Λένε ότι ακόμη κι αν το μήλο δεν πέσει ακριβώς κάτω από τη μηλιά, δεν πρόκειται να πάει και πολύ μακριά. Και μάλλον έχουν δίκιο. Η Ρεμπέκα Μίλερ, κόρη του κορυφαίου αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Αρθουρ Μίλερ (1915-2005) μπορεί να μην ακολούθησε τα χνάρια του στο χαρτί, έμεινε όμως πιστή στον χώρο της τέχνης, ως ηθοποιός και κυρίως, ως σκηνοθέτις. Αυτή την εποχή, θα αρχίσει να προβάλλεται το ντοκιμαντέρ «Arthur Miller: Writer» σε παραγωγή του δικτύου HBO.

Ο Μίλερ παντρεύτηκε την τρίτη του σύζυγο και μητέρα της Ρεμπέκα, αυστριακή φωτογράφο Ινγκε Μόρατ, το 1962-τη χρονιά δηλαδή που πέθανε η δεύτερη σύζυγός του, Μέριλιν Μονρόε. Γνωρίστηκε με τη Μόρατ στα γυρίσματα της ταινίας «Οι Αταίριαστοι», όταν εκείνη ήρθε για να φωτογραφίσει την τότε σύζυγό του, Μέριλιν.

Δηλώνοντας βέβαιη ότι η Μίλερ ξέρει το πραγματικό πρόσωπο του πατέρα της, τα πάθη, τους φόβους και τις εμμονές του όσο κανείς, μίλησε στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Οσο για την οικογενειακή της κατάσταση, είναι παντρεμένη από το 1996 με τον διάσημο βρετανό ηθοποιό Ντάνιελ Ντέι Λιούις.

Για το πώς γεννήθηκε η ιδέα του ντοκιμαντέρ

«Πάντα πίστευα ότι η δημόσια εικόνα του πατέρα μου ήταν αντιφατική, και εντελώς διαφορετική από εκείνη που είχα εγώ για τον ίδιο. Ημουν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να πει ποιος πραγματικά ήταν ο Αρθουρ Μίλερ. Αρχισα λοιπόν να συγκεντρώνω φωτογραφίες και να φιλμάρω  δική μου κάμερα, αρχειακές συνεντεύξεις και εμφανίσεις του».

Για τη σχέση του πατέρα της με τη Μέριλιν Μονρόε

«Μου έλεγε για τη Μέριλιν ότι ήταν ο πιο ειλικρινής άνθρωπος που είχε γνωρίσει. Αλλά και ο πιο καταπιεσμένος άνθρωπος που είχε γνωρίσει. Την έβλεπε σαν μία κακομεταχειρισμένη κούκλα, εύθραυστη αλλά και θαρραλέα ταυτόχρονα. Και ότι είχε προσπαθήσει να τα βάλει με τους δαίμονές της, αλλά τελικά του ήταν αδύνατο».

Για τη συνεργασία Μονρόε-Μίλερ στους «Αταίριαστους»

«Η ταινία “Οι Αταίριαστοι” (The Misfits) του 1961 ήταν σε σενάριο του πατέρα μου και σκηνοθεσία Τζον Χιούστον. Πρωταγωνιστούσαν η Μέριλιν και ο Κλαρκ Γκέιμπλ. Η Μέριλιν δεν αισθανόταν καλά, και είχε ανασφάλεια για το κατά πόσο θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου. Ο πατέρας μου περνούσε μέρες ολόκληρες στα γυρίσματα στην ουσία χωρίς να κάνει τίποτα. Απλά την περίμενε και την εμψύχωνε. Εκείνη έπινε αλκοόλ σε συνδυασμό με κάθε τύπου χάπια. Το φιλμ τελικά βγήκε ωραίο, αλλά όχι όπως ακριβώς το περίμεναν. Η Μέριλιν επέστρεψε στην Καλιφόρνια για μία άλλη ταινία, την οποία δεν κατάφερε ποτέ να ολοκληρώσει, γιατί πέθανε».

Για το αν ο Μίλερ εμπνεόταν από υπαρκτά πρόσωπα

«Για παράδειγμα, “Ο θάνατος του εμποράκου” είναι εμπνευσμένο από έναν θείο του πατέρα μου, ημίτρελο, που είχε όμως μία ιδιαίτερη καλλιτεχνική φύση».

Για τον γιο του, «Ντάνιελ», τον οποίο έκλεισε σε ίδρυμα

«Ο αδερφός μου γεννήθηκε με σύνδρομο Ντάουν και οι γιατροί συνηγόρησαν στο ότι ήταν καλύτερα να τον κλείσουν σε ίδρυμα από τη βρεφική του ηλικία. Ο πατέρας μου δεν τον επισκεπτόταν σχεδόν ποτέ εκεί, ενώ η μητέρα μου, η οποία είχε αντιδράσει πολύ έντονα στον εγκλεισμό του Ντάνιελ, πήγαινε και τον έβλεπε πολύ συχνά. Εγώ ήμουν τεσσάρων όταν γεννήθηκε και δεν έχω πολλές μνήμες από τότε. Οσες φορές κι αν είχα ζητήσει από τον πατέρα μου να μου μιλήσει για τον Ντάνιελ, είχε αρνηθεί. Οπως ήταν φυσικό, δεν τον ανέφερε καν στην αυτοβιογραφία του – σα να μην υπήρχε. Με κάποιον παράξενο τρόπο, όταν γνώρισα και παντρεύτηκα τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ήταν σα να τον ανάγκαζα να προφέρει ξανά και ξανά αυτό το όνομα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News