Η κυβέρνηση φέρεται αποφασισμένη να προχωρήσει, μέχρι τα τέλη του 2013, στην αλλαγή του νόμου περί απεργιών. Θα προηγηθεί, βέβαια,  διάλογος με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Πιθανώς, βέβαια, να γνωρίζουμε από τώρα την έκβαση αυτού του διαλόγου.
«Θέλετε αλλαγή στο νόμο περί απεργιών;».
-Όχι. Και, για να δείξουμε την αντίθεσή μας, θα κάνουμε απεργία.

Κατά τις πληροφορίες του Βήματος της Κυριακής, οι βασικοί άξονες των αλλαγών σχετίζονται με τον υφιστάμενο τρόπο κήρυξης μιας απεργιακής κινητοποίησης. Στο «μικροσκόπιο» θα τεθούν, αφενός η σύσταση και η συγκρότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αφετέρου η οργάνωση του κινήματος σε νέες βάσεις, οι οποίες να ανταποκρίνονται και να αντεπεξέρχονται στις σημερινές συνθήκες.

Ανάμεσα στα υπόλοιπα, θα γίνει επανεξέταση και των δικαιωμάτων των συνδικαλιστών, όπως – για παράδειγμα – οι άδειες που δικαιούνται όσοι συνδικαλίζονται.

Ένα από τα σημαντικά που θα συζητηθούν υπό το συγκεκριμένο πέπλο, θα είναι και η επαναφορά της «ανταπεργίας». Τι σημαίνει αυτό; Ένας εργοδότης, στην περίπτωση που οι εργαζόμενοί του έχουν κηρύξει απεργία διαρκείας, θα μπορεί να βάζει λουκετάκι στην επιχείρησή του.

Είναι δεδομένο ότι, υπό τις εν λόγω συνθήκες, προκύπτουν ένας χείμαρρος με σχετικά ερωτήματα. Θεωρείται βέβαιο πως θα διατυπωθεί και ένας σωρός με ενστάσεις, επί του θέματος. 
Επίσης, δεδομένο είναι ότι ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα, σε κάποιες περιπτώσεις, έχει συνδυαστεί με εργαζόμενους που δεν εργάζονται και τόσο σθεναρά. Κάποιοι άλλοι θα επιχειρηματολογήσουν πως «κάποιος θα πρέπει να τους περιορίσει, δεν μπορεί να παραλύουν – με διάφορους τρόπους και ανάλογα με το σωματείο τους – τη χώρα μας».

Η αλήθεια, στις περισσότερες των ενστάσεων, ας δεχτούμε ότι βρίσκεται πάντα στη μέση. Το βασικό ζήτημα, όμως, δεν είναι – μόνο, και αποκλειστικά – οι συνδικαλιστές.
Είναι οι απεργίες και το κατά πόσο θα γίνονται, από εδώ και στο εξής. 

Η κυβέρνηση θέλει να καταπνίξει τις απεργίες διαρκείας, «τις κινητοποιήσεις εκείνες που βυθίζουν στο χάος την Ελλάδα».

Όπως έχει καταδείξει η πρόσφατη ιστορία των τελευταίων μηνών, η κυβέρνηση θέλει να καταπνίξει τις απεργίες διαρκείας, «τις κινητοποιήσεις εκείνες που βυθίζουν στο χάος την Ελλάδα». Το προαιώνιο ερώτημα για το «σε ποια ημέρα, στην 4η ή στην 5η, η κυβέρνηση (θα) πρέπει να αποφασίζει επιστράτευση», θα συνεχίζει να πλανάται πάνω από τα κεφάλια (ταλαιπωρημένων) πολιτών.

Ίσως, όμως, ένα άλλο – πιο μεγάλο και περισσότερο σημαντικό – ερώτημα, να αναζητήσει – στο άμεσο μέλλον – μία και μοναδική απάντηση.
Μήπως, λοιπόν, φτάσουμε στο σημείο κατά το οποίο θα απαγορευτούν εντελώς οι απεργίες, έτσι όπως τις έχουμε μάθει, όπως τις γνωρίζουμε, με τη σημερινή τους μορφή; Δεν ομιλούμε, πλέον – μόνο – περί ποινικοποίησης του συνδικαλισμού, αλλά και για την ποινικοποίηση «του συνέρχεσθαι».
Ας ελπίσουμε, όμως, ότι δεν υπάρχει, πίσω από όλα αυτά, κάποιο πανούργο σχέδιο – που κυνηγούν οι λογής συνομωσιολόγοι – το οποίο αναφέρει ότι «θέλουν να μας κάνουν να μη διαμαρτυρόμαστε για τίποτε, να είμαστε άβουλα ζώα, που θα τρώνε ό,τι τους σερβίρουν».

Ας δούμε, λοιπόν, τι – τελικά – θα αποφασιστεί, κι ας το κρίνουμε μετά. Φυσικά, εικασίες μπορούμε να κάνουμε, για το τι – περίπου – θέλουν να περάσουν από την κυβέρνηση.
Για φαντάσου, σε ένα ιδανικό παράδειγμα, να είσαι αγρότης, να θες να διαμαρτυρηθείς, να επιθυμείς να κλείσεις την εθνική οδό ακούγοντας Παντελίδη. Όμως – ω, του κυβερνητικού θαύματος – τελικά, οργώνεις στον κάμπο και φοράς λευκό περιβραχιόνιο, σαν Ιάπωνας εργάτης στο Τόκιο.
Που, έτσι κι αλλιώς, δεν ακούει Παντελίδη – αν και με το youtube ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News