Ο Υπουργός της Δικαιοσύνης Παρασκευόπουλος εξέφρασε δημόσια τον «ανθρωπιστικό» του προβληματισμό. Φρόντισε να μας θυμίσει ότι πίσω από τις μαύρες κουκούλες των αντιεξουσιαστών κρύβονται άνθρωποι! 

Το ερώτημα εδώ δεν είναι αυτό που προκύπτει από την έκπληξη της «αποκάλυψης»… αλλά από την αναζήτηση των συνομιλητών του Υπουργού. Σε ποιον το λέει; Στον Παπαμιμίκο της ΝΔ, στα υπόλοιπα κόμματα που σπεύδουν να διαμαρτυρηθούν για τις επαναλαμβανόμενες καταλήψεις και τους βανδαλισμούς, ή μήπως στους πολίτες που παρακολουθούν άναυδοι τις εξελίξεις; Σε ποιον απευθύνεται ο ιδιότυπος ανθρωπισμός του Υπουργού Δικαιοσύνης;

Έχω, δυστυχώς, την εντύπωση πως κάθε φωνή της αριστεράς που προστατεύει τη δημόσια απόκλιση από τη νόρμα, συνεχίζει να απευθύνεται στο παλιό κατεστημένο και όχι στην κοινωνία. Είναι σαν να αντιπολιτεύεται τα παλιά αμαρτωλά κόμματα. Γι' αυτό προτάσσει ως έμβλημα τον «αγανακτισμένο» νέο που βάλλει εναντίον του συστήματος, έστω με τη βία και τους βανδαλισμούς. Συνηγορεί ακόμα στον κοινωνικό αυτοματισμό της «αντίστασης», υποστηρίζοντας την υφέρπουσα κουλτούρα της σύγκρουσης με την καπηλεία της νομιμότητας.

Δεν γίνεται όμως έτσι. Η κοινωνία δεν αποτελείται μόνο από κόμματα και κατεστημένα αλλά από ελεύθερους πολίτες, με περιουσίες, μνήμες, αισθητική και δικαιώματα. Ο κάθε αριστερός Υπουργός, πλέον, αυτή έχει ως συνομιλητή. Αλλιώς ας επιστρέψει στην αντιπολίτευση να φιλοσοφεί και να «αγωνίζεται» για έναν ιδανικό κόσμο.

Αλλά εδώ, προκύπτει κι ένα άλλο ερώτημα. Για πόσο ακόμα θα συνεχίζεται αυτό το θεατρικό κυνήγι της αστικής δημοκρατίας; Δεν πρέπει κάποτε και η αριστερά, να συμβιβαστεί και να πετάξει τα «θρησκευτικά» προσωπεία; Οι μάσκες από το Αρχαίο Δράμα χρησιμοποιούνται για τη «μέθεξη» με το «θείο» ή το «ηρωικό» που ο ηθοποιός ενσαρκώνει. Είναι, άραγε, ο δημόσιος χώρος «θεατρική σκηνή» «διδασκαλίας» των συγκρουσιακών αρχών υπέρ ενός «αντιαστικού» οράματος;

Ο καλλιτεχνικός «ανθρωπισμός» της κουκούλας, περισσότερο μου θυμίζει τη νεότερη Κομέντια ντελ άρτε που έχει την αφετηρία της στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. Αποτελεί μια μορφή αντίδρασης στο κλασικό, στυλιστικό θέατρο, καθώς ήταν ακριβώς το αντίθετο: θορυβώδης και πολύχρωμη, που παιζόταν όχι σε σταθερά θέατρα αλλά παντού στην Ιταλία. Αν και ακολουθούσε ακριβείς κανόνες, η Κομέντια ντελ άρτε δεν είναι κωδικοποιημένη. Η δράση περνά από συμβολικά πρόσωπα, όπως είναι ο Αρλεκίνος και ο Πιερότος, σε μια μικρή φανταστική κοινωνία που μιμούνταν και ξεσκέπαζε με αναισχυντία όλα τα μικροελαττώματα της καθημερινής ζωής.

Όλα αυτά θα είχαν κάποιο νόημα, αν η κοινωνία μας ήταν προστατευμένη. Αν είχαμε εξασφαλίσει την οικονομική και πολιτισμική μας αυτάρκεια. Θα λέγαμε ότι είμαστε ο τόπος που γέννησε το θέατρο και έχουμε δικαίωμα στα προσωπεία. Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι. Χρειαζόμαστε τη δημοκρατία για να συνεχίσουμε. Κι η καλή δημοκρατία έχει πολίτες και όχι ηθοποιούς. Με ταυτότητες, ονοματεπώνυμο, δικαιώματα και ευθύνες. Εκεί μέσα βρίσκεται ο άνθρωπος, γυμνός και με βλέμμα ανταπόδοσης στη διαλεκτική σχέση με το σύνολο και την εξουσία.

Αυτόν τον άνθρωπο πρέπει να υπερασπιστεί η Δικαιοσύνη, Υπουργέ Παρασκευόπουλε, τον απροκάλυπτο και εκτεθειμένο. Αυτόν που προτάσσει την επωνυμία του και επαναστατεί στη μετριότητα και την καθήλωση. Τον αληθινό επαναστάτη, με στόχο και νόημα.

Καλό το θέατρο και οι ασκήσεις από κεκτημένη ταχύτητα αλλά στον ανθρωπισμό της δημοκρατίας οι αγωνιστές δεν φοράνε μαύρες κουκούλες. Κοιτούν κατάματα τον «τύραννο» και με κοφτερό μαχαίρι λογικής λύνουν το αίνιγμα της «Σφίγγας», σώζοντας τους λαούς τους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News