Άδειασε τις τσέπες του πάνω στο τραπέζι. Σκάλισε λίγο τα πράγματα με το χέρι του, τα άπλωσε λίγο παραπάνω στην φορμάικα, ίσα ίσα να τα ξεχωρίσει. Ο καπνός του, ένας αναπτήρας, 2 εισιτήρια για το μετρό και κάτι κέρματα των 2 ευρώ. Στάσου, μέσα στην θήκη του καπνού είχε καβατζώσει κι ένα εικοσάρι. Χα! Όχι για ραντεβού με γυναίκα δεν του έφταναν αλλά ούτε για να πάει γήπεδο Χαραυγιακός – Σούρμενα! Απελπίστηκε προς στιγμή. Τα χέρια του ανακάτεψαν τα μαλλιά του και το μυαλό του ταξίδεψε πίσω, σε όσα συνέβησαν νωρίτερα σήμερα.

Την έβλεπε κάθε μέρα, καθώς κατηφόριζε τον πεζόδρομο της Μεσολογγίου για να βρεθεί ποιος ξέρει πού. Δεν τον ένοιαζε το πού, τον έκαιγε που πήγαινε χωρίς αυτόν. Τουλάχιστον είχε εντοπίσει από πού ερχόταν. Έβγαινε από μια κουρασμένη πολυκατοικία είκοσι – τριάντα μέτρα παραπάνω. Έβαζε στοίχημα ότι δούλευε στο συμβολαιογραφείο εκεί , σε έναν τύπο που έμοιαζε με φιγούρα από ταινία των Κοέν αλλά δε θυμόταν ποια ακριβώς. Περνούσε από μπροστά του με τα τακουνάκια της να χτυπούν στις πλάκες και κάποιες φορές του είχε χαμογελάσει κιόλας,  όταν συναντήθηκαν (τυχαία; ήλπιζε όχι ) οι ματιές τους. Αυτό ήταν κι η αφορμή για να αποφασίσει τελικά να κάνει την κίνηση.

Η στιγμή που της μίλησε τελικά ήταν κάτι που θα το θυμόταν χρόνια. Του χαμογέλασε και μια σειρά δόντια άστραψαν κι έλουσαν την μέρα. Αισθάνθηκε σαν ένα παιδί που έβγαινε στον καλοκαιρινό ήλιο για πρώτη φορά. Οι λέξεις έγιναν φράσεις και οι φράσεις κουβεντούλα. Η πρόσκληση για βραδινή έξοδο ήταν αναμενόμενη. Κι η καταφατική απάντηση δεν άργησε να έρθει. Καθώς άρχισε να ξεμακραίνει του πέταξε: «Σε περίμενα πάντως πιο γρήγορο. Άργησες». «Όταν πας να αγγίξεις ένα αστέρι πρέπει να ξέρεις ότι αν πέσεις, πονάς πολύ», της αντιγύρισε για να εισπράξει ένα ακόμα λαμπερό χαμόγελο.

Τα θυμόταν αυτά προβληματισμένος καθώς έβλεπε ότι ο κίνδυνος να γίνει ρεζίλι ήταν παραπάνω από πιθανός. Πρώτο ραντεβού και άφραγκος; Γελάει ο κόσμος. Έπρεπε να βρει μετρητά και μάλιστα άμεσα. Θα πεταγόταν στο μαγαζί να πάρει μια προκαταβολή από το αφεντικό. Τέτοια ώρα; Σε μισή ώρα θα την συναντούσε. Τον έφαγαν οι έρωτες κι οι αναπολήσεις και πέρασε η ώρα. Δεν υπήρχε χρόνος. Ακόμα και με την βέσπα δεν προλάβαινε να πάει από Κάτω Πατήσια πρώτα Εξάρχεια και μετά Πειραιά.

Η τύχη ήταν με το μέρος του, την είχε βγάλει από την τσέπη και δεν το είχε πάρει χαμπάρι.

Τώρα ήξερε πως ήταν 5 φορές πιο κοντά στο να αναλάβει ένα γεύμα για 2…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News