Το «κείμενο του Σαββατοκύριακου» είναι τρόπον τινά τον άρθρο που έγραψε ο Θόδωρος Πάγκαλος στην «Καθημερινή», για να σημάνει αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «Εθνικό Δημοκρατικό Συναγερμό υπό τον Μητσοτάκη» (νομίζω ότι είναι ήδη το πιο διαβασμένο). Η κεντρική του ιδέα είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι επικίνδυνη για τη Δημοκρατία και, επομένως,  τα άλλα κόμματα πρέπει να συνασπισθούν για να αποτρέψουν τον κίνδυνο.

Επειδή αυτή η συζήτηση γίνεται ήδη, κυρίως σε ένα «ψαγμένο» κοινό στα κοινωνικά δίκτυα, είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει. Αν υπάρχει, όντως, κίνδυνος εκτροπής από τη δημοκρατική ομαλότητα και αν ο Τσίπρας μπορεί να γίνει Μαδούρο. Το άρθρο του Πάγκαλου προσφέρει μια καλή ευκαιρία, τουλάχιστον για όσους έχουν παραστάσεις και από προηγούμενες δεκαετίες και μπορούν να συγκρίνουν.

Ας δούμε τα επιχειρήματα ένα-ένα:

1. Εχουμε σήμερα «χειραγώγηση του Συντάγματος». Εχουμε. Είναι η πρώτη φορά; Όχι. Θυμίζω απλώς ότι το 1985, κατά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, είχαν χρησιμοποιηθεί έγχρωμα ψηφοδέλτια και είχε ψηφίσει ο (Προεδεύων της Δημοκρατίας) τότε πρόεδρος της Βουλής, γεγονότα που είχαν ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών  και είχαν αμφισβητηθεί από τον κορυφαίο συνταγματολόγο Αριστόβουλο Μάνεση. Η συνέχεια ήταν ομαλή.

2. Εχουμε σήμερα «αμφισβήτηση της ανεξαρτησίας και του διακριτού ρόλου των τριών εξουσιών». Εχουμε. Είναι η πρώτη φορά; Όχι. Θυμίζω ότι, κατά την πολυετή διάρκεια της διακυβέρνησης από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, οι δύο πρώτες εξουσίες (νομοθετική και εκτελεστική) ουσιαστικά ταυτίζονταν. Ελάχιστες φορές οι κοινοβουλευτικές ομάδες των αυτοδύναμων κυβερνήσεων αρνήθηκαν να ψηφίσουν νόμους των κυβερνήσεων. Το φαινόμενο αυτό εμφανίστηκε με τα Μνημόνια επί όλων των κυβερνήσεων (2010 κυβέρνηση Παπανδρέου, 2011 κυβέρνηση Παπαδήμου με πολλές διαγραφές και 2015 με κυβέρνηση Τσίπρα και αποχώρηση της πολυπληθούς ομάδας Λαφαζάνη). Αμφισβήτηση της ανεξαρτησίας της τρίτης εξουσίας (δικαστική) από την εκτελεστική είχαμε πολλές φορές στην πράξη επί όλων των κυβερνήσεων: είτε με επιθέσεις εναντίον δικαστών είτε με μη εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων.

3. Εχουμε σήμερα «προσπάθεια εξαγοράς των ανωτάτων δικαστών». Είχαμε. Είναι η πρώτη φορά; Όχι. Η εκάστοτε κυβέρνηση από το 1974 έως το 2010 προσπαθούσε να ελέγξει τις κορυφές της δικαστικής εξουσίας -και συχνά το κατάφερνε- με πλείστους τρόπους. Και όχι πάντα δημοσίως, όπως έγινε με όσα ανακοίνωσε ο Τσίπρας στην ηγεσία των ανωτάτων δικαστηρίων ή με το αίτημα για αύξηση του ηλικιακού ορίου της θητεία τους. Υπάρχουν παραδείγματα (από παλιές δεκαετίες) εξαγοράς, αλλά οι πρωταγωνιστές τους (πολιτικοί και δικαστές) είναι πλέον μακαρίτες, οπότε δεν έχει νόημα η συζήτηση.

4. Εχουμε «πραξικόπημα δημιουργίας κρατικού μονοπωλίου στην πληροφόρηση»;  Εχουμε. Γίνεται για πρώτη φορά; Όχι. Δεν έχει νόημα να θυμίσουμε τι έγινε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με την υπόθεση Πώποτα και στο τέλος (της ίδια δεκαετίας) με την υπόθεση Κοσκωτά. Και αυτές ήταν απόπειρες ελέγχου της πληροφόρησης με φιλικά προς την τότε κυβέρνηση  μέσα ενημέρωσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφει τις παλιότερες κυβερνήσεις και στα λόγια και στις πράξεις. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε καταγγείλει τον «πόλεμο» που δεχόταν από τα «οχτάστηλα» (εννοούσε και φιλικές προς το ΠΑΣΟΚ εφημερίδες) ως «υπονόμευση της κυβέρνησης της Αλλαγής». Ο Τσίπρας καταγγέλλει σήμερα «μιντιακό πραξικόπημα». Το 1981 το ΠΑΣΟΚ είχε συγκροτήσει «ομάδες υπεράσπισης της δημοκρατίας». Ο κίνδυνος ήταν τότε η Δεξιά που είχε χάσει την εξουσία. Ο Τσίπρας καταγγέλλει σήμερα «υπονόμευση» από το «παλιό πολιτικό σύστημα», που «επιδιώκει την παλινόρθωση» μαζί με το «μιντιακό πραξικόπημα». Ποια η διαφορά;

Επί της ουσίας δεν υπάρχει. Αλλά γι’ αυτό σε πιάνει απελπισία, όταν βλέπεις και ακούς τα σημερινά. Η χώρα έχει διανύσει από τότε τρεις και πλέον δεκαετίες με ομαλό πολιτικό βίο. Γι’ αυτό όσα λέει ο Τσίπρας είναι αστειότητες και οφείλονται στο φόβο της «παρένθεσης», που θα αποτελέσει η διακυβέρνησή του.

Μία ιστορία από το μακρινό 1989

Από την άλλη, οι φόβοι που εκφράζονται από το άλλο στρατόπεδο (για «εκτροπή», για τον Τσίπρα που θα γίνει Μαδούρο και τα παρόμοια) μου θυμίζουν αυτά που μου έλεγε το 1989 ο μακαρίτης Γιάννης Βούλτεψης (πατέρας της Σοφίας), στενός συνεργάτης τότε του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ηταν πεπεισμένος ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν επρόκειτο να παραδώσει την εξουσία. «Και πώς θα γίνει αυτό, μπάρμπα Γιάννη;» τον ρωτούσα γελώντας. «Να, θα βγει μια μέρα στην τηλεόραση και θα πει ότι, για έκτακτους εθνικούς λόγους, δεν θα γίνουν εκλογές και θα παραταθεί η θητεία της κυβέρνησής του». Εκλογές έγιναν, το ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε, ο Ανδρέας παρέδωσε την εξουσία στον Μητσοτάκη και όλα κύλησαν ομαλά.

Το ίδιο πάνω-κάτω σκέφτομαι σήμερα όταν διαβάζω και ακούω ότι ο Τσίπρας «θα γίνει Μαδούρο». Αυταρχικές εκδηλώσεις της κυβερνητικής εξουσίας έχουμε. Με αποκορύφωμα την απόπειρα να ελεγχθεί το τηλεοπτικό τοπίο με το νόμο Παππά, η οποία έχει ήδη αποτύχει.

Αλλά κίνδυνος «εκτροπής» και να δούμε τον Τσίπρα σε στιλ Μαδούρο δεν υπάρχει. Οσα βλέπουμε σήμερα οφείλονται στον φόβο της «αριστερής παρένθεσης». Ο  Τσίπρας και οι συν αυτώ γνωρίζουν ότι στις επόμενες εκλογές θα ηττηθούν, όπως όλες οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Όχι γιατί αντιμετωπίζουν κάποιο «πραξικόπημα». Αλλά γιατί η πολιτική τους είναι ίδια, αν όχι χειρότερη, με αυτήν των τελευταίων πέντε χρόνων, τα ψέματα και οι υποσχέσεις που έδωσαν τους κυνηγούν και όλα αυτά καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να τα αλλάξει. Αυτό το «πραξικόπημα» απειλεί τον Τσίπρα.

Ο κ. Τσίπρας, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι το θέλει (αμφιβάλλω πολύ), δεν μπορεί να γίνει Μαδούρο. Δηλαδή, τι θα κάνει; Θα… συλλάβει τον Μητσοτάκη, θα απαγορεύσει τις διαδηλώσεις και θα αναβάλει τις εκλογές; Και, ως δικτάτορας με κοινοβουλευτικό μανδύα, θα πηγαίνει να συναντά τον Γιουνκέρ, τον Ολάντ και την Μέρκελ, οι οποίοι θα τον προσφωνούν  «σύντροφε Αλέξη Μαδούρο»;

Ας σοβαρευτούμε. Βενεζουέλες και Μαδούροι στην Ευρώπη του 21ου αιώνα δεν μπορούν να υπάρξουν. Αυταρχικές εκδηλώσεις της εξουσίας υπάρχουν και θα υπάρξουν κι άλλες. Αλλά μέχρι εκεί.

Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται κανένας «συναγερμός» σαν κι αυτόν που προτείνει ο Πάγκαλος. Ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ηττηθούν εύκολα όποτε γίνουν οι εκλογές. Και κάθε κόμμα θα έχει το ρόλο που θα του αναθέσει το εκλογικό σώμα, όταν έρθει ή ώρα.

Η χώρα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα Δημοκρατίας. Αντιμετωπίζει πρόβλημα (στασιμο) χρεοκοπίας, δηλαδή αργού οικονομικού θανάτου. Αυτό είναι που θα κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ «παρένθεση» και θα απειλήσει την επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι, αν δεν αποδειχθεί έτοιμη να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπουμε εδώ και εφτά χρόνια.

Αυτό καταλαβαίνει η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Κι αν χρειάζεται κάποιος «συναγερμός» είναι για να αποφύγουμε αυτόν τον, θανάσιμο έτσι όπως εξελίσσεται,  κίνδυνο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News