίκτυο θα γεμίσει εικόνες πιστών οι οποίοι γονατιστοί θα ανεβαίνουν τον δρόμο από το λιμάνι της Τήνου προς την εκκλησία της Παναγίας. Πολλοί θα έχουν μαζί τους παιδιά. Το μήνυμα κάθε τέτοιας εικόνας προς το παιδί είναι «Πέσε στα γόνατα παιδάκι μου γιατί αλλιώς η Παναγία δεν θα μας κάνει καλά… Τα κοιτάζει αυτά και αν θυμώσει, θα ασχοληθεί με άλλους και εμάς θα μας κρατήσει άρρωστους». Θεωρώ τα τάματα άκρως παράλογα και προσβλητικά. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου, σύμφωνα με τη UNICEF, ένα εκατομμύριο παιδιά πεθαίνουν την πρώτη μέρα της ζωής τους και 2,8 εκατομμύρια βρέφη πεθαίνουν στις κρίσιμες πρώτες 28 μέρες. Αυτές είναι ενοχλητικές λεπτομέρειες για τον πιστό που θεωρεί ότι ο παντοδύναμος θεός του θα ασχοληθεί μαζί του αν το ζητήσει πολύ και με εκκεντρικό τρόπο. Ο κάθε πιστός που κάνει τάμα στην Παναγία ή αλλού μας λέει στην ουσία πως ένας «άγιος» θα μπορούσε να βοηθήσει με το πρόβλημα σου (βασικά, γιατί να επιτρέψουν οι ορδές αγίων και οσίων να εμφανιστεί το πρόβλημα εξαρχής, αλλά το προσπερνάμε αυτό για να μη το ζορίζουμε πολύ το θέμα), αλλά δεν το κάνει παρά μόνο αν του τάξεις κάτι. Αυτό το μεταφυσικό ρουσφέτι το βρίσκω παράλογο, παράδοξο, προσβλητικό, αλαζονικό, φαντασιακό και αστείο. Όμως αποτελεί πιστεύω εκατομμυρίων ανθρώπων.

Αν κάποιος κακομοίρης πει ότι είδε εξωγήινους ή ότι μας ψεκάζουν ή ότι ο Έλβις ζει θα φάει πολύ δούλεμα και πολλοί θα τον πουν τρελό. Από την άλλη αν κάποιος πει ότι μια μαυροφορεμένη Παναγιά ήρθε στο σπίτι του και του ζήτησε να πάει γονατιστός στην Τήνο (ή ότι είδε όραμα με άγιο ή ότι του μιλάει ο θεός) τότε εκεί αυτόματα μπαίνει στοπ στην κριτική… Εκεί απαιτεί και παίρνει τον ύψιστο σεβασμό. Μέχρι και πρωθυπουργοί μάς έχουν δώσει ανάλογες μαρτυρίες. Στις τριτοκοσμικές χώρες πιστεύουν σε μάγια, ξόρκια και βουντού και οι περισσότεροι Έλληνες τα βρίσκουν όλα αυτά αστεία. Δεν βρίσκουν όμως καθόλου αστεία τους αγιασμούς νερών, τα ξεματιάσματα, τα οράματα και τα μεταφυσικά ρουσφέτια. Όταν στη χώρα μας κυριαρχούν προλήψεις, τα μεταφυσικά και πολλά άλλα συναισθηματικής φύσης που βρίσκονται μακριά από τη λογική, τότε δεν πρέπει να αποτελεί καμιά έκπληξη ότι τα στοιχεία δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία σε κανένα πεδίο της δημόσιας ζωής. Η προσωπική άποψη και η υποκειμενική θεώρηση είναι σημαντικότερα πάντα και κάθε αυθαιρεσία έχει άσυλο για να μην χαλάσουν καρδιές.

Καμιά φορά φίλοι μου πιστοί με θεωρούν προκλητικό όταν κάνω αναφορές στα παράλογα και γελοία των θρησκειών και των μεταφυσικών ισχυρισμών. Πολύ θα ήθελα να τους ακούσω να κάνουν χρήση της λέξης «προκλητικός» όταν ακούνε μητροπολίτες (των οποίων τα χέρια φιλούν) να κάνουν κηρύγματα μίσους και ανοησίας ή όταν η εκκλησία διατηρεί εν μέσω κρίσης απίστευτα προνόμια. Εγώ είμαι ξεκάθαρος στην άποψή μου. Η κάθε θρησκεία είναι μια νοητική λοβοτομή για την συναισθηματική ανακούφιση από τους φόβους μας, αλλά και συμπληρωματική άσκηση εξουσίας. Πάντοτε και παντού. Δεν έχει σχέση ούτε με τη λογική ούτε με την ηθική. Η θρησκεία απαγορεύει και καθοδηγεί… Γεμίζει ενοχές και ξεχωρίζει τους ανθρώπους. Παίζει με τα πρωτόγονα ένστικτα. Θέλω οι άνθρωποι να απελευθερωθούν από τις θρησκείες και για να γίνει αυτό πρέπει να είμαστε αποφασιστικά επικριτικοί απέναντι στις μεταφυσικές αυθαιρεσίες του καθένα και απέναντι στον οποιοδήποτε απαιτεί η κάθε θρησκεία να γίνεται σεβαστή πάση θυσία. Ας παλέψουμε για να μπει τέλος στην τρέλα και στο παράλογο που όλοι οι θρήσκοι συντηρούν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Η απελευθέρωση μυαλού και καρδιάς από μπαμπούλες και παραμύθια θα είναι ένα βήμα προς ένα καλύτερο κόσμο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News