Οι πολλαπλές διαστάσεις του έργου της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ έχουν περιγραφεί και αναλυθεί και θα όφειλε κανείς να μην αντιμετωπίζει το θέμα επιδερμικά.

Τις τελευταίες ημέρες το ζήτημα επανέρχεται στην (παραπολιτική, κυρίως) δημοσιότητα, με διαρροές και αναλύσεις, περί ναυαγίου του σχεδίου και οριστικής ματαίωσής του. Πηγές αυτών των εκδηλώσεων απογοήτευσης είναι και πολιτικά παράκεντρα εντός της κυβέρνησης, τα οποία λέγεται ότι κινούνται παράλληλα, δηλαδή ασύμπτωτα, με τη γραμμή του Μεγάρου Μαξίμου.

Ποια είναι αλήθεια η επιδίωξη αυτών των εκδηλώσεων απογοήτευσης για μία, περίπου, εθνική ταπείνωση; Τι ακριβώς σημαίνουν και γιατί θεωρείται με τέτοια βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση υποχωρεί ατάκτως; Τι θα έπρεπε να συμβεί και δεν συμβαίνει;

Αλήθεια είναι ότι εκ μέρους της κυβέρνησης είχε καλλιεργηθεί βιαστικά ένα κλίμα μεταξύ προσδοκίας για το έργο και αγωνίας για τα όσα θα μπορούσαν να εξελιχθούν επί του πεδίου, λόγω μίας πιθανολογούμενης αντίδρασης της Τουρκίας. Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις κορυφαία κυβερνητικά στελέχη φαινόταν να σκέφτονται ακόμη και την εκδήλωση ενός θερμού επεισοδίου, με αφορμή την πόντιση του καλωδίου διασύνδεσης στην θαλάσσια περιοχή της Κάσου. Θα μπορούσαν, ή θα όφειλαν, να έχουν αποφευχθεί οι δημόσιες τοποθετήσεις για το ζήτημα και η προσπάθεια να φτιαχτεί «ατμόσφαιρα».

Είναι πάντως βάσιμη η υπόθεση ότι μέχρι νεωτέρας το σχέδιο «παγώνει». Και με αφορμή αυτό το στοιχείο, ορισμένοι κύκλοι, περισσότερο ή λιγότερο κακοπροαίρετοι, σπεύδουν να μιλήσουν για «άτακτη υποχώρηση», «γκριζάρισμα» άλλης μίας περιοχής στο Αιγαίο και για άλλη μία εκδοχή εθνικής ηττοπάθειας.

Καλά όλα αυτά και εύκολα τα λόγια, ακόμη και από συναρμόδια κυβερνητικά στελέχη και σίγουρα από τους γνωστούς εκπροσώπους της εύκολης επίδειξης εθνικοφροσύνης.

Αν δει όμως κάποιος πέρα από τους βιαστικούς χειρισμούς της κυβέρνησης στο πεδίο της επικοινωνίας, τίθεται αναγκαστικά το ερώτημα: τι προτείνουν όσοι σήμερα εκδηλώνουν την απογοήτευσή τους για την αλλαγή του σχεδιασμού;

Υπάρχει ένα επιχειρησιακό αξίωμα σε αυτά τα ζητήματα. Δεν κάνεις κανένα ριψοκίνδυνο βήμα, αν δεν έχεις προετοιμάσει την επόμενη και την μεθεπόμενη κίνηση. Κοινώς, δεν πας να ανάψεις μια φωτιά στο Αιγαίο και ειδικά σε αυτή τη συγκυρία, αν δεν έχεις εχέγγυα ασφάλειας, είτε από τις δικές σου δυνάμεις, είτε από άλλες, εν προκειμένω το Ισραήλ και τη Γαλλία.

Για τις ΗΠΑ δεν μιλάμε καν σε αυτή τη συγκυρία και είναι προφανές το γιατί. Αυτή όμως ίσως και να είναι η σημαντικότερη παράμετρος και δημιουργεί πολλαπλές ευθύνες για τους χειρισμούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να προκαλέσουν επεισόδια, ασύμμετρες εντάσεις ή και κρίσεις.

Πιθανολογείται με βάσιμο τρόπο, ότι τέτοιου είδους εγγυήσεις δεν υπάρχουν και πάντως είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση έχει κάποια δεδομένα, τα οποία δεν δημοσιοποιούνται (ορθώς) και δεν είναι δυνατόν να τα γνωρίζει ο καθένας.

Ο καθένας όμως μπορεί να διακινεί ό,τι θέλει και να «φτιάχνει κλίμα», δίχως να λογαριάζει τις συνέπειες ή τις παρενέργειες. Το σίγουρο είναι ότι εφόσον επαληθευτεί η επ’ αόριστον αναβολή του έργου της ηλεκτρικής διασύνδεσης του έργου, θα υπάρχει κάποιος λόγος γι’ αυτό. Δεν είναι απαραίτητο αυτός ο λόγος να είναι γνωστός σε όλους και να γίνουν ανακοινώσεις.

Η Ελλάδα έχει πικρή εμπειρία από τις ατυχείς εκβάσεις άτσαλων και απροετοίμαστων στρατιωτικών επιχειρήσεων.

Και με βάση αυτή την εμπειρία θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο να γίνει αντιληπτό ότι κάποιες φορές το εθνικό συμφέρον δεν υπηρετείται αναγκαστικά με τυφλούς ηρωισμούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News